در اکثر موارد درمان سرپایی و بازگشت سریع به مدرسه توصیه می شود، اگر چه در موارد سخت و مزمن بودن اضطراب، درمان فردی و فامیلی ممکن است لازم باشد و زمانی که موقعیت خانواده به طرز چشمگیری در اضطراب کودک تاثیر دارد، ستری کردن کودک توصیه می شود چرا که در چنین مواردی برای رفع تعارضات هیجانی مرتبط با اضطراب ممکن است دارو درمانی لازم باشد. به علاوه در مواردی که کودک برای مدت زمان قابل توجهی در مدرسه حضور نداشته تدارک کلاس های جبرانی برای یک دوره محدود می تواند موثر واقع شود که می تواند به عنوان مثال در مرکز بهداشت روانی یا PRV (مرکز ارجاع دانش آموزان) برپا شود و سنگ بنای بازگشت کودک به مدرسه باشد. تشخیص طول مدت تحصیل در خانه بسیار مهم است چرا که طولانی شدن زیاده از حد آن می تواند سبب تشدید مشکلات کودک شود و در نتیجه نباید آن را یک راه حل طولانی مدت در نظر گرفت.
در موارد شدید و وخیم، حساسیت زدایی منظم و تدریجی نسبت به محرک اضطراب
می تواند کارایی داشته باشد. برای مثال کودکی مبتلا به مدرسه هراسی که پس از مدتی زمان طولانی به مدرسه باز می گردد اضطراب شدیدی دارد. اگر این کودک وادار به حضور در مدرسه شده باشد چه بسا به رکود دائمی دچار شود. درمان باید روزانه و مرتب متناسب با سرعت کودک باشد و با اهداف کوچک و قابل دسترسی پیش برود، و هیچ مقصد از پیش تعیین شده و برنامه اضطراری قطعی را در بر نداشته باشد. این روند ممکن است ماه ها طول بکشد و آنچه در این مورد در عین مهم بودن پیشرفت بهبود، اهمیت دارد نداشتن سرعتی بیش از توانایی کودک است. راپریک بر به خاطر سپردن موارد زیر تاکید دارد:
باور کنید کودک در اضطراب خود مقصر نیست.
متناسب با سرعت کودک حرکت کنید.
خانواده کودک را در نظر بگیرید.
در مدرسه مکانی امن برای کودک فراهم آورید.
کودک را با روندی کند و تدریجی به مدرسه برگردانید.
موقعیت هایی را برای یادگیری منعطف و باز برای کودک فراهم کنید.
موقعیت های تحصیلی را در زمان غیبت کودک از مدرسه فراهم آورید.
در موارد لازم در پی کمک های درمانی و دارویی برآیید.

این مطلب توسط  مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد