محققان با به کارگيري نانو ذرات موفق به پايدارسازي 30 درصدي پروتين ها جهت آناليز دقيق ساختار و عملکرد مولکولي پروتئين‌ها جهت استفاده در داروسازي شدند.
محققان دانشگاه بيرمنگام و وارويک با استفاده از نانوذرات، روشي براي حفاظت از پروتئين‌هاي غشايي يافته‌اند که مي‌توانند به عنوان اهداف بالقوه براي توسعه داروها مورد استفاده قرار بگيرند؛ استفاده از اين روش امکان آناليز دقيق ساختار و عملکرد مولکولي پروتئين‌ها را فراهم مي کند.
درک ساختار پروتئين‌ها يکي از گام‌هاي اوليه و بنيادي براي توسعه داروهاي جديد است، اما به دليل ناپايداري پروتئين‌ها، کار کردن با آنها در شرايط آزمايشگاهي مشکل بوده و اين امر موجب کاهش سرعت تحقيقات مربوط به توسعه داروهاي جديد شده است.
اين يافته‌هاي جديد که به صورت آنلاين در مجله American Chemical Society منتشر شده است، امکان دسترسي دانشمندان به پروتئين‌هايي را که به دليل ناپايداري‌شان تاکنون کاري روي آنها صورت نگرفته است، فراهم مي‌کند.
پروفسور مايکل اوردوين از دانشگاه بيرمنگام که رهبري اين تحقيق را بر عهده داشت، مي‌گويد: «ما نشان داده‌ايم که چگونه يک پليمر مي‌تواند دور يک پروتئين غشايي پيچيده و از آن محافظت کند. يافتن يک راه‌حل ملايم براي حفظ ساختار و فعاليت پروتئين‌ها در کارهاي تحقيقاتي همواره مشکل بوده و دانشمندان را دهه‌ها با دشواري مواجه کرده، اما حال اين مشکل حل شده است.»
اين محققان با استفاده از يک پليمر (ذرات استايرن مالئيک اسيد ليپيد) يک جفت پروتئين غشايي را حل کردند.
آنها دريافتند که با اين کار نه تنها پروتئين‌ها ساختار پيچ‌خورده، پيوندها و فعاليت‌هاي آنزيمي خود را در ذرات استايرن مالئيک اسيد ليپيد(SMALP) حفظ مي‌کنند، بلکه استفاده از اين نانوذرات امکان استفاده سريع و ساده از اين مولکول‌هاي زيستي را تقريباً در هر آناليز آزمايشگاهي فراهم مي‌کند.
استفاده از SMALPها مزايايي نسبت به روش‌هاي معمول انحلال پروتئين‌ها دارد که مي‌توان به انحلال‌پذيري بهتر، فعاليت و کيفيت طيفي بهبوديافته غشاهاي پروتئيني اشاره کرد.
دکتر تيم دافورن يکي از پژوهشگران اين پروژه تحقيقاتي مي‌گويد: «در گذشته بيشتر مطالعات روي پروتئين‌هاي محلول متمرکز بود، زيرا توليد پروتئين‌هاي غشايي بسيار مشکل است. حال کشف SMALPها اين موانع را برطرف کرده و دسترسي به پروتئين‌هاي غشايي را امکان‌پذير مي‌کند.
اين کشف کاربردهاي باليني هيجان‌انگيزي دارد و مي‌تواند اکتشاف دارو بر اساس گيرنده‌هايي را که در حال حاضر توليد يا مطالعه آنها با روش‌هاي فعلي بسيار دشوار است، امکان‌پذير كند.»
