بی خوابی در سنین در نوجوانی، ریسک مبتلا شدن به دیابت نوع 2 را به میزان قابل توجهی بالا می برد.  دلیلش بالا رفتن چربی احشایی و  چربی دور شکم و بروز مقاومت  به انسولین  می باشد.

محققان برزیلی به بررسی ارتباط  بین مدت زمان خواب و کاهش حساسیت به انسولین درنوجوانان  پرداختند، آنها از تکنیک  hyperglycemic clampبرای اندازه گیری حساسیت به انسولین استفاده  کردند.

محققان آزمایشگاه متابولیسم و دیابت در دانشگاه  Campinasدر سائوپائلو در برزیل، اطلاعات 615 نوجوان 10 تا 19 ساله  را در فاصله ی سالهای  2011 تا 2014 بررسی کردند. آنها اطلاعاتی در مورد قد، وزن، فشارخون و معیار های دیگر این افراد جمع آوری کردند.

شرکت کنندگان الگوی خواب شبانه ی خود را گزارش دادند و دانشمندان حساسیت به انسولین  را در 81 نوجوان با روش hyperglycemic clampاندازه گیری کردند.

متوسط زمان خواب نوجوانان  7.9  ساعت  در هر شب بود، 257 نفر از  شرکت کنندگان (42 درصد از افراد) کمتر از  8 ساعت درشب می خوابیدند. نتایج نشان داد که نسبت وزن به قد نوجوانانی با سن بالاتر که کمتر از 8 ساعت  درشب  می خوابیدند و اندازه ی دور کمر و  دورگردن آنها در مقایسه با کسانی که بیش ازهشت ساعت در شب می خوابیدند، بیشتر است.

حساسیت به انسولین در افرادی با محرومیت خواب، کمتر بود و شاخص توده ی بدنی و توزیع  مرکزی  چربی در افراد چاق در گروهی که با محرومیت خواب مواجه بودند، بیشتر بود.

 نویسنده ی ارشد این تحقیق، دکتر Geloneze  می گوید: مطالعه ی ما نشان داد که افزایش مقاومت به انسولین مستقل از چاقی به عنوان  یک مکانیسم ذاتی، محرومیت از خواب  را به اختلال در سوخت  و ساز بدن مرتبط می سازد.

 این یافته ها با مطالعات اپیدمیولوژیک انجام شده بروی ارتباط  مدت زمان  خواب و چاقی در کودکان و نوجوانان سازگاری دارد.

چاقی علت اصلی بروز مقاومت به انسولین  است. مقاومت به انسولین همچنین می تواند  نتیجه ی فعال شدن مسیرهای پاسخ به استرس باشد که مخالف عملکرد انسولین است. نتایج این تحقیق در مجله ی  JAMA Pediatrics  منتشر گردید.

منبع : diabetestma.org