درمان سرطان با بیوتراپی و ایمونوتراپی

سلول های بنیادی چیست؟

سلول های بنیادی درمانی است که از بخش های خاصی از سیستم ایمنی بدن یک فرد برای مبارزه با بیماری هایی مانند سرطان، استفاده می کند. این امر می تواند به چندین روش انجام شود:

• تحریک سیستم ایمنی شما به کار سخت تر و یا دقیق برای حمله به سلول های سرطانی.
• مشخص کردن اجزای سیستم ایمنی بدن مانند پروتئین سیستم ایمنی بدن ساخت بشر.

برخی از انواع سلول های بنیادی نیز گاهی اوقات درمان بیولوژیکی و یا بیوتراپی نامیده می شوند. برای مدت زمان طولانی پزشکان مشکوک بودند که سیستم ایمنی بدن می تواد، روی برخی از انواع سرطان، تاثیر بگذارد. حتی قبل از این که سیستم ایمنی بدن به خوبی درک شود، ویلیام کولی یک جراح نیویورکی ابتدا متوجه شد که گرفتن یک عفونت بعد از عمل جراحی به نظر می رسد که به برخی از بیماران مبتلا به سرطان کمک می کند. در اواخر سال 1800، او شروع به درمان بیمران مبتلا به سرطان با آلوده کردن آن ها با انواع خاصی از باکتری ها که به عنوان سموم کولی شناخته می شدند، نمود. اگر چه او برخی موفقیت ها در این راه کسب کرد، اما وقتی که دیگر شکل های درمان سرطان، نظیر اشعه درمانی مورد استفاده قرار گرفت، تکنیک ها و روش های او تحت الشعاع قرار گرفت. از آن زمان، پزشکان اطلاعات زیادی در مورد سیستم ایمنی بدن و چگونگی استفاده از آن در درمان سرطان، آموخته اند. در چند دهه گذشته، ایمونوتراپی یا سلول های بنیادی به بخش مهمی از درمان برخی از انواع سرطان، تبدیل شده است. انواع جدید تر درمان های ایمنی بدن در حال حاضر برای بسیاری از انواع دیگر مورد مطالعه قرار گرفته و آن ها بر چگونگی درمان سرطان در آینده تاثیر خواهند گذاشت. سلول های بنیادی شامل درمان هایی ست که به روش های مختلف کار می کند. برخی سیستم ایمنی بدن را در یک مسیر کلی، تقویت می کنند. دیگران، به آموزش حمله سیستم ایمنی به سلول های سرطانی خاص، کمک می کنند. سلول های بنیادی برای برخی از انواع سرطان نسبت به دیگر سرطان ها، بهتر فعالیت می کنند. این سلول ها از خود برای درمان برخی از این سرطان ها استفاده می کند اما برای دیگران به نظر می رسد وقتی که با دیگر انواع درمان مورد استفاده قرار گیرد، بهتر فعالیت می کند.

سیستم ایمنی بدن چیست؟

سیستم ایمنی بدن شما مجموعه ای از اندام ها، سلول های خاص، و موادی است که به محافظت از شما در برابر عفونت و برخی از بیماری های دیگر کمک می کند. سلول های ایمنی و مواد آن ها، از طریق بدن برای حفاظت آن در برابر میکروب هایی که باعث عفونت هستند، حرکت می کنند. آن ها همچنین به محافظت از شما در برابر سرطان در برخی از راه ها، کمک می کنند. این ممکن است به شما کمک کند که فکر کنید بدن شما به صورت یک قلعه است. میکروب ها مانند ویروس ها، باکتری ها و انگل ها شبیه دشمن، ارتش های خارجی هستند که به طور معمول در بدن شما یافت نمی شوند. آن ها سعی می کنند که با استفاده از منابع خود به بدن شما حمله کنند و آن ها می توانند به شما در این فرآیند، آسیب وارد کنند. سیستم ایمنی بدن شما، نیروی دفاعی بدن است. این سیستم کمک می کند که میکروب های مهاجم را نگه داشته و یا آن ها را از بین ببرید اگر آن ها در داخل بدن شما باشند.

سیستم ایمنی بدن، اثر همه موادی که به طور طبیعی در بدن یافت می شود را نگاه می دارد. هر ماده جدید در بدن که سیستم ایمنی بدن آن را به رسمیت نمی شناسد، علامت یا زنگ هشدار را افزایش داده و باعث می شود که سیستم ایمنی بدن به آن حمله کند. موادی که موجب یک پاسخ ایمنی هستند، آنتی ژن نامیده می شوند. پاسخ ایمنی می تواند هر چیزی که حاوی آنتی ژن باشد مانند میکروب و یا سلول های سرطانی را از بین ببرد.

میکروب ها دارای موادی بر روی سطوح بیرونی خود هستند مانند پروتئین های خاص که به صورت طبیعی و معمول در بدن انسان یافت نمی شوند. سیستم ایمنی بدن، این مواد خارجی را به عنوان آنتی ژن می بیند و به آن ها حمله می کند.

سلول های سرطانی نیز متفاوت از سلول های طبیعی بدن هستند. آن ها گاهی اوقات مواد غیر معمولی در سطوح خارجی خود دارند که می توانند به عنوان آنتی ژن عمل کنند. اما میکروب ها خیلی متفاوت از سلول های طبیعی انسان هستند و اغلب به راحتی به عنوان عامل خارجی دیده می شوند، در حالی که سلول های سرطانی، و سلول های طبیعی دارای تفاوت های روشن کمتری هستند. به این دلیل، سیستم ایمنی بدن همیشه سلول های سرطانی را به عنوان عامل خارجی به رسمیت نمی شناسد. سلول های سرطانی کمتر شبیه سربازان ارتش مهاجم هستند و بیشتر شبیه خیانتکاران در صفوف جمعیت سلول انسان هستند. به وضوح محدودیت هایی در توانایی سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان وجود دارد، چرا که بسیاری از افراد با سیستم ایمنی سالم، دچار سرطان هستند. گاهی اوقات سیستم ایمنی بدن، سلول های سرطانی را به عنوان عامل خارجی نمی بیند، چرا که سلول ها به اندازه کافی متفاوت از سلول های طبیعی هستند. گاهی اوقات سیستم ایمنی بدن، سلول های سرطانی را به رسمیت می شناسد اما پاسخ آن ممکن است به اندازه کافی قوی برای از بین بردن سرطان نباشد. سلول های سرطانی، نیز می توانند موادی را به بیرون انتقال دهند که سیستم ایمنی بدن را در حالت مقابله، نگه می دارد. برای غلبه بر این مورد، محققان راه هایی برای کمک به سیستم ایمنی در تشخیص سلول های سرطانی و تقویت پاسخ خود پیدا کرده اند به طوری که آن ها را از بین خواهند برد.

