پس از پوسیدگی یا آسیب دیدگی دندان، دندانپزشکان مجبور به کشیدن دندان بیمار می شوند. جای خالی این دندان را می توانید با ایمپلنت پر کنید و جایگزین مناسبی برای دندان از دست رفته این افراد خواهد بود و ماندگاری طولانی خواهد داشت.
دندان‌ها در صحبت کردن و بیان کلمات و افزایش زیبایی ما تاثیرگذارند و به همین دلیل حفاظت از از آنها از اهمیت بالایی برخوردار است و بهتر است از این هدایا به خوبی با دقت حفاظت کنیم تا وادار به تغییر و بازسازی دندان‌های از بین رفته خود نشویم چون سالم ماندن دندان نسبت به بازسازی و ترمیم آن بسیار بهتر و کم‌هزینه‌تر است.
پوسیدگی دندان جزو شایع‌ترین بیماری‌های دهانی می باشد که دندانپزشکان زمان برخورد با آن تلاش می‌کنند با ترمیم و پر شدن دندان پوسیده،حتی الامکان از آن محافظت کنند ولی در صورتی که به هر علتی وادار به کشیدن دندان شدیم احتمال دارد زیبایی، تناسب فک، تغذیه و صحبت کردن‌مان با مشکل مواجه شود. ترمیم‌های دندانی از ساده ترین مراحل تا پیشرفته‌ترین آن ها شامل ترمیم ساده، روکش‌گذاری و کاشت دندان (ایمپلنت) می باشند.
● ترمیم
دکتر آقابیگی گفت: پوسیدگی‌های دندانی به دو بخش دسته بندی می‌شود؛ پوسیدگی‌های اولیه که پوسیدگی نتوانسته از مینای دندان عبور کند و سطحی می باشد. این نوع پوسیدگی با پیروی از اصول بهداشتی مدیریت می شود در نوع پیشرفته، پوسیدگی از مینای دندان عبور خواهد کرد و درون عاج میرود. در این حالت ترمیم دندان اهمیت زیادی پیدا میکند. در صورتی که عمق پوسیدگی بالا نباشد و عصب دندان وارد آن نشده باشد، به وسیله ترمیم یا پرکردن دندان قابل‌درمان است ولی در مواقعی که شدت پوسیدگی زیاد است و عصب دندانی گرفتار شده، قبل از پر کردن، دندان باید عصب‌کشی شود. احتمال عود پوسیدگی‌های زیاد پس از ترمیم وجود دارد و احتمال دارد پس از اصلاح دندان، از همان بخش قبلی دوباره پوسیدگی به وجود بیاید. عصب‌کشی هم دارای پروسه های مختلفی است. دندان‌هایی که تک‌کانال می باشند که غالبا هم کانال‌های مستقیم داشته به آسانی عصب‌کشی می‌شوند اما دندان‌های آسیای بزرگ ریشه های زیادی دارند و احتمال دارد ریشه‌ها منحنی باشند و غالبا درمان آن ها سخت تر خواهد بود. عصب‌کشی موجب نمی‌شود دندان تا آخر عمر سالم بماند و خطر تشدید عفونت وجود دارد.
● روکش
برخی مواقع به خاطر پوسیدگی حاد، بخش قابل توجهی از تاج دندان از بین میرود. در این صورت توانایی ترمیم با مواد پرکردنی (کامپوزیت‌ها) را ندارد و برای ترمیم آن در کنارعصب‌کشی، باید روکش‌گذاری هم صورت بگیرد. برای روکش‌گذاری، موارد زیادی باید کنترل شود و پس از اصلاح پوسیدگی، قسمتی به نام پُست درون ریشه جای گذاری می‌شود که جایگزین تاج دندان خواهد بود. روکش روی آن جای می‌گیرد. روکش‌ها دو نوع می باشند؛ روکش PFM که بخش داخلی آن از فلز و بخشخارجی آن از جنس چینی می باشد و روکش‌های دیگری که در این سال ها وارد بازار شده‌اند و از جنس آلیاژ فلزی نیستند. آخرین آن، از جهت زیبایی برتری دارد به این خاطر که آلیاژ سایه عاج یا لبه روکش مشاهده نمی‌شود. دندان‌های عصب‌کشی روکش‌دار هم احتمال دارد با پوسیدگی دچار شوند اما این پوسیدگی دیگر با درد همراه نخواهد بود.
