وی افزود: اگر از ما به عنوان انجمن سوال شود که چرا مردم را تشویق می‌کنیم که از آب بسته‌بندی استفاده کنند، می‌گوییم اگر کسی می‌خواهد آب بکر بخورد باید آب بسته بندی بخورد.
فروهر تصریح کرد: آبی که مردم به صورت لوله‌کشی و به عنوان آب شرب شهری دریافت می‌کنند به این صورت است که نزولات جوی در کوه‌ها و کوهستان‌ها اتفاق افتاده، تبدیل به رود شده و نهایتا پشت سد نگهداری می‌شود و این در حالی است که دیواره سد خودش منشا فعالیت‌های بیولوژیکی است.
وی ادامه داد: آب از پشت سد در فواصل 25 تا 30 کیلومتر با کانالهای روباز و روبسته به تصفیه خانه که محل حذف آشغال، ضایعات درشت زباله‌های مردمی است، منتقل می‌شود. بعد نوبت به زباله‌های ریزتر می‌رسد، سپس به استخرهای ته نشینی رفته که سولفات آلون و مواد شیمیایی به آن اضافه می‌شود تا ته نشینی انجام شود و در مرحله بعد نیز فیبراسیون و نهایتا کلرزنی شده و بعد به شبکه 40 تا 50 ساله زیرزمینی و دفنی رفته و از آنجا به مراکز ثقلی و یا منازل مردم پمپاژ می‌شود.
دبیر کل انجمن آب های معدنی و آشامیدنی ایران خاطرنشان کرد: در صنعت ما آب از لحظه‌ای که از منبع آن خارج می‌شود، در کسری از دقایق وارد بطری می‌شود، لذا کیفیت آب از زمین تا آسمان فرق دارد، بنابراین آب بکر همان آب بطری و بسته بندی است که کمترین تغییرات و دست کاری را داشته و کمترین ماده ماندگاری خارج از منبع خودش به آن اضافه می‌شود.
منبع :پایتخت