انواع سلول های بنیادی یا ایمونوتراپی

بسیاری از انواع درمان سرطان می تواند، به عنوان سلول های بنیادی تصور شود. برخی از آن ها سیستم ایمنی بدن شما را برای مبارزه با این بیماری، تحریک می کنند. این امر می تواند با تقویت سیستم ایمنی بدن که یک راه کلی است و یا با آموزش سیستم ایمنی بدن برای حمله به بخشی از سلول های سرطانی به طور خاص، انجام گیرد. درمان های دیگر گاهی اوقات در اندیشه استفاده از سلول های بنیادی مولفه های سیستم ایمنی بدن (به عنوان مثال پروتئین هایی به نام آنتی بادی) هستند که در آزمایشگاه ساخته شده است. برخی از آن ها، وقتی که یک بار در بدن هستند، سیستم ایمنی بدن را تقویت می کنند. برخی دیگر واقعا خیلی تحت تاثیر سیستم ایمنی بدن نیستند اگر در همه وجود داشته باشند. در عوض، آنتی بادی هایی که پروتئین های خاصی را هدف قرار می دهند، به رشد سلول های سرطانی کمک می کنند. با اتصال به این پروتئین ها، آنتی بادی ها، رشد سلول های سرطانی را متوقف کرده و یا آن ها را می کشند. این نوع از آنتی بادی به عنوان درمان هدف مند نیز شناخته شده است.

انواع اصلی سلول های بنیادینی که در حال حاضر در درمان سرطان استفاده می شود، در بخش های زیر بحث شده است. آن ها عبارتند از:

آنتی بادی های مونوکلونال: این آنتی بادی ها نسخه های ساخت دست بشر از پروتئین های سیستم ایمنی بدن می باشند. آنتی بادی ها می توانند در درمان سرطان خیلی مفید باشند زیرا می توانند برای حمله به یک بخش بسیار خاص از یک سلول سرطانی، طراحی شوند.

واکسن های سرطانی: واکسن ها، مواد قرار داده شده در داخل بدن برای شروع به پاسخ ایمنی بدن در برابر بیماری های خاص می باشند. ما معمولا فکر می کنیم که آن ها به افراد سالم برای کمک به پیشگیری از عفونت داده می شود. اما برخی واکسن ها می توانند به جلوگیری و یا درمان سرطان کمک کنند.

سلول های بنیادی غیر اختصاصی: این درمان، سیستم ایمنی را در یم راه کلی تقویت می کند، اما هنوز هم می تواند به سیستم ایمنی برای حمله به سلول های سرطانی، کمک کند.

داروهای سلول های بنیادی، در حال حاضر برای درمان بسیاری از انواع مختلف سرطان، استفاده می شود. اگر شما اطلاعاتی درباره سلول های بنیادی به عنوان یک درمان برای سرطان می خواهید، لطفا راهنمای دقیق برای این نوع سرطان را ببینید. بسیاری از انواع جدیدتر سلول های بنیادی، در حال حاضر برای استفاده در برابر سرطان مورد مطالعه قرار گرفته اند. برخی از این مطالعات در این بخش مورد بحث قرار خواهند گرفت که چه چیز جدیدی در تحقیقات سلول های بنیادی مورد بحث قرار خواهد گرفت.

آنتی بادی های مونوکلونال برای درمان سرطان

یکی از راه های حملات سیستم ایمنی به مواد خارجی در بدن، ساخت تعداد زیادی آنتی بادی است. یک آنتی بادی، پروتئینی است که که به یک پروتئین خاص به نام آنتی ژن، چسبیده است. آنتی بادی ها در بدن تا زمان پیدا کردن و اتصال به یک آنتی ژن، گردش می کنند. هنگامی که انتی بادی متصل می شود، می تواند بخش های دیگر سیستم ایمنی بدن را برای از بین بردن سلول های حاوی آنتی ژن، جذب کند. محققان آموخته اند که چگونه آنتی بادی هایی طراحی کنند که به طور خاص برخی از آنتی ژن ها از جمله یکی از آن ها که روی سلول های سرطانی است، را هدف قرار دهد. آن ها می توانند نسخه های بسیاری از آنتی بادی ها در آزمایشگاه، کپی کنند. اینها به عنوان آنتی بادی های مونوکلونال (mAbs یا moAbs) شناخته می شوند.

آنتی بادی های مونوکلونال، برای درمان بسیاری از بیماری ها از جمله برخی از انواع سرطان، استفاده می شوند. برای ایجاد یک آنتی بادی مونوکلونال، محققان برای اولین بار ، آنتی ژن صحیح برای حمله به سرطان را شناسایی می کنند. برای سرطان، این امر همیشه آسان نیست و mAbs که تا کنون ثابت شده اند در برابر برخی از سرطان ها در مقایسه با دیگران، مفیدتر می باشند. در طول چند دهه گذشته، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) بیش از یکی دو جین پادتن برای درمان برخی از سرطان ها را تایید نموده است. در نتیجه محققان، آنتی ژن های مرتبط با سرطان بیشتری را پیدا کرده اند. آن ها توانایی ساخت mAbs در برابر بیشتر سرطان ها را دارند. آزمایشات بالینی، mAbs های جدیدتر، در حال حاضر در بسیاری از انواع سرطان، انجام می شود.

انواع آنتی بادی های مونوکلونال

انواع مختلف آنتی بادی های مونوکلونال، در درمان سرطان استفاده می شوند.

آنتی بادی های مونوکلونال عادی و برهنه

پادتن های عادی یا برهنه، آنتی بادی هایی هستند که به خودی خود کار می کنند. هیچ دارو یا مواد رادیو اکتیوی به آن ها متصل نیست. رایج ترین پادتن های مورد استفاده در درمان سرطان هستند. بیشتر پادتن های عادی یا برهنه در سلول های سرطانی، متصل به آنتی ژن هستند اما برخی با اتصال به آنتی ژن های دیگر، سلول های غیر سرطانی، و یا حتی پروتئین های شناور آزاد، فعالیت می کنند. پادتن های عادی به روش های مختلفی، کار و فعالیت می کنند.

برخی از آن ها پاسخ ایمنی بدن یک فرد در برابر سلول های سرطانی را با آتصال به آن ها و اقدام به عنوان یک نشانگر برای سیستم ایمنی بدن به منظور نابود کردن آن ها، تقویت می کنند. به عنوان مثال، آلمتوزوماب (Campath®) که برای درمان برخی از بیماران مبتلا به لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL) استفاده می شود. آلمتوزوماب به آنتی ژن CD52 متصل می شود که در روی سلول هایی بنام لنفوسیت ها (که شامل سلول های لوسمی است) پیدا می شود، یافت می شود. هنگام اتصال، آنتی بادی، سلول های ایمنی بدن را برای از بین بردن این سلول، جذب می کند.

برخی از پادتن های عادی یا برهنه، پاسخ ایمنی به وسیله هدف قرار دادن نقطه های مقابل سیستم ایمنی بدن را تقویت کرده و افزایش می دهند. این موارد در بخش بعدی سلول های بنیادی غیر اختصاصی، مورد بحث قرار خواهد گرفت.

دیگر پادتن های عادی عمدتا با اتصال به آنتی ژن و مسدود کردن سیگنال های مهم برای سلول های سرطانی فعالیت می کنند (یا سلول های دیگر که به رشد سلول های سرطان کمک کرده یا آن را گسترش می دهند). به عنوان مثال، تراتوزوماب (Herceptin®) یک آنتی بادی ضد پروتئین HER2 است. در برخی از انواع سرطان، مانند سرطان پستان و معده، سلول ها گاهی اوقات مقادیر زیادی پروتئین در سطح خود دارند. هنگامی که HER2 فعال است، کمک می کند تا این سلول ها رشد کنند. ترازتوزماب، به این پروتئین ها متصل شده و فعال شدن آن ها را متوقف می کند.

آنتی بادی های مونوکلونال درهم آمیخته

آنتی بادی های مونوکلونال (mAbs) که به یک داروی شیمی درمانی، نوع دیگری از سم (یک ماده که سلول ها را سمی می کند) یا یک ذره رادیواکتیو متصل شده اند، آنتی بادی های مونوکلونال درهم آمیخته نامیده می شوند. mAbs به عنوان یک وسیله خانگی برای گرفتن یکی از این مواد به طور مستقیم به سلول های سرطانی، استفاده می شود. mAb تا زمانی که بتواند آنتی ژن هدف را پیدا کند و قلابی بر روی آن تشکیل دهد، در داخل بدن گردش می کند. پس از آن، مواد سمی را در جایی که بیشتر مورد نیاز است، ارائه می کند. این امر آسیب به سلول های طبیعی در بخش های دیگر بدن را کاهش می دهد. mAbs های درهم آمیخته، گاهی اوقات به عنوان آنتی بادی های برچسب دار شده، یا دارای بار شده اطلاق می شوند. آن ها می توانند به دو گروه تقسیم شوند که این بسته به این است که به چه چیزی آن ها متصل می شوند.

آنتی بادی های نشان دار: آنتی بادی های نشان دار ، ذرات رادیواکتیو کوچکی دارند که به آن ها متصل شده اند. ایبریتوموماب (Zevalin®) یک نمونه از آنتی بادی مونوکلونل نشاندار است. این آنتی بادی، ضد آنتی ژن CD20 است که در لنفوسیت هایی بنام سلول های B یافت می شود. آنتی بادی، رادیواکتیویته را به طور مستقیم به سلول های سرطانی B ارائه می کند و می تواند از آن برای درمان برخی از انواع لنفوم های غیر Hodgkin، استفاده کند. درمان با این نوع آنتی بادی، گاهی اوقات بنام رادیو ایمونوتراپی (RIT) شناخته می شود.

آنتی بادی های نشاندار شیمی: این پادتن ها ، شیمی درمانی قدرتمند(یا دیگر) داروها متصل به آن ها دارند. آن ها همچنین به عنوان ترکیبات در هم آمیخته دارو- آنتی بادی نیز شناخته می شوند. (این دارو اغلب بیش از حد قدرتمند است که در آن استفاده می شود- عوارض جانبی بیش از حدی دارد اگر به یک آنتی بادی متصل نباشد). آنتی بادی نشاندار شیمی توسط FDA برای درمان سرطان در این زمان تایید شده و شامل:

برنتوکسیماب ودوتین (Adcetris®) یک آنتی بادی است که آنتی ژن CD30 را هدف قرار می دهد (در لنفوسیت ها پیدا شده است) و متصل به یک داروی شیمی درمانی به نام MMAE می باشد. این دارو برای درمان لنفوم Hodgkin و لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک که به دیگر درمان های دیگر پاسخ نمی دهد، استفاده می شود.

آدو تراستوزوماب امتانسین (Kadcyla®، همچنین TDM-1 نیز نامیده می شود) یک آنتی بادی است که پروتئین HER2 را هدف قرار داده و متصل به یک داروی شیمی درمانی بنام DM1 می باشد. از این آنتی بادی برای درمان پیشرفته سرطان پستان در بیمارانی که سلول های سرطانی بیش از حد HER2 هستند، استفاده می شود.

یک داروی مرتبط شناخته شده دنیلئوکین دیفیتوکس (Ontak®) است که یک پروتئین سیستم ایمنی بدن است که به عنوان اینتلوکین 2 (IL-2) شناخته شده و متصل به یک سم از میکروبی است که ایجاد دیفتری می کند. اگر چه آن یک آنتی بادی نیست، IL-2 به طور معمول به سلول های خاصی در بدن متصل است که حاوی آنتی ژن CD25 بوده و برای ارائه سم به این سلول ها، مفید می باشد. دنیلئوکین دیفیتوکس برای درمان لنفوم پوست (که با نام لنفوم سلول T پوستی نیز شناخته می شود) استفاده می شود. همچنین این موضوع در دست مطالعه است که در برابر تعدادی از سرطان های دیگر نیز استفاده شود.

آنتی بادی های مونوکلونال Bispecific

این داروها از بخش های دو پادتن مختلف ساخته شده اند. به این معنا که آن ها می توانند به دو پروتئین مختلف در در یک زمان، متصل شوند. یک نمونه ازاین آنتی بادی ها، بلیناتوموماب (Blincyto) است که برای درمان برخی از انواع لوسمی های لنفوسیتی حاد (ALL) مورد استفاده قرار می گیرد. یک بخش از بلیناتوموماب، به پروتئین CD19 متصل می شود که در برخی از سلول های لوسمی و لنفوم یافت می شود. بخش دیگری به CD3، پروتئین موجود در سلول های ایمنی به سلول های T متصل می شود. با اتصال به هر دوی این پروتئین ها، این دارو سلول های سرطانی و سلول های ایمنی را به هم می رساند که تصور می شود باعث حمله سیستم ایمنی بدن برای حمله به سلول های سرطانی است.

عوارض جانبی احتمالی آنتی بادی های مونوکلونال

آنتی بادی های مونوکلونال، به صورت تزریق داخل ورید ی(تزریق به داخل ورید ) هستند. آنتی بادی ها خودشان پروتئین ها هستند، بنابراین آن ها می توانند گاهی اوقات چیزی شبیه به یک واکنش آلرژیک ایجاد کنند. این بیشتر شایع است در حالی که این دارو برای بار اول تزریق می شود. عوارض جانبی احتمالی عبارتند از: تب- لرز- ضعف- سردرد- تهوع- استفراغ- اسهال- فشار خون پایین و کهیر.

