اگر بخواهیم دیگران را در مساله معینی وادار به همکاری کنیم بی شک باید در آنان حالت هیجانی به وجود آوریم. هنگامی افراد آمادگی دارند به قحطی زدگان، بینوایان و سیل زدگان یاری دهند و از بذل کمکهای مالی و جنسی دریغ نورزند که هیجان نوع دوستی و حس ترحم آنان برانگیخته شود.
هیجانهای مطلوب و نامطلوب، نه تنها در رفتار کنونی ما بلکه در رفتار آینده ما نیز کارسازند. خاطره یک تجربه هیجانی ممکن است در سراسر عمر دوام داشته باشد و ما را وادار به اتخاذ شیوه رفتار خاصی بنماید. کسی که از نیکوکاری و کمک به مستمندان  احساس لذت می کند حتی در زمان فقر و تنگدستی هم در حد امکان خود به آنان یاری می دهد. این پدیده را خودمختاری کارکردی می نامند.

این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد