کسانی که در زندگی شان مرتکب همسر و کودک آزاری می شوند بدون شک در دوران کودکی خود دچار عارضه کتک خوردن،تحقیر شدن وآرازدیدن چه در محیط خانواده و چه در اجتماع شده اند
این شرایط را به عنوان فرصتی برای استقلال و نشان دادن اینکه من هم می‌توانم کاری بکنم، تلقی می‌کند. فضای مهمانی، برای او به فضای لجبازی تبدیل می شود.
والدین نباید آنقدر خشن باشند که بچه بترسد و مشکلش را بیان نکند. بچه‌هایی که از والدین خجالت می‌کشند، قدرت ابراز وجود در مقابل آنها را ندارند بنابراین در موقعیتی که آدم‌های دیگر هستند، رفتار دیگری را نشان می‌دهند.
یک روانشناس کودک به خبرنگار ایسنا گفت: تنبیه بدنی جزو آزار کودکان محسوب می شود و والدین، مربیان و معلمان اجازه ندارند چنین کاری را با کودکان انجام دهند.
“مرضیه محبوبی” با بیان اینکه تنبیه‌ها همیشه بدنی نبوده و گاهی برخی تنبیه‌ها عاطفی است، اظهار کرد: تنبیه‌ها همیشه بدنی نبوده و گاهی تاثیر تنبیه عاطفی آنقدر عمیق است که مخرب ترین آثار را بر ذهن کودکان باقی می گذارد و این موضوع به عقده‌ای در کودک تبدیل می شود که تا بزرگسالی با خودش همراه خواهد داشت.
وی ادامه داد: در صورتی که تنبیه به صورت بدنی باشد، فرد احساس نفرت می‌کند و اگر والدین بخواهند از روش تنبیه بدنی استفاده کنند تاثیر بسیار منفی بر روح کودک می گذارد و سماجت کودک را بیشتر می کند.
این روانشناس تصریح کرد: هنگامی که کودک به طور مکرر مورد تنبیه بدنی قرار می گیرد کارهای مخرب را بدون توجه به والدین تکرار می کند و به این نتیجه می رسد که در نهایت انجام این کار تنبیه بدنی می شود و دوباره به کارش ادامه خواهد داد.
محبوبی ادامه داد: کودک در محدوده سنی خاصی از والدین خود حساب می برد و بعد از مدتی که بزرگتر می شود از والدین خود حساب نمی برد و پرخاشگر پرورش پیدا می کند.
وی یادآور شد: هنگامی که در کودکی تنبیه بدنی توسط بزرگترها اتفاق بیفتد کودک عقده‌ای بار می آید و در برخی موارد شاهد کتک خوردن همسران آنها خواهیم بود بنابراین باید بدانیم کودک آزاری‌ها به دوران کودکی محدود نمی شود و افراد تا بزرگسالی این عقده را به همراه داشته و برای جبران آن دوران همسران خود را مورد آزار قرار می دهند.
محبوبی گفت: تحقیر کودکان در جمع موجب می شود آنها احساس نفرت داشته باشند و همیشه برای جبران رفتار والدین خود به دنبال راه‌های مختلف می گردند و در بزرگسالی نیز این عقده در آنها موجب بی احترامی آنها نسبت به والدینشان می شود تا بتوانند عقده دوران کودکیشان را رفع جبران کنند.
اگر پدر و مادرها در برقراری ارتباط با فرزند‌شان موفق باشند، به چنین مشکلاتی برنخواهند خورد چراکه بچه‌ها از مرجع قدرتشان حساب می‌برند و اگر آن مرجع بتواند رفتار درست را نشان بدهد، می‌تواند همیشه شاهد رفتارهای درست فرزندش باشد. بچه‌ها با دیدن توجه بزرگترها شرطی می‌شوند و رفتارشان را تکرار می‌کنند. پس به والدین توصیه می شود اگر کودکی کار اشتباهی می‌کند، نباید بیشتر به آن توجه کرد، بلکه با کم توجهی باید به او ثابت کرد که این راه مناسبی برای جلب توجه نیست.
منبع:ایسنا
