علی سلیمانی منطقه کردستان، اظهار کرد: معمولاٌ کودکان در سال دوم زندگی این اختلال را تجربه می‌کنند. کودکان مبتلا به این عارضه معمولاٌ کودکانی شاد و با نشاط ولی اندکی عصبانی هستند که اشتهای خوبی ندارند و به طور ناگهانی از قبول هر نوع خوراکی خودداری می‌کنند. این کودکان فقط به خوردن آب اکتفا کرده و گاهی نیز با کمی نان خالی خود را سرگرم می‌کنند.
این روانشناس ادامه داد: در نتیجه بروز این حالت در کودکان، در ظرف چند هفته کودک رنگ پریده و لاغر می شود. در این حالت اگر به کودک غذا داده شود به محض صرف غذا حالت استفراغ به او دست می‌دهد. این عارضه در پسران کمتر دیده می‌شود و 85 تا 95 درصد مبتلایان را جنس مؤنث تشکیل می‌دهد.
سلیمانی، درباره علایم بالینی این حالت اظهار کرد: لاغری شدید و رنگ پریدگی، فشار خون پایین، ضربان قلب کند و نرمی موها، سردی و کبودی دست و پا، تاخیر در بلوغ، احساس ناراحتی در شکم، خجالتی، فروتنی و مضطرب بودن و احساس گناه بر اثر خوردن غذا از جمله علایم این حالت در کودکان دارای اختلال است.
وی تصریح کرد: مادر، فرزند خود را مجبور می‌کند که غذا بخورد و حتی زمانی که طفل به غذا تمایلی ندارد، روی او فشار می‌آورد. در کودک، عوارض عصبی بروز می‌کند و کودک می‌کوشد از طریق بستن دهان و نخوردن غذا از مادر خود انتقام بگیرد و سرانجام این جدال به بی‌اشتهایی روانی خواهد انجامید.
سلیمانی بیان کرد: تعدادی از پژوهشگران علت بی‌اشتهایی روانی را اختلال زیستی و نقص اساسی در کار هیپوتالاموس می‌دانند. تعدادی نیز بی‌اشتهایی روانی و گرسنگی را عامل ایجاد نقص در کار هیپوتالاموس می‌دانند.
وی تصریح کرد: مادرانی که در سنین بالاتری بچه‌دار می‌شوند، انتظار دارند که کودک آنها مانند یک انسان فهمیده و بزرگسال عمل کنند. همچنین مادرانی که غیر از موقع غذا فرصت دیگری برای ابراز محبت به کودکان خود ندارند و یا مادرانی که به علت گرفتاری اجتماعی وقت زیادی را در خارج از منزل می‌گذرانند و در نتیجه فرصت ابراز محبت کافی نسبت به کودکان را پیدا نمی‌کنند عاملی برای ایجاد بی‌اشتهایی در کودکان به شمار می‌رود.
سلیمانی ادامه داد: جدا شدن مادر از کودک یا غیبت مادر از خانواده و سابقه فامیلی می‌تواند از دیگر عوامل ابتلا به این اختلال در کودکان باشد.
وی با اشاره به اینکه درمان این گونه افراد طی 2 مرحله انجام می‌شود، خاطرنشان کرد: گروهی پیشنهاد می‌کنند که این‌گونه بیماران باید در بیمارستان بستری شوند، رژیم غذایی کالری‌دار داشته باشند و از داروهای ضد افسردگی مانند تریپ تیزول و لارگاکتیل که اشتهاآور هستند و همچنین انسولین برای زیاد کردن اشتهای آنها استفاده کرد. در موردی که والدین عامل اصلی ایجاد بی‌اشتهایی هستند، پیشنهاد می‌شود که بیمار از خانواده جدا شود و در موقع جدایی کودک از خانواده مورد بررسی روانی قرار گیرد.
این روانشناس یادآور شد: با اعمال شیوه‌های مختلف درمانی از جمله شولتزتراپی و یا شیوه‌های دیگر به بیمار تلقین می‌کنند که آرام باشد و تصور کند که مشغول خوردن غذا است و به تدریج به طریق خیالی حساسیت فرد را به غذا تقلیل می‌دهند.
