از دیدگاه اقتصاد سلامت روان انسان افسرده ارزش هزینه درمان را ندارد. در حالی که این انسان افسرده به سبب بی خاصیت بودن و قابل اعتماد نبودن رنج می برد. اعضای خانواده اش از او می خواهند که از حالت افسردگی بیرون بیاید و او هم احساس می کند باید همین کار را بکند.
انسان افسرده احتمالا ناچار است برای مشاوره با یک درمانگر ساعتی حدود 100 دلار بپردازد و توان پیگیری موثر برای دریافت هزینه آن از شرکت بیمه خود را ندارد. در هر حال درمانگر حق مشاوره خود را مطالبه می کند و شرکت بیمه هم اغلب در شرایطی سهم خود را می پردازد که احساس کند بیمار برای درمان شدن اراده ای قوی دارد. آن ها پرداخت هزینه را مشروط به این می کنند که بیمار مقصر بودن خود را در مبتلا شدن به بیماری قبول کند تا اینکه موفق شوند کمترین هزینه را برای درمان بیمار بپردازند. شرکت های بیمه با بهره گیری از دلسرد نمودن بیمار برای پیگیری و مطالبه هزینه های درمانی سعی می کنند صرفه جویی مالی کنند و با این کارشان افسردگی بیمار را تشدید می کنند. در حال حاضر امیدواری هایی هست که در کشور امریکا افسردگی نیز مانند سایر بیماری ها مشمول بیمه بشود ولی تا زمانی که قوانین گذشته تغییر نیافته و دستورالعمل های جدید تدوین نشده است قراردادهای بیمه کماکان پوشش برای مراجعه بیماران سرپایی را محدود می کنند

این مطلب توسط  مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد