در زمان روزه داری بدن همواره ناچار است برای دریافت انرژی از منابع کربوهیدرات و چربی و در آخر از بافت های عضلانی استفاده نماید. گلوکز در خون به سرعت مصرف می شود و سپس به سراغ گلیکوژن عضله می رود. بعد از مصرف گلیکوژن بدن از اسیدهای چرب به عنوان یک منبع انرژی استفاده می کند. مسئله ای که وجود دارد این است که سلول های مغزی نمی توانند از اسیدهای چرب به عنوان منبع انرژی استفاده کنند و فقط از گلوکز به عنوان منبع انرژی استفاده می کنند. هنگامی که گلوکز در دسترس نباشد سلول های مغزی از آمینواسیدها استفاده می کنند و البته اسیدها فقط در ترکیبات پروتئینی که در بافت عضلات وجود دارد به دست می آید از این رو با مصرف ترکیبات بافت عضلات، انرژی بدن با ادامه گرسنگی به سرعت کاهش می یابد و عضلات کوچک می شوند.
نخوردن غذا همچنین باعث تولید کتون ها می شود و مقدار آن در ادرار زیاد شده و باعث ایجاد کیتوسیس می شود.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
