سندرم زجر تنفسی حاد یک بیماری خطرناک ریوی است که مانع از رسیدن اکسیژن کافی به ریه ها می شود.سندرم زجر تنفسی حاد منجر به افزایش تجمع مایع در کیسه های هوایی میشود. این مایع مانع از رسیدن اکسیژن کافی به ریه ها میشود.تجمع مایع همچنین باعث سنگین و سفت شدن ریه ها میشود، و ریه ها توانایی خود را از دست میدهند.
سندروم دیسترس تنفسی حاد ( ادم ریوی غیر قلبی ) یک سندرومی است که همراه با ادم ناگهانی و پیشرونده ، افزایش انفیلتراسیون های دو طرفه ، کاهش ظرفیت ریوی و هیپوکسی علی رغم اکسیژن درمانی است . ARDS ناشی از التهابی است که منجر به آسیب غشا مویرگی آلوئولی می شود . مردم در خطر ARDS افرادی با تجربه آسیب مستقیم به ریه ( مثل آسپیراسیون ، استنشاق دود ) یا آسیب غیر مستقیم ( مثل شوک ) می باشد . مرگ عمدتا ناشی از نارسایی چند ارگان با عفونت خون ( sepsiss) می باشد . میزان مرگ و میر ARDS حدود ۲۵ تا ۵۸ % است .
تظاهرات بالینی
- شروع ناگهانی دیس پنه شدید ، معمولا ۱۲ تا ۴۸ ساعت بعد از شروع حادثه
- فرورفتگی فضای بین دنده ای و کراکل ( رال )
- هیپوکسی شریانی که با اکسیژن تراپی رفع نمی شود .
- آسیب ریه به فیبروز آلوئول های ملتهب شده می انجامد که این نیز به نوبه خود هایپوکسمیا شدید و مقاوم ایجاد می کند .
-
افزایش فضای مرده آلوئولی و کاهش کامپلیانس ریوی
بررسی و یافته های تشخیصی
- سطح سرمی ناتری یورتیک پپتید مغزی ( Brain natriuretic peptide )
- اکوکاردیوگرافی
- کاتتراسیون شریان ریوی
تدابیر طبی
- شناسایی و درمان شرایط زمینه ای
- استفاده از درمان حمایتی
- اینتوبه کردن و تهویه مکانیکی
- حمایت از دستگاه گردش خون
- حجم در گردش کافی
- حمایت تغذیه ای
- استفاده از اکسیژن درمانی در هر زمان که بیمار اولین علامت هایپوکسمیا را نشان دهد .
- بررسی مقادیر گازهای خون شریانی (ABG) ، پالس اکسی متری و تست عملکرد ریوی
- همانطور که بیماری پیشرفت می کند ، استفاده از فشار مثبت انتهای بازدمی (PEEP) .
- درمان هایپوولمی با دقت بسیار که بیمار دچار افزایش حجم مایعات نشود ( اینوتروپیک یا وازوپرسور ممکن است تجویز شود ) .
- هیچ درمان دارویی ویژه ای برای ARDS وجود ندارد و درمان های آن حمایتی هستند . تعدادی از دارو ها به منظور درمان و پیشگیری از این عارضه تحت مطالعه و بررسی می باشند مثلا ( درمان جایگزین با سورفاکتانت ، داروهای پیشگیری از افزایش فشار خون ریوی و دارو های آنتی سپتیک ) .
- حمایت تغذیه ای ( ۳۵ تا ۴۵ kcal/kg روزانه )
تدابیر پرستاری
بررسی دقیق و مکرر بیمار و بررسی میزان تاثیر درمان ها مثلا :
- تجویز اکسیژن
- نبولایزر درمانی
- فیزیوتراپی تنفسی
- اینتوبه کردن یا ایجاد تراکئوستومی برای بیمار
- تهویه مکانیکی
- ساکشن
- برونکوسکوپی
توجه به سایر نیازهای بیمار مثل :
- پوزیشن دادن
- رفع اضطراب
- استراحت
شناسایی هر عاملی که در تهویه تنفسی بیمار ایجاد مشکل کرده و می تواند منجر به ایجاد اضطراب شود مثل :
-
انسداد لوله های تنفسی و تیوب ها و یا سایر مشکلات حاد تنفسی ( پنموتوراکس ، درد ) کاهش ناگهانی در سطح اکسیژن ، میزان زجر تنفسی ، یا اختلال ونتیلاسیون
به منظور کاهش مصرف اکسیژن ممکن است از آرامبخش ها استفاده شود ، همچنین آرامبخش ها میتوانند عملکرد ونتیلاتورها را برای ایجاد تهویه بهتر تسهیل کنند و منجر به کاهش اضطراب بیمار نیز بشوند .
اگر آرامبخش ها موثر نبودند از داروهای فلج کننده ( که کوتاه اثر باشند ) استفاده می شود .
-
در این صورت باید به بیمار آرامبخش تجویز شده باشد و بیمار درد هم نداشته باشد
-
بیمار را مطمئن کنید که فلج ایجاد شده به دلیل دارو است و موقتی خواهد بود
-
هدف و تاثیر فلج کننده ها را برای اعضای خانوداه بیمار توضیح بدهید .
-
بیماری که فلج کننده دریافت کرده باشد باید به دقت تحت بررسی و کنترل قرار بگیرد
-
مطمئن شوید که بیمار از ونتیلاتور جدا نشود ،
-
همچنین اطمینان حاصل کنید که همه سیستم های هشدار دهنده دستگاه تهویه مکانیکی به درستی عمل میکنند
-
بیمار را مستقیما تحت نظر داشته باشید
-
تا حد امکان عوارض دارو های مسدود کننده عصبی – عضلانی را کم کرده و نیاز های احتمالی بیمار را در خصوص درد و عدم راحتی را پیش بینی کنید .
- منبع- ایستگاه پرستاری