معلمان نقش بسیار مهمی را در تشخیص زودرس اختلال های خوردن دانش آموزان و ارجاع آن ها به متخصص مناسب بازی می کنند. بسیار امکان دارد که آن ها متوجه بیماری فرد مبتلا به اختلال خوردن برای مدت زمان طولانی نشوند و این امر درمان نهایی را بسیار دشوار می کند. برای مثال افراد مبتلا به آنورکسیا انواع بهانه ها را برای غذا نخوردن می آورند و برای پنهان کردن کاهش وزن خود لباس های گشاد و پف دار
می پوشند. در مورد افراد مبتلا به بولیمیا هیچ نشانه بالینی خاصی مبنی بر بیماری وجود ندارد و فرد بیمار می تواند پرخوری و استفراغ متعدد خود را پنهان کند. به این دلیل در مورد چنین افرادی یک دوست هشیار می تواند موضوع را به معلم اطلاع دهد.
نکته مهم آن است که معلمان این اطلاعات را جدی بگیرند و بدانند که به دنبال چه شواهدی باشند. ممکن است موقعیت های خاصی مثل آموزش ورزش یا تئاتر وجود داشته باشد که علائم کاهش وزن یا سایر علائم فیزیکی مشخصه آنورکسیا، بهتر مشاهده و مشخص شوند. حساسیت به سرما باعث می شود که دانش آموز حتی در زمانی که هوا معتدل است به رادیاتور بچسبد یا لباس زیادی بپوشد. عملکردهای کند ذهنی و از دست دادن توانایی تفکر منطقی و انتزاعی ممکن است در برخی دروس خاص آشکار باشد که به افت تحصیلی فزاینده دانش آموز بیانجامد. معلمان باید به خصوص در مورد دانش آموزانی که انتظار می رود سرآمد کلاس باشند و به چنین آفتی دچار می شوند هشیار باشند همان طور که باید به تغییر قابل توجه شخصیت فرد مثلا گوشه گیر شدن یک دانش آموز پرطرفدار و محبوب توجه کنند. اما در مورد بولیمیا معلم باید به ذخیره و قایم کردن غذا آثار بالا آوردن مانند خرابی دندان ها و زخمی بودن دست ها که نتیجه فرو بردن انگشتان در گلو است و نیز بهانه های مختلف فرد برای رفتن به دستشویی دقت داشته باشد.
وقتی که بیماری مشهود شد ابتدا باید مسائل را با دیگر کارکنان مدرسه مانند سایر معلمان مسئول بهداشت مدرسه و روانشناس تربیتی در میان گذاشت. دانش آموزا عموما مایل به انکار مشکل است. پس آنچه اهمیت دارد این است که بهانه ها به فوریت پذیرفته نشوند. تماس با خانواده دانش اموز و ترغیب آن ها برای دریافت کمک از یک متخصص بسیار اهمیت دارد تا به این ترتیب با ارجاع مشکل به پزشک عمومی یا مسئول پزشکی مدرسه و انجام ارزیابی پزشکی دانش آموز به مرکز بهداشت روانی مناسب فرستاده شود. خانواده دانش آموز باید آگاه باشند که اگر چه مستقیما با بیماری کودک خود مواجه نشده اند ولی فرزند آنان مشکل دارد. مهم است که معلمان هم موضع بی طرف داشته باشند و دانش اموز یا خانواده او را متهم نکنند. این امر گاهی به مهارت بسیار نیاز دارد زیرا گرایش بر این اعتقاد است که اختلالی فیزکی وجود دارد یا تصور بر این است که جوان مورد نظر فردی با اراده است. وقتی نوجوان دریافت کمک را رد می کند معلم باید با پشتیبانی از والدین بر لزوم پیگیری مداوای پزشکی تاکید کند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
