بیماری Chronic inflammatory demyelinating polyneuropathy یک نوع بیماری عصبی است که عصب را در بدن فرد آسیب می زند و آن را از بین می برد. شرایطی که به اختصار CIDP نامیده می شود، بر توانایی یک فرد برای حرکت، به ویژه دست ها و پاها، و همچنین عملکرد های حسی او اثر می گذارد، که منجر به سوزش و بی حسی می شود.
طبق گزارش سازمان ملی اختلالات نادر، این بیماری یک اختلال نادر است و برای تقریبا 5 تا 7 نفر از هر 100 هزار نفر در ایالات متحده رخ می دهد.
1- حقایقی سریع در مورد CIDP:
– متوسط سن شروع بیماری 50 سالگی است.
– احتمال ابتلای مردان درمورد این بیماری دو برابر بیشتر از زنان است.
– علائم ممکن است با تغییر در پیاده روی و قدم زدن، یا سوزش و بیحسی در دست و پا شروع شود.
2- دلایل بوجود آمدن CIDP چیست؟
اگرچه پزشکان علت دقیق CIDP را نمی دانند، اما آنها بر این باورند که این بیماری یک اختلال خودایمنی است که در آن سیستم دفاعی بدن به بافت های سالم بدن حمله می کند. در مورد CIDP، ازبین رفتن بافت سالم پوشش میلین که از اعصاب محافظت می کند و سیستم عصبی را قادر می سازد سیگنال ها را سریعتر انتقال دهد، باعث بروز آن می شود. این وضعیت باعث التهاب در اعصاب می شود.
3- تفاوت آن با اختلالات دیگر
در حالی که این بیماری دارای تشابهاتی با سایر اختلالات عصبی مانند سندرم Guillain-Barre و مولتیپل اسکلروزیس (MS) است، در شروع، علائم و درمان، دارای تفاوت های متعددی می باشد.
به عنوان مثال، یک فرد مبتلا به GBS اغلب می تواند عفونت هایی مانند مونونوکلئوز را که قبل از شروع علائم خود، رخ می دهد شناسایی کند. افراد مبتلا به CIDP معمولا نمی توانند یک عفونت قبلی را به یاد بیاورند. یک فرد مبتلا به CIDP معمولا علائمی دارد که ممکن است حدود 8 هفته یا دو برابر طول مدت علائم GBS معمولی ادامه یابد. تفاوت دیگر این است که GBS یک اختلال حاد است که به طور معمول تکرار نخواهد شد، در حالی که علائم CIDP ممکن است ادامه یابد. برخی از پزشکان CIDP را به عنوان یک فرم مزمن از GBS در نظر می گیرند.
4- نشانه ها
علائم مرتبط با CIPD تمایل به پیشرفت دارد. برخی از علائم بالقوه این بیماری عبارتند از:
– دست و پا چلفتی شدن
– دیسفاژی یا اشکال در بلع
– دوبینی
– افتادن پا
– از دست دادن رفلکس ها
– خواب رفتن و بیحسی در دستها یا پا
– سوزن سوزن شدن یا درد در اندامها
– خستگی ناخواسته
نشانه های بیماری در هر دو طرف بدن، به عنوان مثال، در هر دو پا رخ می دهد. بعضی افراد ممکن است تنها تغییراتی در عملکرد حسی، مانند سوزن شدن و بی حسی، بدون تغییراتی در راه رفتن یا حرکت، داشته باشند.
5- گزینه های درمانی کدام است؟
درمان CIDP شامل تلاش برای کاهش التهاب است که علایم مربوط به عصب را کاهش می دهد. گرچه درمانی برای این بیماری وجود ندارد، داروهایی که سیستم ایمنی را میزان کرده یا نرمال می کنند می توانند به بهبود اثرات CIDP بر روی اعصاب فرد کمک کنند.
اداره غذا و داروی ایالات متحده (FDA) اخیرا دو دارو را برای درمان CIDP تایید کرده است. داروهای انتخاب شده باعث کاهش فعالیت سیستم ایمنی بدن می شود که علائم عصبی را ایجاد می کند. هر دو در طبقه IVIg (ایمونوگلوبولین داخل وریدی) قرار دارند.
یکی از این داروها Gamunex است و دیگری Privigen است. هر دو دارو حاوی آنتی بادی (ایمونوگلوبولین ها) است که به جلوگیری از آسیب رساندن ایمونوگلوبولین های دیگر به اعصاب، کمک می کند.
در حالیکه این داروها می توانند به کاهش التهاب در CIDP کمک کنند، اما آن را درمان نمی کنند. یک پزشک همچنین ممکن است داروهایی را به نام ایمن سازی مولکول ها تجویز کند که برای سرکوب سیستم ایمنی بدن و بهبود علائم و نشانه های CIDP شناخته شده است. این داروها عبارت از داروهای زیر می باشد:
آزاتیوپرین – سیکلوفسفامید – سیکلوسپورین – متوترکسات – مایکوفنولات یکی دیگر از گزینه های موثر برای درمان CIDP تبادل پلاسما یا پلاسمافرز است. این روش شامل خارج کردن خون از یک فرد و جدا کردن گلبول های قرمز و اجزای آن مانند آنتی بادی ها از پلاسما است که با CIDP همکاری می کند. سپس پلاسمای دهنده، به خون اضافه می شود که دوباره
به فرد منتقل می شود.
