اگر ما زیبایی در طبیعت را جستجو کنیم یا آثار هنری را ارزیابی کنیم متوجه یک فرضیه عمومی در آن‌ها می‌شویم. این فرضیه عمومی در واقع درک همه زیبایی ها است. همه ما به آسانی قادریم اثبات کنیم که آیا فرضیات زیبایی در یک اثر
هنری به کار رفته یا خیر؟ یا اینکه آیا یک صورت (چه بلند چه کوتاه) دارای ظاهری متناسب است یا خیر؟ اما چگونه؟
این حقیقت همان راز و جادوی «نسبت طلایی» است. نسبت طلایی عدد ۱/۶۱۸ است. اما این عدد در طبیعت چگونه بدست می‌آید؟
دانشمندی به نام لئوناردو اهل شهر پیزا که به «فیبوناچی» شهرت دارد در سال ۱۲۰۲ میلادی در کتاب خود اعدادی را معرفی کرد که بنام «سری فیبوناچی» خوانده می‌شوند بنحوی که هر عدد جمع دو عدد قبلی ان می‌باشد؛ یعنی: ۱٬۲٬۳٬۵٬۸٬۱۳٬۲۱٬۳۴٬۵۵ و الی آخر
اما جادوی این اعداد در این است که در نهایت نسبت بین هر عدد و عدد قبلی به عدد ثابت ۱/۶۱۸ می‌رسد.
حال اگر در تقسیم کردن یک ستون عمودی این نسبت‌ها برقرار باشد آن تقسیم بندی زیبا به نظر می‌رسد و یا اگر بین اضلاع یک مستطیل این نسبت دیده شود ان مستطیل یک «مستطیل طلایی» خوانده می‌شود که به نظر متوازن می‌آید.
این اصل در تمامی زیبایی‌های طبیعت دیده می‌شود: ترتیب قرار گرفتن برگ‌ها بر روی ساقه گیاهان٬ اعداد گلبرگ‌های اغلب گل ها٬ ترتیب ردیف‌های روی آناناس یا مخروط‌های کاج و…
و حالا قسمتی که مربوط به موضوع ما می‌شود:
وجود این نسبت طلایی بین پهنای لبه‌های دندان‌های قدامی انسان‌ها (در صورتی که از روبرو دیده شوند) در ردیف دندان‌های زیبا و یا وجود مستطیل طلایی در نسبت طول به عرض یک دندان قدامی نرمال.
بنابراین دندانپزشکان با استفاده از این اصل در دندانپزشکی زیبایی می‌توانند اقدام به ایجاد یک لبخند چشم نواز در بیماران خود بنمایند.
حال اگر مشتاق دانستن بیشتر در این رابطه هستید بد نیست سری هم به دکتر لوین بزنید.
منبع-http://www.dandane.ir/