در مقایسه با داروهای شیمی درمانی، پادتن های عادی یا برهنه، تمایل دارند که عوارض جانبی جدی کمی داشته باشند. اما آن ها هنوز هم می توانند باعث مشکلات در برخی از افراد شوند. برخی پادتن ها می توانند عوارض جانبی داشته باشند که مرتبط به آنتی ژن هایی هستند که هدف قرار می دهند. به عنوان مثال:

بواسیزوماب (Avastin®) یک بادی مونوکلونال است که یک پروتئین بنام VEGF را که تومور رشد رگ های خونی را متاثر می سازد، مورد هدق قرار می دهد. این امر می تواند عوارض جانبی مانند فشار خون بالا، خونریزی، ترمیم ضعیف زخم، لخته شدن خون و صدمه به کلیه را در پی داشته باشد.

ستوکسیماب (Erbitux®) یک آنتی بادی است که یک پروتئین بنام EGFR را که بر روی سلول های طبیعی پوست است (و همچنین برخی از انواع سلول های سرطانی) مورد هدف قرار می دهد. این دارو می تواند موجب خارش جدی در برخی از افراد شود.

آنتی بادی در هم آمیخته می تواند قوی تر از پادتن های عادی یا برهنه باشد اما می تواند عوارض جانبی بیشتری نیز داشته باشد. عوارض جانبی به نوع ماده ای که آن ها به آن متصل می شوند، بستگی دارد. اگر شما سوالی درباره عوارض جانبی احتمالی یک داروی خاص دارید، به راهنمای ما در مورد داروهای ضد سرطان آنلاین رجوع کنید.

واکسن های سرطان

بسیاری از ما درباره واکسن های زده شده به افراد سالم برای کمک به جلوگیری از عفونت ها مانند سرخک، و آبله مرغان، می دانیم. این واکسن ها، از میکروب های ضعیف یا کشته شده مانند ویروس ها و باکتری ها برای شروع به پاسخ ایمنی در بدن، استفاده می کنند. سیستم ایمنی بدن آماده دفاع در برابر این میکروب ها است تا کمک کند که مردم از این عفونت ها حفظ شوند. اکثر واکسن های سرطان، به یک شیوه کار می کنند اما آن ها سیستم ایمنی افراد را برای حمله به سلول های سرطانی، می سازند. هدف ، کمک به درمان سرطان یا کمک به جلوگیری از آن در آینده و بعد از درمان های دیگر است. اما برخی از واکسن ها ممکن است واقعا به جلوگیری از برخی از سرطان ها، کمک کنند.

واکسن هایی که به درمان سرطان کمک می کنند

واکسن های درمان سرطان متفاوت از واکسن هایی هستند که در برابر ویروس ها، کار می کنند. این واکسن ها، سعی دارند تا سیستم ایمنی را برای حمله به سلول های سرطانی در بدن، سوار کنند. به جای جلوگیری از بیماری، آن ها سیستم ایمنی بدن را برای حمله به یک بیماری که از قبل وجود داشته، فراهم می کنند. برخی از واکسن های درمان سرطان از سلول های سرطانی، بخشی از سلول ها، و یا آنتی ژن خالص ساخته شده اند. گاهی اوقات سلول های ایمنی خود بیمار برداشته شده و در آزمایشگاه در معرض این مواد برای تهیه واکسن قرار می گیرد. هنگامی که واکسن آماده است، به بدن فرد برای افزایش و تقویت پاسخ ایمنی علیه سلول های سرطانی، تزریق می شود. واکسن ها اغلب با دیگر مواد و یا سلول هایی بنام یاور یا یاری کننده، ترکیب می شوند که به افزایش پاسخ ایمنی و حتی بیشتر از آن، کمک کنند. واکسن های سرطان موجب می شوند سیستم ایمنی بدن به سلول های یک یا چند آنتی ژن، حمله کند. زیرا سیستم ایمنی بدن، سلول های مخصوصی برای حافظه دارد و امیدوار است که واکسن به کار طولانی خود پس از تزریق، ادامه دهد.

سیپولئوسل تی (Provenge®)

این واکسن تنها واکسن تایید شده توسط سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان سرطان است. این واکسن برای درمان سرطان پروستات پیشرفته استفاده می شود که در دراز مدت به درمان هورمون کمکی نکرده است. برای این واکسن، سلول های سیستم ایمنی بدن از خون بیمار حذف و به یک آزمایشگاه فرستاده می شود. آن ها در معرض مواد شیمیایی قرار گرفته و تبدیل به سلول های ایمنی خاصی بنام سلول های دندریتیک، می شوند. آن ها همچنین، در معرض یک پروتئین بنام اسید فسفاتاز پروستات (PAP) قرار می گیرند که باید یک پاسخ ایمنی در برابر سرطان پروستات ایجاد نماید. سلول های دندریتیک، سپس به بیمار توسط تزریق در ورید (IV) داده می شود. این فرآیند دو بار دیگر و دو هفته جدا از هم تکرار می شود به طوری که بیمار سه دز از سلول ها را دریافت می کند. پشت بدن، سلول های دندریتیک، به سلول های ایمنی دیگر برای حمله به سرطان پروستات، کمک می کنند. اگر چه واکسن سرطان پروستات درمان کننده نیست، اما نشان داده شده است که به توسعه زندگی بیماران تا چند ماه به طور متوسط، کمک می کند. مطالعات نشان داده اند که اگر این واکسن بتواند به مردان برای کاهش سرطان پروستات کمک کند، در حال حاضر انجام خواهد شد. عوارض چانبی معمولا خفیف بوده و می تواند شامل تب، لرز، خستگی ، درد مفاصل، تهوع و سردرد باشد. تعداد کمی از مردان ممکن است علائم شدیدی از جمله مشکلات تنفسی و فشار خون بالا داشته باشند. بسیاری از انواع مختلف واکسن های سرطان برای برخی از آزمایشات بالینی نشان داده شده است اما آن ها هنوز در ایالات متحده برای درمان سرطان، تایید نشده اند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد واکسن های جدیدتر، به بخش تحقیقات جدید سلول های بنیادی رجوع کنید.

سرطان سلول های بنیادی غیر اختصاصی و یاری کننده

سلول های بنیادی غیر اختصاصی، سلول های سرطانی و سلول های خاص را هدف قرار نمی دهند. آن ها سیستم ایمنی بدن را در یک راه کلی تر، تحریک می کنند اما این هنوز هم می تواند گاهی اوقات، منجر به یک پاسخ بهتر ایمنی علیه سلول های سرطانی شود. برخی از سلول های بنیادی غیر اختصاصی، خودشان به عنوان درمان کننده سرطان هستند. دیگر سلول های بنیادی به عنوان یاری کننده(همراه با درمان اصلی) برای تقویت سیستم ایمنی به منظور بهبود این که چگونه نوع دیگری از سلول های بنیادی به خوبی کار می کنند، مورد استفاده قرار می گیرند. برخی از آن ها، خودشان در برابر برخی از سرطان ها و به عنوان یاری کننده در برابر دیگران، مورد استفاده قرار می گیرند.

