بیماری ویروسی و هومیوتاپی

استفاده از داروهای متعارف، لااقل سبب تسکین نشانه های عفونت باکتریال می‌گردد، اما طب متعارف در درمان بسیاری از بیماریهای ویروسی ابزار اندکی دارد. از آنجا که طب هومیوپاتی به جای آنکه مستقیم بر پاتوژن‌های اختصاصی حمله کند، صرفاً به تحریک دفاع جسمانی اقدام می‌کند، در این مورد نیز در درمان بیماری‌های ویروسی، بیشتر می‌توان از هومیوپاتی کمک گرفت.
طی یک پژوهش روی ویروس‌هایی که به جنین جوجه حمله کرده‌بودند، ۸ مورد از ۱۰ مورد داروی هومیوپاتی مورد آزمایش سبب مهار رشد ویروسها از ۵۰ تا ۱۰۰ درصد شدند. این پژوهش دارای اهمیت خاص است زیرا علم متعارف تعداد کاملاً محدود و برگزیده‌ی داروهایی را می‌شناسد که دارای تأثیر ضد ویروسی هستند و هیچ یک از این داروها به خلاف داروهای هومیوپاتی از امنیت مصرف برخوردار نیستند.
هومیوپات‌ها افراد مبتلا به بیماریهای حاد و مزمن ویروسی را درمان می‌نمایند افراد مبتلا به بیماری‌های ویروسی تنفس و گوارش، عفونت ویروسی دستگاه عصبی، هرپس و حتی چند مورد ایدز با استفاده از داروهای هومیوپاتی بهبود قابل توجه گزارش شده است. گاهی این بهبودی چشمگیر و فوری است، ولی در بسیاری موارد بهبودی در سلامت کلی شخص به صورت آهسته و تدریجی دیده می‌شود.

ریچارد ساویج Richard Savage یکی از پزشکان انگلیسی گوشزد کرده است که ضمن آنکه پژوهش در زمینه‌ی یافتن داروهای اختصاصی ضد ویروسی که عاری از عوارض جانبی باشند در جریان است، از هومیوپاتی می‌توان به طور مؤثر به ۴ طریق در درمان بیماران استفاده نمود:
۱) پروفیلاکسی برای ایجاد مقاومت نسبت به عفونت۲) درمان در مرحله‌ی حاد بیماری‌ برای کاهش مدت و وخامت بیماری۳) ترمیم در جهت بازسازی بیمار در طول نقاهت

۴) اصلاح داغ‌های مزمن برای ترمیم وضع بیمار و باز گرداندن وی به حالت سلامت اولیه.
ابتدا باید این مراحل را یک به یک مورد بررسی قراردهیم.

 

● پروفیلاکسی و هومیوپاتی

در حدود دهه‌ی ۱۸۰۰، هومئوپات‌ها برای پیشگیری یا علاج آنچه بعدها مشخص شد عفونت باکتریال و ویروسی است از دارو استفاده می‌کردند. آکونیت aconite و فروم فوس ferrum phos غالباً در ابتدای شروع تب و درد برای پیشگیری از آنفلوانزا تجویز می‌شد. بلادونا رایج‌ترین دارویی بود که برای پیشگیری یا درمان تب مخملک مورد استفاده قرار می‌گرفت و کامفورا (کافور) داروی اصلی مورد استفاده برای پیشگیری یا درمان وبا بود. موفقیت چشمگیر استفاده از دارو در پیشگیری و درمان این بیماری‌های وحشتناک سبب شد هومیوپاتی هواداران فراوان پیدا کند.

هومیوپات‌ها پی برده‌اند که درمان موفق بیماری حاد یا مزمن با داروهای هومیوپاتی سبب قوی‌تر و سالم‌تر شدن افرادی می‌شود که به کرات یا به شدت بیمار نمی‌شوند. در اواخر دهه‌ی ۱۸۰۰، بسیاری از شرکت‌های بیمه‌ی عمر برای افرادی که به پزشکان هومیوپات رجوع می‌کردند از نرخ بیمه پایین‌تر استفاده می‌نمودند زیرا آمارهای موجود نشان می‌داد که بیماران پزشکان هومیوپات سالم تر بوده و طولانی‌تر زندگی می‌کنند. همچنین در پرونده‌ها ثبت شده است که این شرکتها به بیماران هومیوپات، سهم بیمه‌ی زیادتری پرداخته‌اند زیرا بیش از افرادی که به پزشکان طب متعارف رجوع می‌نمودند، زیسته‌اند.