دکتر آقابیگی در ادامه افزود: در این جور موقعیت ها بدون برداشتن روکش ابتدای ریشه را که درون استخوان فک جای دارد، جراحی کرد. برخی مواقع هم نیاز است روکش جداشده و عصب‌کشی برای بار دوم انجام شود (روکش‌ها برای مدت طولانی قابل استفاده نیستند). در مدت زمان میان روکش و نسج دندان برجای مانده حتی در مناسب ترین وضعیت، احتمال دارد درزهایی بر جای بماند و باکتری‌ها از داخل درزها به زیر روکش‌ها رسوخ پیدا کنند و این عامل موجب پوسیدگی دوباره و از نابود شدن باقی‌مانده دندان گردذد. بریخ مواقع نمی توانیم ریشه دندان را نگه داریم و ریشه الزاما باید جدا شود.
روکش‌گذاری در این وضعیت سخت تر است. در صورتی که دندان پایه خوبی داشته باشد، با 1 روکش می‌توانید آن را بازسازی کنید اما زمانی که پایه‌ای وجود ندارد، ناگزیرهستید از دندان‌های این نواحی جهت حفظ و مراقبت از دندان وسطی استفاده کنیم و برای تامین فضای خالی مجبوریم بریج سه واحدی قرار دهیم که مکانیسم جایگذاری آن مثل قبل است. تنها 1/2 از 2 دندان کناری را باید تراش دهیم و این آسیب زیادی به دندان‌های سالم وارد میکند و کاملا غیربهداشتی به حساب می آید.
به خاطر این تراش احتمال پوسیدگی دندان پایه به مرور زمان افزایش می‌یابد و می‌تواند باعث از بین رفتن دندان‌های پایه شود و رعایت بهداشت به علت گیرکردن غذا در این ناحیه دشوار است. گاهی برای زیباترکردن دندان و از بین بردن نقاط پر شده تیره رنگ قبلی دندان نیز از روکش استفاده می‌کنند. این ماده سیاه‌رنگ امالگام نام دارد. این کار نیز کاملا غلط است. برای از بین بردن نقاط پر شده تیره دندان می‌توان پرشدگی قبلی را خارج و به جای آن از کامپوزیت استفاده کرد. کامپوزیت همان مواد همرنگ دندان است. در بیانیه صادر شده به‌وسیله سازمان بهداشت جهانی در سال ۲۰۰۹، استفاده از امالگام ممنوع اعلام شده و می‌توان حتی در دندان‌های خلفی مانند آسیای بزرگ از کامپوزیت برای پر کردن دندان استفاده کرد(امالگام ماده‌ای سمی است). همه متخصصان ترمیمی تا جایی که امکانش باشد، سعی می‌کنند دندان را ترمیم کنند و به روکش باید به منزله مرحله آخر درمانی دید.
● ایمپلنت
در صورتی که می خواهیم جای دندان از بین رفته را پر کنیم، مناسب ترین راه ایمپلنت است. ایمپلنت دندانی دو بخش اصلی دارد؛ پایه یا همان فیکسچر و تاج ایمپلنت. فیکسچر بخشی فلزی است که درون استخوان فک جای می‌گیرد. پیش از آن تصاویری از فک بیمار تهیه و پهنا و قطر استخوان ناحیه مورد نظر اندازه‌گیری و ایمپلنت انتخاب می‌گردد. در این جراحی میزانی از لثه جداشده و فیکسچر جای گذاری می‌گردد. پس از جای دادن آن، دست کم باید سه ماه زمان بگذرد تا فیکسچر و استخوان فک یکدست شود. پس از آن روی ایمپلنت قالب‌گیری و روکش مناسبی با کمک قطعات و ابزار ویژه تعبیه می‌شود. قالب‌گیری در ایمپلنت بسیار راحت‌تر از روکش‌ها و بریج‌های ساده است.
ایمپلنت غالبا هیچ عارضه‌ای دربرندارد و فقط عوارض جانبی آن در سه ماه اول کاشت مشاهده می شوند به این معنی که زمانی که پروسه یکپارچگی ایمپلنت و فک کامل می‌شود. زمان کاشت ایمپلنت باید مراقب باشیم هیچ‌گ نوع باکتری و عفونتی در ناحیه مورد نظر نباشد به عنوان مثال در صورتی که دندان بیماری را جدا می کنیم، برای کاشت ایمپلنت دست کم باید سه تا چهار ماه وقت بگذاریم تا لثه و فک آماده باشند. درغیر این صورت ایمپلنت را پس میزند با وجود ایمپلنت پس زده شده، می‌توانید برای بار دوم دوباره این عمل را پس از گذشت سه تا چهار ماه انجم دهید و باید به فک و لثه زمان بازسازی بدهید. ولی در هر صورت ایمپلنت‌های دندانی درمانی پرهزینه به شمار می روند و مناسب ترین راه این است که با در پیش گرفتن بهداشت، از پوسیدگی دندان و نابود شدن آن پیشگیری کنیم..