اختلال بیش فعالی و کمبود توجه یک بیماری است که می تواند در بسیاری از بچه ها دیده شود . افراد مبتلا به ADHD بیش فعال هستند و کارهایی انجام می دهند که برای سن آنها مناسب نیست.. این حالت معمولا بین سنین 6 و 12 وجود دارد و حداقل شش ماه طول می کشد تا تشخیص داده شود. اکنون حقایقی را درباره بچه های مبتلا به ADHD بیان میکنیم
مخفف عبارت اختلال نقص توجه/بیش فعالی است که اختلالی مغزی محسوب می شود و بر توجه، فعالیت های حرکتی و کنترل تکانه تأثیر می گذارد. بیش فعالی در پسران بیشتر از دختران رخ می دهد و علایم بیش فعالی در بین دو جنس نیز ممکن است متفاوت باشد. در پسران این علائم بیشتر به صورت تحرک و فعالیت زیاد و در دختران بشکل بی توجهی خود را نشان بدهد. تشخیص این اختلال در سنین زیر پنج سال قدری مشکل است زیرا امکان دارد با رفتارهای طبیعی و شیطنت آمیز کودکان اشتباه گرفته شود. با این حال، متخصصان می توانند این اختلال را تشخیص دهند و پیش بینی‌های لازم را به عمل آورند. این اختلال با فعالیت بیش از اندازه، خرابکاری و آزار رساندن همراه است.
این اختلال به صورت الگوی پایدار کمبود توجه و یا رفتارهای فعال و تکانه ای تعریف می شود که از آنچه معمولاً در کودکان هم سن و یا سطح رشد مشابه دیده می شود شدید تر است . علایم بیماری باید قبل از ۷ سالگی شروع شده و حداقل به مدت ۶ ماه طول کشیده باشد و همراه با اختلال عملکرد در دو موقعیت (خانه، مدرسه وارتباط با همبازی کودک) باشد.
نشانه های اصلی این اختلال، حواسپرتی، فراموشکاری، ناتوانی در تمرکز، دامنه توجه کم، بیش فعالی و تکانشگری است. مشکل اصلی کودکان ADHD عدم توانایی آنها در حفظ و تنظیم رفتارشان است، در نتیجه اغلب نمی‌توانند رفتار مناسبی که لحظه به لحظه با شرایط محیط هماهنگ باشد نشان دهند. خوابیدن و غذا خوردن آنها منظم نیست به نظر می‌رسد در همه چیز دخالت می‌کنند و مراقبت دائمی نیاز دارند. از نظر هیجانی ثبات ندارند، ناگهانی می‌خندند یا گریه می‌کنند و رفتارشان غیر قابل پیش‌بینی یا ارزیابی است. سریع از کوره در می‌روند و نمی‌توانند پیامدهای رفتارشان را پیش‌بینی یا ارزیابی نمایند. در فعالیت‌های خطرناک شرکت می‌کنند و احتمال صدمه دیدن آنها زیاد است. قبل از فکر کردن عمل می‌کنند، قبل از پایان سوال جواب می‌دهند، اشیا را پرتاب می‌کنند و ناخواسته به دیگران صدمه می‌زنند، پر فعالیت و پر تحرک هستند، هر لحظه در حال رفتن هستند، انگار موتوری درون بدن آنهاست که آنها را به حرکت دائمی مجبور می‌کند، نمی‌توانند آرام بنشینند و بی‌قرار هستند. این بیماری سالهاست که شناخته شده و عوامل متعددی در ایجاد آن نقش دارند. به نظر می‌رسد علت آن بیشتر به نقص در تکامل سیستم اعصاب مربوط باشد. کودکان مبتلا احتمالا در قسمت‌هایی از مغز که مسؤول توجه، تمرکز و تنظیم فعالیت‌های حرکتی می‌باشد دچار نقص جزئی هستند. توارث و ژنتیک در این اختلال نقش دارد. همچنین در بعضی موارد در جریان حاملگی یا زایمان یا پس از آن صدمات جزئی به ساختمان مغز وارد می‌شود که می‌تواند باعث این مشکل گردد. اگر کودک شما در سن مدرسه باشد، کودک معمولاً کلاس را ترک می کند. غالباً می دود یا می پرد. اغلب بازی یا فعالیت هایش پر سروصداست و به نظر می رسد کودک همیشه در حال حرکت است.