سیتوکین ها

سیتوکین ها، مواد شیمیایی ساخته شده توسط برخی از سلول های سیستم ایمنی بدن هستند. آن ها در کنترل رشد و فعالیت سایر سلول های سیستم ایمنی بدن و سلول های خونی در بدن انسان، بسیار مهم می باشند. سیتوکین ها، یا در زیر پوست، داخل یک عضله و یا به داخل ورید، تزریق می شوند. شایع ترین آن ها در اینجا مورد بحث قرار خواهند گرفت.

اینترلوکین

اینتلوکین ها یک گروه از سیتوکین ها هستند که به عنوان سیگنال های شیمیایی بین سلول های سفید خون، عمل می کنند. اینترلوکین 2 (IL-2) کمک می کند تا سلول های سیستم ایمنی رشد کرده و تقسیم سریع تری داشته باشند. نسخه ساخته دست انسان IL-2 است که برای درمان سرطان پیشرفته کلیه و متاستاتیک ملانوم، تایید شده است. IL-2، می تواند به صورت یک داروی درمان تکی برای این سرطان ها استفاده شود و یا می توان آن را با داروهای شیمی درمانی و یا با سیتوکین هایب دیگر مانند اینترفرون آلفا ترکیب نمود. (این مورد نیز برای استفاده به عنوان یک یاری دهنده با برخی از واکسن ها، مورد مطالعه قرار گرفته است). استفاده از IL-2 با این درمان ها ممکن است کمک کند که درمان در برابر برخی از سرطان ها، موثرتر باشد اما عوارض جانبی درمان ترکیبی نیز افزایش یافته است. عوارض جانبی IL-2 می تواند شامل علائمی شبیه به سرماخوردگی مانند لرز، تب، خستگی و شامل گیجی باشد. اکثر مردم اضافه وزن پیدا می کنند. برخی تهوع، استفراغ یا اسهال دارو و بسیاری افراد دچار فشار خون پایین می شوند که می تواند با داروهای دیگر درمان شود. عوارض جانبی نادر اما بالقوه جدی مانند ضربان قلب غیر طبیعی، درد قفسه سینه و سایر مشکلات قلبی می باشد. این عوارض جانبی امکان دارند اگر IL-2 در دزهای بالا، داده شود که این عمل باید در بیمارستان انجام گیرد. اینتلوکین های دیگر مانند IL-7, IL-12 و IL-21 در حال حاضر برای استفاده در برابر سرطان، در هر دو نوع عامل مستقل و در هم آمیخته مورد مطالعه قرار گرفته است.

اینتفرون ها

اینترفرون ها، برای اولین بار در اواخر سال 1950 کشف شدند که به مقاومت بدن در مقابل عفونت ویروس و سرطان ها کمک کنند. انواع اینترفرون (IFN) پس از سه حرف اول حروف الفبای یونانی شامل FN-alfa, IFN-beta و IFN-gamma می باشند. فقط اینتلوکین آلفا برای درمان سرطان استفاده می شود. این عامل توانایی سلول های ایمنی خاص برای حمله به سلول های سرطانی، را افزایش می دهد. همچنین ممکن است رشد سلول های عصبی را به طور مستقیم و همچنین رگ های خونی که تومورها نیاز به رشد دارند، را کاهش دهد. سازمان غذا و داروی آمریکا، IFN-alfa را برای استفاده در برابر این سرطان ها تایید کرده است:

لوسمی سلول مودار- لوسمی میلوئیدی مزمن (CML) – لنفوم فولیکولی غیر Hodgkin – لنفوم سلول T جلدی یا پوستی – سرطان کلیه – ملانوم – سارکوم کاپوزی.

عوارض جانبی اینترفرون ها می تواند شامل علائمی مانند سرماخوردگی (لرز، تب، خستگی، از دست دادن اشتها، تهوع و استفراغ)، کاهش تعداد سلول های سفید خون،(که خطر ابتلا به عفونت را کاهش می دهد)، خارش پوست، مو و نازک شدن مو باشد. این عوارض جانبی می تواند شدید باشد و درمان با اینترفرون برای بسیاری از مردم سخت است. بیشتر عوارض جانبی بعد از درمان متوقف شده و ادامه دار نیست اما خستگی می تواند طولانی تر شود. دیگر اثرات نادر بلند مدت شامل صدمه به اعصاب، مخصوصا در مغز و نخاع می باشد.

عامل محرک کولونی گرانولوسیت ماکروفاژ یا بیگانه خواری (GM-CSF)

این سیتوکین باعث می شود که مغز استخوان بیشتری در انواع خاصی از سلول های ایمنی بدن و سلول های خونی ساخته شود. نسخه ساخته شده توسط انسان، به عنوان سارگراموستیم (Leukine®) شناخته شده و اغلب برای افزایش تعداد گلبول های سفید خون پس از شیمی درمانی مورد استفاده قرار می گیرد. GM-CSF همچنین در برابر سرطان به عنوان یک ایمونوتراپی غیر اختصاصی و به عنوان در هم آمیخته با انواع دیگر سلول های بنیادی، آزمایش و تست شده است. آزمایشات بالینی GM-CSF، به تنهایی یا با دیگر سلول های بنیادی در افراد مبتلا به بسیاری از انواع سرطان ها، انجام می شود. عوارض جانبی شایع GM-CSF، شامل علائم سرماخوردگی(تب، سردرد، درد عضلانی)، بثورات، گر گرفتگی صورت و درد استخوان، می باشد.

داروهایی که سیستم ایمنی بدن را برای بازرسی، مورد هدف قرار می دهند

بخش بسیار مهمی از سیستم ایمنی بدن، قادر به نگه داشتن خود از حمله دیگر سلول های طبیعی در بدن است. برای این کار، سیستم ایمنی از نقاط بازرسی یا چک استفاده می کند –مولکول های موجود در سلول های ایمنی که نیاز به فعال شدن یا غیر فعال شدن برای شروع یک و.اکنش ایمنی در بدن دارند. گاهی اوقات سلول های سرطانی، برای استفاده از این نقاط بازرسی برای جلوگیری از حمله سیستم ایمنی بدن، راه هایی پیدا می کنند. اما داروهای جدیدتر، که این نقاط بازرسی را هدف قرار می دهند، انتظار زیادی را به عنوان درمان سرطان نگه می دارند.

داروهایی که CTLA-4 را هدف قرار می دهند

CTLA-4 پروتئین موجود در سطح سلول های ایمنی به نام سلول های T در بدن است. CTLA-4 به طور معمول به عنوان یک نوع گزینه قطع و وصل است که کمک می کند تا سلول های T، بررسی شده و از حمله آن ها به سلول های دیگر در بدن، جلوگیری می کند. متاسفانه این پروتئین همچنین می تواند حمله به سلول های سرطانی را متوقف کند.

ایپیلیموماب (Yervoy®) یک آنتی بادی مونوکلونال است که متصل به CTLA-4 بوده و کار آن را متوقف می کند. این آنتی بادی، پاسخ ایمنی علیه سلول های سرطانی در بدن را افزایش می دهد. این دارو برای درمان ملانوماس که با جراحی نمی تواند  حذف شود و به سایر نقاط بدن گسترش می یاید، استفاده می شود. به نظر نمی رسد که ملانوماس را درمان کند اما نشان داده شده است که به برخی از مردم در زندگی کمک می کند. ایپیلوموماب، نیز برای درمان سرطان های دیگر، مورد استفاده قرار گرفته است و مورد مطالعه واقع شده است. یک نگرانی که در مورد این دارو وجود دارد این است که می تواند اجازه دهد سیستم ایمنی بدن به برخی از اندام های طبیعی در بدن حمله کند که این امر می تواند عوارض جانبی جدی در برخی از افراد داشته باشد. عوارض شایع عبارت از :خستگی، اسهال، بثورات پوستی و خارش می باشند. اغلب به صورت کمتر می تواند مشکلات جدی در روده، کبد، هورمون های ساخت غدد، اعصاب، پوست، چشم، و یا اندام های دیگر ایجاد کند. در برخی از افراد، این عوارض جانبی منجر به مرگ فرد شده است.

داروهایی که PD-1 یا PDL-1 را هدف قرار می دهند

PD-1 پروتئین دیگری در سطح برخی از سلول های T است. در مقایسه با CTLA-4، این پروتئین به نظر می رسد اغلب در سلول های T بافت ها و تومورهای ملتهب یافت شود، جایی که کمک می کند تا پاسخ ایمنی تحت کنترل باشد. این کار انجام می شود وقتی که این پروتئین به PD-L1، که یک پروتئین موجود در برخی از سلول های طبیعی و سرطانی است، متصل می شود. هنگامی که  PD-1 به PD-L1 متصل می شود، اساسا اجازه می دهد تا سلول های T به تنهایی سلول های دیگر را ترک کنند. برخی از سلول های سرطانی دارای مقادیر زیادی از PD-L1 بر روی سطوح خود هستند که کمک می کند تا آن ها از حمله سیستم ایمنی، فرار کنند. داروهایی که هم PD-1 و هم PD-L1 را هدف قرار می دهند، می توانند پاسخ ایمنی در برابر سرطان را افزایش دهند که به مقدار زیادی در آزمایشات بالینی این مورد نشان داده شده است. آن ها ممکن است عوارض جانبی کمتری نسبت به ایپیلیموماب داشته باشند. پمبرولیزوماب (Keytruda) یک آنتی بادی مونوکلونال است که  PD-1 هایی که به تازگی برای درمان ملانوم پیشرفته تایید شده را بلوک می کند. برای کسب اطلاعات بیشتر به بخش موارد جدید در تحقیقات سرطان سلول های بنیادی رجوع کنید.

داروهای دیگری که سیستم ایمنی بدن را تقویت می کنند

برخی داروهای دیگر، سیستم ایمنی بدن را در یک راه غیر اختصاصی، شبیه به سیتوکین افزایش می دهند. اما برخلاف سیتوکین، این داروها به طور طبیعی در بدن یافت نمی شوند.

تالیدومید، لنالیدومید، و پومالیدومید

تالیدومید (Thalomid®)، لنالیدومید (Revlimid®)، و پومالیدومید (Pomalyst®) به عنوان داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی شناخته شده اند. آن ها به نظر می رسد که در یک مسیر کلی برای تقویت سیستم ایمنی بدن کار می کنند، هر چند که چگونگی کارکرد آن ها دقیقا روشن نیست. این داروها برای درمان میلومای چندگانه و برخی از سرطان ها، استفاده می شود. داروها می توانند عوارض جانبی مانند خواب آلودگی، خستگی، یبوست، کم کردن تعداد سلول های خون، و نوروپاتی (آسیب های عصبی دردناک) داشته باشند. همچنین افزایش خطر جدی در زمینه لخته شدن خون(که در پاها شروع و به ریه ها ختم می شود) وجود دارد. این عوارض احتمال بیشتری دارد که ما گرایش به تالیدومید در مقایسه با داروهای دیگر داشته باشیم.

به دلیل نگرانی ها، این داروها می توانند نقص های مادرزادی شدیدی ایجاد کنند اگر در دوران بارداری مصرف شوند و آن ها تنها می توانند از طریق برنامه های مخصوص توسط شرکت های دارویی که آن ها را می سازند، اجرا شوند.

Calmette-Guérin میله ای شکل

BCG نوعی میکروب است که بیماری جدی در انسان ایجاد نمی کند اما به آلوده شدن بافت های انسانی و سیستم ایمنی بدن، کمک می کند. این امر موجب می شود که BCG، به عنوان شکلی از سرطان سلول های بنیادی سرطان، مفید باشد. BCG یکی از اولین سلول های بنیادی مورد استفاده در برابر سرطان بوده و هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد. BCG توسط سازمان غذا و داروی آمریکا برای مراحل اولیه سرطان مثانه، تایید شده است. یک مایع است که در داخل مثانه از طریق یک کاتر قرار داده می شود. سلول های سیستم ایمنی بدن، جذب مثانه شده و بوسیله BCG فعال می شوند که این امر به نوبه خود روی سلول های سرطانی مثانه تاثیر می گذارد. درمان با BCG می تواند علائمی مانند آنفولانزا مانند تب، لرز، و خستگی را داشته باشد. همچنین می تواند موجب ایجاد سوزش در مثانه شود. BCG می تواند همچنین برای درمان برخی از سرطان های پوست ملانوم با تزریق مستقیم آن به تومور مورد استفاده قرار گیرد.

ایمیکوئیمود

ایمیکوئیمود (Zyclara®) دارویی است که وقتی به عنوان یک کرم استفاده می شود، موجب تحریک پاسخ ایمنی موضعی در برابر سلول های سرطانی پوست می شود. به همین جهت است که در درمان برخی از سرطان های پوست در مراحل اولیه(و یا قبل از سرطان) به خصوص اگر این مناطق حساس در صورت باشند، استفاده می شود. کرم در هر نقطه، یک بار در روز و یا دوبار در هفته به مدت چند ماه استفاده می شود. برخی از افراد واکنش های جدی پوستی به این دارو دارند.

تحقیقات جدید در سرطان سلول های بنیادی چیست؟

سلول های بنیادی یک منطقه خیلی فعال از تحقیقات سرطان هستند. بسیاری از دانشمندان و پزشکان در سراسر جهان در حال مطالعه راه های جدیدتر برای استفاده از سلول های بنیادی در درمان سرطان هستند. برخی از این موارد در اینجا بحث خواهند شد.