بعضی از داروها می توانند به علائم CIDP، بدون میزان کردن سیستم ایمنی بدن و یا کاهش التهاب کمک کنند. این داروها می توانند همراه با تعدیل کننده های سیستم ایمنی ذکر شده در بالا ارائه شوند. آنها عبارتند از:
کاربامازپین – گاباپنتین – آمی تریپتیلین – پری گابالین – دولوکستین
6- تشخیص
بیماری CIDP یک بیماری نادر است، بنابراین پزشکان ممکن است در تشخیص آن در ابتدا مشکل داشته باشند. از آنجا که علائم اغلب پیشرونده است، پزشک ممکن است نیاز به بررسی و مراقبت فردی در طول دوره 1 تا 2 ماه قبل از تشخیص کامل، داشته باشد.
یک پزشک کار خود را با در نظر گرفتن یک تاریخچه پزشکی و پرسش از شخص بیمار درباره علائم وی، آغاز خواهد کرد. برخی از نشانه هایی که ممکن است نشان دهنده CIDP باشند، شامل عدم وجود رفلکس و ضعف در بازوها و پاها است.
7- آزمایش کردن
پس از در نظر گرفتن علائم یک فرد، پزشک احتمالا دستورالعمل هایی را برای جلوگیری از تشخیص اشتباه برای سایر اختلالات مشابه تجویز خواهد کرد. به عنوان مثال، آنها ممکن است یک آبگیری نخاعی برای آزمایش مایع نخاعی درمورد حضور سلول های التهابی مانند گلبول های سفید را توصیه کنند. مننژیت و سرطان سیستم عصبی نیز می تواند طیف وسیعی از علائم مشابه CIDP را ایجاد کند.
یک پزشک همچنین می تواند آزمایش هایی برای اندازه گیری چگونگی هدایت سیگنال های الکتریکی توسط اعصاب فرد را سفارش دهد. این آزمایشات شامل تست هدایت عصبی و الکترومایوگرافی است. اگر اعصاب یک فرد با سرعتی که انتظار می رود عمل نکند، این می تواند از تشخیص CIDP حمایت کند.
افراد به درمان های CIDP به طورمتفاوتی پاسخ می دهند. برخی ممکن است بهبود عملکرد سیستم ایمنی را ببینند، برای برخی ممکن است بسیاری از علائم آنها برطرف شود، اما برخی نیز ممکن است هیچگونه بهبودی نداشته باشند.
8- آیا رژیم غذایی می تواند به درمان CIDP کمک کند؟
گاهی اوقات پزشکان یک رژیم ضد التهابی را برای افراد مبتلا به CIDP توصیه می کنند تا به کاهش علائم آنها کمک کنند. با این حال، رژیم غذایی جایگزین داروهای ذکر شده در بالا نیست. یک رژیم غذایی ضد التهابی دارای بسیاری از ویژگی های مشابه به عنوان رژیم های سالم است، بنابراین یک فرد باید از موارد زیر اجتناب کند:
غذاهایی با سدیم بالا – غذاهای دارای شکر بالا – غذاهای فرآوری شده – چربی های اشباع شده – چربی های ترانس.
فرد مبتلا به CIDP باید یک رژیم غذایی داشته باشد که بیشتر بر پایه گیاهان و مملو از میوه ها و سبزیجات رنگ دارباشد. سایر غذاهایی که افراد مبتلا به CIDP باید بخورند شامل گوشت باریک و کم چربی و ماهی کم جیوه مانند ماهی سالمون است. توصیه های تغذیه ای ممکن است با توجه به شرایط بهداشتی اضافی فرد یا تنظیمات غذایی منحصر به فرد او، متفاوت باشد.
9- حرکت در اطراف
کسانی که تحت درمان با CIDP قرار می گیرند اغلب بهبود علائم و سپس یک سری عود علائم را تجربه می کنند. براساس یک مطالعه که در مجله “گزینه های درمان جراحی در مغز و اعصاب” منتشر شده است، حدود 90 درصد افراد مبتلا به CIDP به درمان های سرکوبگر سیستم ایمنی بدن مانند IVIg پاسخ خواهند داد. با این حال، در بلندمدت، بسیاری از افراد مبتلا به CIDP در نهایت به وسایل کمک رسانی مانند عصا، واکر یا صندلی چرخدار نیاز دارند تا به حرکت آنها در اطراف
کمک کند. به عنوان یک قاعده کلی، هر چه زودتر CIDP برای فردی تشخیص داده و درمان شود، پیش بینی سیر بیماری در آنها بهتر است.
