کودکان و افراد باهوش در هر محیط و اجتماعی زود شناخته می شوند. استعدادهای درخشان اغلب از همان آغاز به وسیله افراد خانواده، معلمان و همکلاسان کشف می گردند. کودکان نابغه که بهره هوشی 170 به بالا دارند در حدود 3 سالگی خواندن و نوشتن می آموزند و در 12 تا 14 سالگی در سطح بسیار بالا و شگفت انگیزی دارای پیشرفتهای علمی و هنری می باشند. لوئیس ترمن استاد و روان شناس معروف آمریکایی در سال 1921 از گروهی کودکان گزارش جالب توجهی به این قرار منتشر ساخت:
«سطح هوش این افراد پس از 30 سال تغییری نداشت. بدین معنی که کودکان باهوش گذشته هنوز هم جزو گروه ممتاز هوشی به شمار می آمدند و هنگامی که آزمون جدید هوشی به آنها داده شد معلوم گردید که این افراد از گروه همسالان خود همچنان برتر و هوشمندتر بودند. از لحاظ تحصیلی 70 درصد آنان تحصیلات عالی را با موفقیت به پایان رسانده در حدود یک سوم از آنان افتخاراتی کسب کرده و دو سوم آنان مدارج عالی تحصیلات دانشگاهی را گذرانده بودند. نزدیک به 60 درصد از این مردان و زنان باهوش هزینه تحصیل و زندگی خود را از راه کار و فعالیت تامین نموده بودند. در بین آنان دسته ای به اخذ درجه دکترا در رشته های مختلف موفق شده بودند. از این عده گروهی پزشکان مهندسان و پژوهشگران بسیار سرشناس را تشکیل می دادند.
این افراد هوشمند و پیشرفته به طور کلی از نظر موقعیت شغلی، به ویژه در زمینه های تخصصی از دیگران وضع بهتری داشتند. در مسایل علمی پیشرفتهای شایانی نصیب آنان گردیده بود آن چنان که یکی از آنان در 40 سالگی 67 کتاب و 1400 مقاله علمی فنی و تخصصی منتشر نموده بود. گروهی از آنان که در زمینه های ادبی و روزنامه نگاری کار می کردند صدها داستان ابتکاری و سرمقاله های جالب چاپ و نشر کرده بودند. برنامه های رادیو و تلویزیون را دسته دیگری از همین دانشمندان اداره می کردند و صدها داستان و نمایشنامه را تهیه و تنظیم نموده بودند.
میزان سازگاری این گروه از هوشمندان از نظر بهداشت بدنی، شخصیت و وضع خانوادگی اغلب بالاتر از سازگاری افراد عادی بوده است. در ضمن همه این هوشمندان تندرست و از زندگی خود راضی بودند اکثر آنها به تفریحات سالم مانند شنا، اسب سواری، گردش و مسافرت می پرداختند.»
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