آنتی بادی های مونوکلونال جدیدتر

آنتی بادی های مونوکلونال (mAbs) در حال حاضر تبدیل به بخش مهمی از درمان بسیاری از سرطان ها شده اند. در نتیجه محققان در مورد اینکه چه چیزی موجب تفاوت سلول های سرطانی از سلول های طبیعی می شود، یاد گرفته اند و آن ها در این زمینه پادتن هایی برای استفاده از این تفاوت ها، توسعه داده اند. آن ها همچنین، اشکال جدید پادتن، اتصال آن ها به داروها و یا قوی تر ساختن آن ها را نیز توسعه داده اند. محققان همچنین در مورد راه های دیگر ساختن این دارو ها که بیشتر امن و موثر باشند، مطالعه نموده اند. به عنوان مثال، به دلیل این که mAbs ها پروتئین هستند، آن ها می توانند در واقع موجب شوند که سیستم ایمنی بدن در برابر آن ها، واکنش نشان دهد. این می تواند عوارض جانبی برای از بین بردن پادتن ها در پی داشته باشد. شکل های جدید پادتن ها کمتر احتمال دارد که باعث ایجاد واکنش های ایمنی شوند.

محققان همچنین به دنبال دیدن این موضوع هستند که اگر تنها بخشی از آنتی بادی ها استفاده شود، این دارو ها بهتر عمل می کنند. رویکرد دیگر تحت مطالعه، ترکیب بخش هایی از دو آنتی بادی با هم(شناخته شده به عنوان یک آنتی بادی bispecific) است. یک بخش ممکن است به یک سلول سرطانی متصل شود در حالی که بخش دیگر می تواند به یک سلول ایمنی متصل شود و هر دو ب هم آورده شوند. نوع جدیدتر پادتن ها در حال حاضر برای استفاده در برابر بسیاری از سرطان ها، در حال بررسی هستند.

واکسن های جدیدتر سرطان

واکسن ها در عین حال یک نوع عمده درمان سرطان نیستند. محققان برای تولید واکسن برای مبارزه با سرطان، چندین دهه تلاش کرده اند اما این ثابت کرده است که فکر اولیه سخت تر بوده است. در نتیجه محققان در طول سال بیشتر آموخته اند که سیستم ایمنی بدن بسیار پیچیده است. همچنین روشن شده است که سلول های سرطانی، روش های مختلفی برای فرار از سیستم ایمنی بدن دارند که باعث می شود تولید واکسن موثر دشوار شود. اما دانشمندان، با استفاده از دانش بدست آمده در سال های اخیر، چگونگی توسعه واکسن های سرطان را بهبود بخشیده اند. به عنوان مثال در حال حاضر اغلب واکسن ها همراه با دیگر مواد(بنام در هم آمیخته) هستند که به افزایش پاسخ ایمنی بدن کمک کرده و در نتیجه ممکن است واکسن بهتر عمل کند. محققان همچنین در مورد بهترین راه دادن واکسن مطالعه کرده اند و به دنبال این بوده اند که ببینند  اگر واکس ها بهتر عمل می کنند زمانی است که آن ها به تنهایی و یا با انواع درمان های دیگر سرطان استفاده می شود.

انواع واکسن های سرطان

بسیاری از انواع مختلف سرطان در حال حاضر برای درمان بسیاری از سرطان ها، مورد مطالعه قرار گرفته اند.

واکسن سلول های تومور: این واکسن از سلول های سرطانی واقعی است که از بیمار در حین عمل جراحی برداشته شده و ساخته می شود. سلول ها در آزمایشگاه، تغییر داده شده و به احتمال زیاد بیشتر توس سیستم ایمنی بدن بیمار مورد حمله واقع شده و سپس به بدن بیمار تزریق می شود. سپس سیستم ایمنی بدن به این سلول ها و هر سلول مشابهی  که هنوز در بدن است، حمله می کند. اکثر واکسن های سلول تومور، مشتق از خود هستند. به این معنی که واکسن از سلول های تومور کشته، گرفته شده و در همان شخص استفاده خواهد شد. سایر واکسن های آلوژنیک هستند به این معنا که سلول های واکسن از کسی غیر از بیمار تحت درمان گرفته شده است. واکسن آلوژنیک رات از واکسن اتولوگ یا مشتق از خود ساخته می شود اما هنوز مشخص نیست که کدام نوع بهتر از دیگری کار می کند.

واکسن های آنتی ژن: این واکسن ها سیستم ایمنی بدن را با استفاده از تنها یک یا چند آنتی ژن در مقایسه با سلول های طیف تومور، تقویت می کنند. آنتی ژن ها معمولا پروتئین ها یا تکه هایی از پروتئین هایی بنام پپتید هستند. واکسن های آنتی ژن می تواند برای یک نوع خاصی از سرطان خاص باشد اما آن ها برای یک بیمار خاص مانند واکسن سلول های تومور اتولوگ، ساخته نشده اند.

واکسن های سلول دندریتیک: این واکسن ها نشان داده اند که تا کنون در درمان سرطان بیشتر موفق بوده اند. سیپولوسل تی (Provenge) که برای درمان سرطان پروستات پیشرفته استفاده می شود، یک نمونه از واکسن های سلول های دندریتیک می باشد. سلول های دندریتیک، سلول های ایمنی مخصوصی در بدن هستند که به سلول های ایمنی بدن کمک می کند تا سلول های سرطانی را تشخیص دهند. آن ها سلول های سرطانی را به قطعات کوچک تر(از جمله آنتی ژن) می شکنند و سپس این آنتی ژن ها را همراه با سلول های ایمنی به نام سلول های T می توانید ببینید.سپس سلول های T، یک واکنش ایمنی در برابر هر سلول در بدن که حاوی این آنتی ژن است را شروع می کند. واکسن های سلول دندریتیک، واکسنهای اتولوگ هستند و باید به صورت جداگانه برای هر بیمار ساخته شوند. این فرآیند ایجاد واکسن، گران و پیچیده است. پزشکان برخی از سلول های ایمنی از خون بیمار را حذف می کنند و آن ها را در معرض سلول های سرطانی یا آنتی ژن های سرطان در آزمایشگاه قرار می دهند و همچنین آن ها را در معرض دیگر مواد شیمیایی که سلول های ایمنی را تبدیل به سلول های دندریتیک می کند و به رشد آن ها کمک می کند، قرار می دهند. سپس سلول های دندریتیک به بدن بیمار جایی که آن ها باید به سلول های سرطانی در بدن حمله کند، تزریق می شود.

واکسن های مبتنی بر بردار: این واکسن ها، در سیستم های ویژه عرضه یا تحویل(بنام بردار) استفاده می شوند تا بیشتر موثر باشند. آن ها واقعا یک گروه مجزا از واکسن ها نیستند. به عنوان مثال، واکسن های آنتی ژن مبتنی بر بردار وجود دارند.

