یکی از محققان این تحقیق می‌گوید: «تحقیقات ما، گویای اقدامات درمانی متناسب برای عدم عملکرد جنسی زنان بوده که باید در آن عوامل مختص همسر فرد را مد نظر قرار داد.» محققان در این تحقیق از «شاخص عملکرد جنسی زنان» استفاده کردند – پرسش‌نامه مختصری که می‌تواند حوزه‌های خاصی از عملکرد جنسی زنان مانند برانگیختگی جنسی، ارگاسم، رضایت جنسی و درد حین دخول را ارزیابی کند –تا تغییر و تکامل میل جنسی زنان را در یک بازه هفت ساله بررسی نمایند. نتایج تجزیه و تحلیل‌ها به طور مجزا برای زنان در روابط مختلف جمع‌بندی شد.
از میان عملکردهای سنجیده‌شده، محققان دریافتند قابلیت زنان در رسیدن به ارگاسم در بازه هفت ساله بسیار ثابت بود در شرایطی که رضایت جنسی تغییرات بسیاری داشت. طی این تحقیق هفت ساله، قابلیت رسیدن به ارگاسم در میان تمام گروه‌ها ارتقاء یافت و این میزان در زنان مجرد به مراتب بیشتر بود. زنانی هم که همسر جدید داشتند میزان ارتقاء قابلیت ارگاسمی در آنان در مقایسه با زنانی که در رابطه‌ای مشابه در کل دوره این تحقیق بودند، به مراتب بیشتر گزارش شد.
