برآمدگی به بیرون از چشم اولین نشانه بیماری گریوز است است . اگزوفتالموس بزرگ شدن ماهیچه ها ی چشم و ادم بعلت تورم به دلیل مایع انباشته در بافت اطرافو در مدار چشم ( حدقه چشم ) است. تحرکت چشم ها، به سمت بالا است. افتالموپاتی گریوز می تواند فقط یک چشم (یک طرفه ) را درگیر کند. شامل هر چند در غالب موارد شامل هر دو چشم ( دو طرفه) هم میشود
تعداد اندکی از بیماران مبتلا به گریوز دچار علائم چشمی مشخصی به نام افتالموپاتی گریوز یا بیماری چشمی تیروئیدی می گردند مبتلایان علاوه بر علائم هیپرتیروئیدی ممکن است دچار ادم جلوی تیبیا و به ندرک کلابینگ انگشتان دست شوند.
افتالموپاتی ممکن است قبل از دیگر علائم تیروتوکسیکوز ایجاد شود و حتی در بیمارانی رخ دهد که هرگز دچار هیپرتیروئیدی نمی گردند.
این بیماری در اثر درمان با ید رادیواکتیو ( به ویژه اگر بیمار سیگاری باشد ) تشدید می گردد.
علائم بالینی : بیماران ممکن است با علائم غیر اختصاصی نظیر خشکی چشم ، ناراحتی و یا برآمدگی چشم مراجعه نمایند. فعالیت بیماری افتالموپاتی گریوز را به شکل جدول تقسیم بندی نموده است.
رتراکسیون پلک : رتراکسیون پلک به خصوص اگر با اگزوفتالمی همراه باشد پاتوگنومونیک بیماری تیروئید است رتراکسیون پلک می تواند یکطرفه یا دو طرفه و در پلک فوقانی یا تحتانی باشد این حالت اغلب با میوپاتی محدود کننده همراه است که رکتوس تحتانی را درگیر می کند و باعث اختلال در بالا رفتن چشم می شود.
پاتوژنز رتراکسیون پلک متفاوت است و می تواند شامل تحریک بیش از حد سمپاتیک و انفیلتراسیون التهابی مستقیم عضله بالابرنده باشد. بیشترین عضله خارجی چشم که در بیمار گریوز چشمی دچار میوپاتی محدود کننده می شود عضله رکتوس تحتانی است.
اگزوفتالمی : شدت اگزوفتالمی می تواند بسیار متغیر باشد اندازه گیری با اگزوفتالمومتر هرتل یا کران ( hertel or krahn ) از خفیف ( کمتر از 24 میلی متر ) تا شدید ( 28 میلی متر یا بیشتر ) متغیر است . معمولا نامتقارن است. می تواند یکطرفه باشد.
افتالموپلژی : شایع ترین یافته، محدودیت دربالا بردن چشم است که عمدتا به خاطر گیر افتادن عضلات رکتوس تحتانی رخ میدهد . با اندازه گیری فشار داخل چشم حین بالا بردن چشم ، گیر افتادگی عضلات مشخص می گردد ( فشار داخل چشم بالا می رود) اغلب یک محدودیت خفیف در حرکات چشمی در همه جهات وجود دارد . بیمار از دو بینی شکایت دارد . این حالت به درمان با استروئید جواب می دهد در صورت عدم بهبود بعد از 6 تا 12 ماه جراحی عضلات انجام می شود.
تغییرات شبکیه و عصب اپتیک : فشار وارده از طرف محتویات اربیت بر کره چشم ممکن است موجب افزایش فشار داخل چشم و پیدایش خطوط ( استریا ) بر شبکیه و کوروئید شود . ممکن است نوروپاتی اپتیک مرتبط با گریوز در اثر تحت فشار قرار گرفتن یا ایسکمی عصب اپتیک در محل عبور آن از اربیت ( به ویژه در آپکس اربیت ) روی دهد.
تغییرات قرنیه : در بعضی بیماران ، ممکن است یک کراتوکنژنکتیویت در ناحیه فوقانی لیمبوس دیده شود که اختصاصی بیماری تیروئیدی نیست.
پاتوژنز : بیماری گریوز ، عضلات خارج چشمی ، چربی اربیت ، غدد اشکی و بافت همبندی بینا بینی اربیت را تحت تاثیر قرار می دهد . افتالموپاتی
درد
دردناک ، احساس خرد کننده در پشت یا روی کره چشم
احساس درد در زمان نگاه به طرف بالا ، اطراف و یا پایین
قرمزی
قرمزی پلک ها
قرمزی ملتحمه به شکل منتشر
تورم
کموزیس (ادم ملتحمه)
تورم کارونکل ها
ادم پلک ها
افزایش پروپتوز به مقدار 2 میلی متر یا بیشتر در یک پریود زمانی 1 تا 3 ماهه
اختلال در عملکرد
کاهش حدت بینایی در یک یات عداد بیشتری از خطوط چارت اسنلن در مدت 1 تا 3 ماه
کاهش حرکات چشم در تمام جهات به مقدار 5 درجه یا بیشتر در طی 1 تا 3 ماه
این سیستم بر اساس نشانه های التهابی طراحی شده است درد (dolor) قرمزی (rubor) تورم (tumor) و اختلال عملکرد به ازا هر یک از نشانه ها یک امتیاز در نظر گرفته می شود مجموع این امتیازات نشاندهنده میزان فعالیت بیماری می باشد.
گریوز یک بیماری اتوایمیون است ؛ معمولا مبتلایان به گریوز دارای آنتی بادی های تیروئیدی در خون خود می باشند که نمونه آنها آنتی بادی ضد تیروگلوبولین ، آنتی بادی ضد میکرزوم تیروئید ( آنتی تیروپروکسیداز ) و ایمنوگلوبولین محرک تیروئید است.
درمان : درمان طبی شامل کنترل کافی هیپرتیروئیدی است . موارد شدید دچار کاهش دید ادم دیسک یا زخم قرنیه نیاز به درمان اورژانس با کورتیکواستروئید با دوز بالا دارند ( پردنیزولون 100 میلی گرم ) در برخی موارد مقاوم پلاسماز به همراه داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی ( ازاتیوپرین ) به کار برده می شود . استفاده از رادیوتراپی اربیت برای اجتناب از جراحی مفید است یا می تواند همراه با دکمپرسیون جراحی در موارد خاص به کار گرفته شود.
