این تحقیقات جدید که بروی جانداران اجرا گردید به پژوهشگران اجازه داد تا واکنش انسولین به وجود قند را در زمان واقعی در سلولهای جزایز مشاهده کنند.
محققان درجستجوی روشی غیر تهاجمی برای اندازه گیری مقدارانسولین موجود در پانکراس فرد بودند. در تحقیق اخیر که نتایج آن در مجله ی Diabetesمنتشر گردید، دکتر Arvanاز دانشگاه میشیگان وهمکارانش توانستند روشی را برای اندازه گیری مقدار دقیق انسولین موجود در پانکراس یک حیوان زنده ابداع کنند.
محققان از طریق مهندسی ژنتیک موشی را پرورشی دادند که می تواند پروتئینی را که بدن انسان از آن برای تولید انسولین انسانی استفاده می کند، یعنی پروانسولین را تولید کند. سپس این پروتئین را به روش مهندسی به یک پروتئین فلورسانس تبدیل نمودند، این پروتئین به روش خاص با نورفلورسانسی که به پانکراس موش تابیده می شود، واکنش می دهد.
جزایر پانکراس– خوشه های سلولی کوچکی هستند که در لوزالمعده قرار دارند و سلولهای بتا که تولید کننده ی انسولین هستند در این خوشه های سلولی قرار دارند- طول موج خاصی از نور را پس از تابش فلورسانس از خود منعکس می نمایند. قدرت سیگنال فلورنست نشان دهنده ی مقدار انسولین موجود در این سلولها می باشد.
سپس محققان در زمان واقعی توانستند آزاد شدن انسولین را درهنگام نوشیدن آب قند(گلوکز) توسط موش مشاهده نمایند. پس از ورود گلوکز به معده و بالا رفتن قند خون، انسولین در پاسخ به حضور مولکولهای گلوکز ترشح می شود و فلورسانس از برخی از سلولهای جزایر منتشر می شود.
هنگامیکه سلولهای بتای پانکراس جدا شده از بدن موش به همان شیوه تحریک گردید، فلش های نور فلورسنت ساتع شد( بصورت نور چشمک زن) که نشان دهنده ی ترشح بسته های کوچک انسولین از این سلولها می باشد. تصور می شود هر فلش، آزاد شدن 100 هزار تا یک میلیون مولکول انسولین را نشان می دهد.
هنگامیکه سلولهای بتا تحریک نشوند، آزاد شدن انسولین درحد بسیار کم است و فلش های نوری (چشمک) مشاهده نمی شوند. این موضوع نشان دهنده ی تناسب میزان فلورسانس با مقدار انسولین ترشح شده است. دکتر Arvanمی گوید: ما توانستیم پاسخ به حضور قند را در جزایر خاصی از پانکراس که انسولین را به جریان خون ترشح می کنند، مشاهده نماییم. بطرز شگفت انگیزی مشاهده نمودیم که تنها بخش کوچکی از جزایر لانگرهانس پاسخ اصلی را به گلوکز می دهند و بنظر می رسد بقیه ی جزایر غیرفعال هستند.
این نتایج تعجب آور، نشان می دهد که برخی از جزایر در خط اول دفاعی در برابر افزایش قندخون عمل می کنند، این ایده قبل از انجام این آزمایش، وجود نداشت.
دکتر Arvanمیگوید: شاید پس از اینکه جزایر پاسخ دهنده به گلوکز در بدن از بین می روند، سلولهای پشتیبان وارد عمل شده و به تولید انسولین اقدام می کنند. او می افزاید: نتایج این تحقیق دارای اهمیت بالینی برای کمک به بیماران دیابتی می باشد. این واقعیت که همه ی جزایر موجود در پانکراس انسان فعال نیستند، می تواند امید به درمان دیابت را با استفاده از جزایر پشتیبان در آینده پررنگتر کنید. دراین تحقیق، دانشمندان موفق به مشاهده ی داخل پانکراس و مقدار انسولین موجود در پانکراس شدند.
دکتر آرون می افزاید: این مطالعه اولین قدم مهم و هیجان انگیز در درک مقدار انسولین قابل تولید و ترشح در پانکراس در یک محیط بالینی است.
منبع : http://diabetestma.org
