ba70b7ebfc569daf_800x800ar
تک فرزند بودن، تعامل اجتماعی کودک را تضعیف می کند و احساس تنهایی و وابستگی وی به والدین را افزایش می دهد.  کاهش حس همدلی و نوعدوستی فرزند بویژه در سنین جوانی و گرایش وی به زندگی تجردی از دیگر پیامدهای تک فرزندی در جامعه است.

دکتر مهدی دوایی، روانشناس و عضو پژوهشکده علوم‌شناختیگفت: اگر ویژگیهایی مثبت و منفی تک فرزندی را بسنجیم و با هم مقایسه کنیم، کفه معایب آن سنگینی می‌کند و مشکلاتی که ناشی از تک فرزندی برای کودک وجود دارد، بسیار بیشتر از محاسن آن است.
هر کودکی نیاز به رشد اجتماعی و رشد عاطفی دارد که در مورد کودکانی که تک هستند، این روند رشد، ناکافی و ناقص است.
دکتر دوایی گفت: رشد اجتماعی یک کودک به معنای تعامل وی با دیگران و شرکت در کار‌ها و فعالیت‌های گروهی است.
کودکانی که تک فرزند هستند، چون از نظر اجتماعی، رشد کمتری دارند، تمایل حضور و مشارکتشان در فعالیت‌های جمعی کمتر است و این در آینده موجب می‌شود اکثر این کودکان درون گرا‌تر از هم سالانشان باشند که طبیعتا فرصت بسیاری از موقعیت‌ها و موفقیت‌ها را از دست خواهند داد.
این روانشناس ادامه داد: در مورد رشد عاطفی، کودکان تک فرزند دچار مشکل هستند.
کودکان به طور معمول تا ۴ سالگی، حس مالکیت در مورد و‌سائل و اسباب‌بازی‌ها را دارند و از این سن به بعد در تعامل با سایر همسالان و کودکان یاد می‌گیرند که مشارکت داشته و وسا‌یلشان را در اختیار دوستا‌نشان قرار دهند.
ولی در مورد کودکان تک فرزند این احساس به اشتراک‌گذاری خیلی دیر شکل می‌گیرد و این موجب مشکل شده کار والدین می‌شود.
دکتر دوایی همچنین گفت: تک فرزندان چون با بزرگسالان بیشتر در تعاملند، گرایش بیشتری به بزرگسالان دارند و علاوه بر اینکه دوست دارند با بزرگ‌تر از خودشان بازی کنند معمولا از رفتار والدین کپی برداری می‌کنند و بنابر این خوب کودکی نمی‌کنند و در پی آن، دوره نوجوانی و جوانی را هم خوب نمی‌گذرانند که در آینده مشکل ساز خواهد بود.