از مطالب بالا معلوم می شود که واکنشها یا نابهنجاری نوروتیک در نتیجه ناتوانی شخص در برخورد با دشواریهای زندگی حاصل می شود. برخی از روان شناسان بالینی و روان پزشکان روش روان کاوی را برای درمان موثر می دانند و برخی دیگر به سبب طولانی بودن درمان از به کار بردن این روش خودداری می کنند. برخی از روان پزشکان و درمانگران بر این عقیده اند که نخستین گام باید این باشد که درمانجو ناتوانی و درماندگی خود را بپذیرد. به سخن دیگر از مواضع ضعف خود آگاه باشد. سپس به یاری تلقین، احساس اعتماد، تشویق و بازسازی خود دوباره در جهت سازگاری گام بردارد.
در روش روانکاوی درمانجو با آزادی و فراغ بال به شیوه تداعی آزاد افکار و تجربه های خود را آن گونه که به فکرش می رسد بیان می کند تا درمانگر به علت و ریشه ناراحتیهای او پی ببرد و به درمان او اقدام کند. در روش روانکاوی مصاحبه دارای اثر فراوانی است و نباید به گونه ای شتابزده انجام شود. درمانگر باید وقت کافی در اختیار درمانجو قرار دهد و به او اجازه دهد که نگرانیها و احساسهای نیک و بد خود را بدون دلواپسی و دغدغه از روی دقت و صداقت بازگو نماید. درمانگر پس از گردآوری اطلاعات لازم مانند تاریخچه زندگی، تجربه ها و خاطره های درمانجو باید به تعبیر و تفسیر آنها بپردازد، سپس درمان خود را تجویز نماید. درمانگر همچنین برای پی بردن به انگیزه های نهانی درمانجو از او می خواهد که هر چه از رویاهای خود به یاد دارد برای او بیان کند تا بتواند با تحلیل آنها و اطلاعات به دست آمده دیگر علت ناراحتیهایش را مشخص سازد.
نکته مهم در درمان اختلالهای نوروتیک این است که درمانگر باید بکوشد اعتماد کامل درمانجو را به خود جلب نماید و وی را معتقد سازد که رهنمودها و دستورهایش در بهبود او تاثیر دارد و همکاریهاش از اضطراب و تنشهای نوروتیک می کاهد و سلامت او را باز می گرداند.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد