متاسفانه امکانات بیمارستان های اطفال در کشورمان به طور مطلوب و استاندارد نیستند همچنین نگهداری از کودکان بیمار و مراقبت از آنان بسیار سخت و طاقت فرساست چون بیمارشدن اطفال با بزرگسالان بسیار فرق دارد و تحمل کردن بیمارستان برای آنان بسیار سخت است!
برای کودکانی که در بیمارستان‌های کودک و یا بخش کودکان بیمارستانها بستری هستند، نه‌تنهاهمه خدمات رفاهی متفاوت اند و بلکه استانداردهای خدمات ساختاری و فیزیکی یک بیمارستان کودک هم با دیگر مراکز درمانی تفاوت دارد.
این تفاوت‌ها نه تنها برای بیماران بلکه باید تفاوت‌های ساختاری دیگری نیز برای همراهان بیمار، اعم از والدین و دیگران، اعمال و تمهیدات خاصی را برای آنها اندیشیده شود.
برای مثال مبلمان درون بیمارستانها، نوع و اندازه تخت، استانداردهای عینی و فضای فیزیکی، نقاشی اتاق، کریدور و تنظیم نور در بیمارستان های کودک با دیگر بیمارستانها بسیار تفاوت دارد. برای مثال آلودگی صوتی در این نوع مراکز درمانی نباید وجود داشته باشد تا خواب کودکی را که خود به اندازه کافی مضطرب است، بر‌هم نزند.
همچنین وجود وسایل سمعی بصری مانند تلویزیون برای تماشای برنامه‌های کودک و امکانات صوتی برای شنیدن صداهای مورد پسند او از دیگر زمینه‌هایی است که در مراکز کودکان به آرامش آنها کمک می کند. در مثالی دیگر می توان به وجود اسباب بازی در اتاق و یا وجود اتاق بازی اشاره کرد که می تواند زمینه ایجاد سرگرمی بین این افراد را فراهم کند.
از سویی دیگر نیروی انسانی بخش کودکان، خود داستان جداگانه ای است که باید شکل آن با دیگر مراکز درمانی تفاوت داشته‌باشد. ما در بیمارستان کودکان با بیمار‌های کم حوصله کوچکی روبرو هستیم، برای همین در قدم اول باید پزشک و پرستار بتواند ارتباط خوبی با او برقرار کند. کودک به بیمارستانی نیاز دارد که مسئولان آن حرفش را بفهمند، چرا که کم‌حوصله تر از بیماران دیگر است و نمی‌تواند دردش را به خوبی بزرگسالان توصیف کند.
علاوه بر کودک، همراه او نیز با همراه یک بیمار بالغ تفاوت دارد. همراهان کودکان بیمار سخت‌ترین کار را بر گردن گرفته‌اند. آنها زودرنج تر از همراهان دیگر و خواهان تسریع فرایند درمان کودکشان هستند. یکی از مشکل‌های بیمارستان‌های کودک ما در ایران، قرار گرفتن بسیاری از مسئولیت ها بر دوش همراه کودک است.
آن هم درحالی که او امکان ترک بیمارش را ندارد. برای همین این سوال پیش می‌آید که آیا باید همراهان کودک را افزایش داد؟ اقتضای بیمارستان‌های ما اجازه افزایش تعداد همراهان کودک را به ما نمی‌دهد اما می‌تواند به‌جای این کار شرایط را به‌گونه ای برای همراه فراهم کند که مسئولیت‌های همراه به صفر برسد. سختگیری‌ها باید از دوش همراه بیمار کودک برداشته شود، چرا که وظیفه اصلی او نه پرستاری از او، بلکه حمایت عاطفی بیمار است.
در بازسازی اخیر بیمارستان امام حسین (ع) اصفهان که بیمارستان تخصصی کودکان است، ما تلاش کردیم که در هر اتاق 2 تخت قرار دهیم. چرا که بالا بودن تعداد تخت آرامش را از هر بیماری می‌گیرد، چه برسد به کودکان که زودرنج تر هم هستند.
در این فرایند همزمان با آغاز طرح تحول سلامت، ما شروع به نیازسنجی کردیم و اولین مسئله‌ای که همراهان بخش‌های کودک از ما می‌خواستند وجود یک تلویزیون ال‌سی‌دی در اتاق ها بود تا زمینه سرگرمی را در بین آنها فراهم کند.
بر مبنای نیازسنجی که ما برای ساخت این بیمارستان انجام دادیم تخت‌های بیماران کودک را هم در مقایسه با تخت‌های بزرگسالان تغییر دادیم، برای مثال تخت های استانداردی برای آنها تهیه کردیم که غیر از تفاوت اندازه و طول، دارای گارد حفاظتی بلند تری در مقایسه با تخت‌های بزرگسالان دارند.