تظاهرات اولیه کاهش شنوایی ممکنست شامل علایم ذیل باشند: وز وز گوش، ناتوانی فزاینده برای شنیدن در گروه های اجتماعی و یا نیاز به بلند کردن صدای تلویزیون، کاهش شنوایی می تواند تغییرات شخصیتی و ذهنی را تشدید کند و بر توانایی برقراری ارتباط میزان آگاهی از محیط، و حتی توانایی محافظت از خود تاثیر بگذارد بنابراین کاهش شنوایی می تواند بر کیفیت زندگی بیمار اثر داشته باشد. در کلاس درس دانش آموزی که کاهش شنوایی داشته باشد ممکنست نسبت به درس بی توجه و بی علاقه باشد و مردود شود. فردی که در منزل زندگی می کند ممکنست در اثر ناتوانی در شنیدن زنگ ساعت زنگ خطر یخچال، یا آواز پرندگان، احساس تنهایی و انزوا نماید. عابر پیاده ای که کاهش شنوایی دارد ممکنست صدای نزدیک شدن اتومبیل را نشنود و سعی کند که از عرض خیابان عبور نماید. افراد مبتلا به کاهش شنوایی ممکنست قسمتهایی از گفتگوهای عادی را نشنوند. اکثر افراد از روند تدریجی کاهش شنوایی خودآگاه نیستند. غالبا خود فرد احساس نمی کند که دچار کاهش شنوایی شده است اما افرادی که با او در ارتباطند ابتدا متوجه می شوند.
بنا به دلایل مختلف اکثر افراد مبتلا به کاهش شنوایی رجوع به مراقبتهای پزشکی یا استفاده از وسایل کمک شنوایی را رد می کنند. بیماران آگاه تر از افرادی که با آنها در ارتباطند می خواهند که وجود مشکلات اجتماعی را در برقراری ارتباط با آنان، به آنها بگویند. در هنگام مشاوره با بیماران در مورد نیاز به استفاده از وسایل کمک شنوایی باید این ذهنیت ها و رفتارها مورد توجه قرار بگیرد. تصمیم برای استفاده از وسایل کمک شنوایی یک تصمیم شخصی است که تحت تاثیر این ذهنیت ها و رفتارها قرار می گیرد.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