بردارها، ویروس ها، باکتری ها، سلول های مخمر، و یا سازه های دیگری هستند که برای دادن آنتی ژن به بدن می توانند مورد استفاده قرار گیرند. بردارها، اغلب میکروب های دگرگون شده ای هستند که دیگر نمی توانند موجب بیماری شوند. بردارها می توانند در واکسن ها بنا به دلایل زیادی، مفید باشند. اول اینکه آن ها می توانند برای ارائه بیش از یک آنتی ژن سرطانی در یک زمان مفید باشند که ممکن است سیستم ایمنی بدن به احتمال زیاد به آن پاسخ دهد. دوم این که بردارها مانند ویروس ها و باکتری ها ممکن است پاسخ های ایمنی قویتری در بدن داشته باشند. در نهایت این واکسن ممکن است ارزان تر، آسان تر از برخی از واکسن های دیگر باشد.

برخی از سرطان های شایع که واکسن در آن ها در حال آزمایش است

برخی از انواع شایع تر سرطان که در آن واکسن ها در حال حاضر در حال مطالعه می باشند عبارتند از:

تومورهای مغزی(به خصوص گلیوبلاستوما)- سرطان پستان- سرطان دهانه رحم- سرطان روده بزرگ- سرطان کلیه- سرطان ریه- لنفوم- ملانوم- سرطان لوزالمعده و سرطان پروستات.

این فهرست کامل نیست و واکسن های انواع دیگر سرطان ها مورد مطالعه قرار دارند.

داروهایی که نقاط مقابله سیستم ایمنی بدن را هدف قرار می دهند

همان طور که در این بخش ذکر شد، سرطان سلول های بنیادی غیر اختصاصی و در هم آمیخته ها، سیستم ایمنی بدن است که نقاط بازرسی را جهت حمله به دیگر سلول های طبیعی در بدن نگه می دارد. گاهی اوقات سلول های سرطانی می توانند از این نقاط بازرسی برای جلوگیری از حمله به سیستم ایمنی بدن استفاده کنند.

CTLA-4: مولکول ایست بازرسی است که در سلول های T یافت می شود و می تواند با داروهایی مانند ایپیلیموماب مسدود شود. این امر منجر به افزایش کلی سیستم ایمنی بدن می شود که کمک می کند تا به سلول های سرطانی حمله کند. این دارو همچنین می تواند به سیستم ایمنی بدن اجازه دهد که به برخی از سلول های طبیعی در بدن حمله کند که این مورد می تواند عوارض جانبی جدی در برخی از افراد داشته باشد.

PD-1/PD-L1: یکی دیگر از مولکول های مهم ایست بازرسی این پروتئین است که در سلول های T بویژه کسانی که در تومورها و نزدیکی محیط هستند، پیدا می شود. سلول های سرطانی گاهی اوقات دارای مقادیر زیادی از پروتئین مربوط به PD-1/PD-L1 روی خود هستند که اجازه می دهد که آن ها از حمله سیستم ایمنی بدن فرار کنند. داروهایی که PD-1 و PD-L1 را هدف قرار می دهند، سیستم ایمنی بدن را تقویت می کنند اما به نظر می رسد انجام این کار در یک مسیر ایپیلیموماب باشد که ممکن است عوارض جانبی جدی کمتری در پی داشته باشد. در آزمایشات کلینیکی اولیه، آنتی PD-1 داروی پمبرولیزوماب (Keytruda) در ملانومای پیشرفته حدود 1 ا 4 نفر پیدا شده و بسیاری از این پاسخ ها طولانی مدت بوده است. این دارو بع تازیگی برای درمان ملانوم پیشرفته تایید شده و در برابر انواع دیگر سرطان مورد آزمون قرار گرفته است. دیگر داروی آنتی PD-1 بنام نیوولوماب نشان داده است که به کوچک تر کردن ملانوما ، سرطان کلیه، و سرطان ریه سلول های غیر کوچک، کمک می کند. بسیاری از پاسخ های تومور تا کنون طولانی مدت بوده و عوارض جانبی به طور کلی جدی نیست. آزمایشات بالینی بزرگ تر اکنون در حال مطالعه این داروها، هم به تنهایی و هم در ترکیب با داروهای دیگر هستند. بسیاری از داروهای دیگر که هم  PD-1 و هم PD-L1 را هدف قرار می دهند، در حال حاضر در آزمایشات بالینی هم به تنهایی و هم در ترکیب با داروهای دیگر، آزمایش شده است.

راه های دیگر برای تقویت سیستم ایمنی بدن

برخی از انواع دیگر ایمنوتراپی مطالعه شده اند که در تلاش برای تقویت قسمت های خاصی از سیستم ایمنی بدن هستند. این نوع از درمان مناسب است اما پیچیده بوده و تنها از طریق آزمایشات بالینی در مراکز مهم پزشکی، قابل دسترس است.

گیرنده آنتی ژن کایمریک (CAR) ددر درمان سلول T

این یک راه جدید امیدوار کننده سلول های ایمنی به نام سلول های T برای مبارزه با سرطان است. برای این تکنیک، سلول های T از خون بیمار برداشته شده و در آزمایشگاه ژنتیکی به گیرنده های خاص آنتی ژن در سطح آن ها تغییر داده می شود. گیرنده های آنتی ژن خاص (گیرنده آنتی ژن کایمریک یا CARs) در سطح خود هستند. این گیرنده ها در سطح سلول های سرطانی به پروتئین متصل می شوند. سلول های T در آزمایشگاه دوباره به خون بیمار تزریق و به دنبال سلول های سرطانی برای حمله به سیستم ایمنی بدن تزریق می شوند. این روش نتایج بسیار دلگرم کننده ای در آزمایشات کلینیکی اولیه در برابر برخی از سرطان های پیشرفته مانند لنفوم و لوسمی نشان داده است. در بسیاری از افراد مبتلا به سرطان، سرطان پس از درمان دیگر تشخیص داده نمی شود هر چند که هنوز مشخص نیست که این افراد درمان شده باشند.

برخی از افراد عوارض جانبی جدی از این درمان مانند تب بسیار بالاو افت فشارشدید در روزهای پس از درمان داشته اند. پزشکان در حال یادگیری چگونه مدیریت کردن این عوارض جانبی هستند. پزشکان هنوز در حال یادگیری چگونگی توسعه بهترین راه استفاده از سلول های T هستند. درمان سرطان سلول های CAR  تنها در حال حاضر در کارآزمایی های بالینی در دسترس است.

تومور نفوذ لنفوسیت ها و اینترلوکین 2 (IL-2)

محققان سلول های سیستم ایمنی بدن را در درون برخی از تومورها پیدا کرده اند که این سلول ها سلول لنفوسیت نفوذ تومور نامیده می شود. این سلول T را می توان از نمونه های تومور گرفت و آن ها برای درمان با IL-2 ترکیب کرد. هنگامی که دوباره به بیمار تزریق می شود، این سلول ها برای مبارزه با سرطان فعال می شوند. درمان با استفاده از TILs در پژوهش های بالینی افراد مبتلا به ملانوم، سرطان کلیه، تخمدان و دیگر سرطان ها تست شده است. مطالعات اولیه این روش توسط محققان موسسه ملی سرطان وعده داده شده اما استفاده از آند ممکن است به دلیل قادر نبودن پزشکان محدود باشد.