● درمان بیماری حاد و هومیوپاتی

یکی از مزایای دیگر استفاده از هومیوپاتی در درمان بیماریهای ویروسی آن است که می‌توان حتی پیش از تشخیص قطعی، داروهای هومیوپاتی را تجویز نمود. این امر به آن علت است که هومیوپات‌ها براساس تمامیت نشانه‌ها دارو تجویز می‌کنند و کار آزمایشگاهی برای یافتن داروی صحیح همیشه هم ضروری نیست. از آنجا که به دشواری می‌توان بعضی بیماریهای ویروسی را حتی پس از انجام آزمایش تشخیص داد، غالباً می‌توان پیش از انجام تشخیص طبی متعارف با داروی هومیوپاتی، بیمار را درمان نمود.

استفاده از آنتی‌بیوتیک فقط در بعضی عفونت‌های باکتریال سودمند است و از آنجا که بیماری‌های ویروسی شیوع خاص دارند، طب متعارف در این زمینه نمی‌تواند کمکی کند. در قیاس، غالباً هومیوپات‌ها با موفقیت بیماریهای حاد ویروسی مانند سرماخوردگی، سرفه‌های ناشی از وجود ویروس، آنفلوانزا، گاستروآنتریت (که گاهی سرماخوردگی معده نامیده می‌شود) و هپاتیت ویروسی را درمان می‌کنند.

هومیوپات‌ها از آلیوم سپا Allium cepa (پیاز)، اوفریزیا Euphrasia (حشیشة النور)، ناتروم مور Natrum mur(نمک طعام) یا سایر داروهایی که بر حسب بیمار انتخاب می‌شود برای سرماخوردگی استفاده می‌کنند. آکونیت (آقونیطون)، بلادونا، بریونیا (رازک وحشی)، فسفوروس (فسفر) و سایر داروها در درمان عفونت‌های شایع‌ ویروسی دستگاه تنفس به کار می‌روند.

انفلوانزا، یکی از بیماری‌هایی است که به علت عفونت ویروسی ایجاد می‌شود و به آسانی با هومیوپاتی درمان می‌گردد. با وجودی که فردی بودن داروهای هومیوپاتی معمولاً یک مورد الزام برای تأثیر آنها است، ولی بیماریهایی هم وجود دارد که بعضی داروها در آنها تأثیر خاص دارد. اوسیلوکوکسینوم Oscillococcinumیکی از داروهایی است که هومیوپات‌ها تأثیر خاص آن را در درمان آنفلوانزا یافته‌اند.

سازنده‌ی این دارو، لابراتوارهای بوآرون Boiron در لیون فرانسه پی برده‌ است که این دارو در درمان فلو وقتی ظرف ۴۸ ساعت بعد از شروع نشانه‌ها مصرف شود، در ۸۰ تا ۹۰ درصد موارد مؤثر است. موفقیت استفاده از این دارو در فرانسه آنچنان گسترده بود که درآن کشور به صورت وسیع‌ برای درمان فلو به کار می‌رود.

جالب توجه آنکه، اوسیلوکوکسینوم در واقع یک میکرو دوز از قلب و کبد یک اردک است. جای تعجب است که چگونه این ماده برای فلو سودمند است ولی باید گفت که در واقع منطق خاصی در پس این کار وجود دارد. نتایج پژوهش در کلینیک مایو نشان داده است که سوپ جوجه دارای تأثیر ضد ویروسی است.

از آنجا که سوپ جوجه اصولاً آبگوشت اندام‌های جوجه است، شاید بتوان گفت اوسیلوکوکسینوم نیز به این علت مؤثراست که «سوپ اردک» است. دکتر بن هول Ben Hole هومیوپاتی که در اوریندای Orinda کالیفرنیا کار می‌کند گزارش داده است: «اوسیلوکوکسینوم به طور چشمگیری موفق است ولی در موارد نادری که مؤثر نیست یا در دسترس نمی‌باشد، می‌توان ازچند داروی دیگر هومیوپاتی استفاده کرد که وقتی برحسب فرد تجویز شوند دارای نتایج عالی می‌باشند».

سایر داروهای هومیوپاتی رایج‌ در درمان فلو عبارتند از ژلسمیومGelsemium (یاسمن زرد)، بریونیا Bryonia، روس تاکس Rhusiox و اوپاتوریوم پرفولیاتوم Eupatorium perfoliatum بهبود از عفونت راجعه و درازمدت ویروسی با وجودی که با طب متعارف، بسیار اندک می‌توان از شر عفونت‌های راجعه یا دراز مدت ویروسی خلاص شد.

ولی هومیوپات‌ها مشاهده کرده‌اند که با استفاده از میکرو دوزهامی‌توان نشانه‌های بیماری‌های مزمن و مختلف ویروسی مثل هرپس سیمپلکس، هرپس ژنیتال، ویروس اپشتین بار مزمن و زگیل را از بین برد، نمی‌توان ادعا کرد که داروهای هومیوپاتی در واقع این بیماریهای مزمن را «علاج» می‌کنند.

زیرا تصور بر آن است که ویروس در سراسر عمر بیمار در بدن باقی می‌ماند ولی با این وجود، هومیوپات‌ها دریافته‌‌اند که در بیماران تحت درمان، حمله‌های عفونت به طور چشمگیری از شدت کمتر برخوردار است و یا به مدت طولانی، نشانه‌یی دیده نمی‌شود.
رویکرد هومیوپاتیک درمان تمام این بیماری‌ها شامل است بر تحلیل کامل تمامیت نشانه‌های بیمار. بنابراین دارویی برای بیماری خاص وجود ندارد.

● اصلاح داغ‌های مزمن

بعد از عفونت ویروسی (یا حتی باکتریال)، گاهی بیماران حس می‌کنند هنوز به وضع سلامت پیشین خود بازنگشته‌اند، به طور معمول، در این موارد نیز دارویی براساس فرد انتخاب و تجویز می‌گردد. در صورتی که داروی انتخابی بر اساس بیمار مؤثر باشد، هومیوپات گاهی یک دوز تقویت شده potentized از ویروس خاص را تجویز می‌کند که سبب آلودگی قبلی شخص شده تا قدرت بیمار را در جهت بازیافت سلامت تقویت کند.

واریسلینوم Varicellinum (اگزودای حاصل از وزیکول آبله مرغان) معمولاً طی یک میکرودوز مطمئن برای نشانه‌هایی داده می‌شود که پس از آبله مرغان باقی می‌مانند و پاروتیدینوم Parotidinum (اگزودای ویروس اوریون) غالباً برای نشانه‌هایی تجویز می‌شود که بعد از اوریون باقی مانند.

برای نورالژی‌های بعد از هرپس، داروی شایع عبارت است از هایپریکوم Hypericum (هوفاریقون، علف چای)، کالمیا Kalmia (کوهی mountain laurel)، منیزیافسفوریکا Magnesia phosphorica (فسفات دومنیزی)، کاستیکوم Causticum (هیدرات پتاسیم‌هاهنمن)، مزرئوم Mezereum (زیتون Spurge olive) یا آرسنیکوم. Arsenicum حالت ضعف بعد از حمله‌ی آنفلوانزا غالباً با چاینا china (پوست تنه‌ی گنه گنه)، ژلسمیوم ، سولفور، فسفوریکوم اسیدوم (اسید فسفریک) کادمیوم یا آوناساتیوا Avena sativa (جوی دو سر) درمان می‌شود.

عفونت های تنفسی گاهی مزاحمت ایجاد کرده و سبب ترشح مزمن بینی، سینوزیت و عفونت‌های گوش می‌شوند. بعضی از داروهای رایج‌ که در این مورد تجویز می‌شود عبارتند از کالی بی‌کرومیوم (بی‌کربنات پتاس)، کالی یوداتوم (یدورپتاسیم)،کالی کاربونیکوم (پتاسیم کربنات)، کالی موریاتیکوم (کلرور پتاسیم)، کالی سولفوریکوم (سولفات پتاسیم)، سیلیسیا (سیلیکا)، مرکوریوس، پولساتیلا، آلومینا (آلومینیوم) ناکس و میکا (Poison nut) و کونیوم Conium (hemlock).

---

دکتر الهه کتابی

ساعت 24