در هر رفتاری که بر اثر انگیزش پدید می آید نوعی نیاز احساس می شود. نیاز یک محرومیت فیزیولوژیکی مانند کمبود غذا و آب است و سبب می شود که موجود زنده بکوشد تا تشنگی و گرسنگی خود را برطرف سازد. در این رابطه حالت برانگیختگی یا فشار درونی را که بر موجود زنده وارد می شود سایق می نامند. هر چه این حالت برانگیختگی بیشتر باشد نیروی سایق آن بیشتر است. مشروط بر آن که تاب و توان از موجود زنده سلب نشده باشد. نیروی سایق موشی که 10 ساعت در گرسنگی به سر برده است بیشتر از زمانی است که به تازگی احساس گرسنگی می کند و برای رفع گرسنگی خود بیشتر به کوشش و فعالیت می پردازد. در چنین حالتی می گوییم سطح سایق حیوان افزایش یافته است.
باید توجه داشت که نیاز سبب ایجاد سایق می شود. بنابراین نیاز و سایق دارای یک مهفوم نیستند. چنانکه گفته شد هر چه نیاز جانور به غذا بیشتر باشد سطح سایق یا نیروی موجود او برای دست یافتن به غذا زیادتر می شود. اما اگر حیوان ضعیف و ناتوان شده باشد این نیروی فشار برای فراهم ساختن غذا کاهش می یابد.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد