خیلی از شکستگی ها احتیاج به عمل دارند. در عمل این شکستگی ها معمولا از پیچ و پلاک و ابزارهای گوناگون دیگر برای وصل قطعات شکستگی استفاده میشود. جنس این ابزارهامعمولا از آلیاژ های فلزی است. اما بکارگیری استفاده از ابزارهای فلزی میتواندمسائلی را به همراه داشته باشد. فلز معمولا سخت است و قابلیت انعطاف کمی دارد و این خاصیت میتواند موجب افزایش فشار و استرس های وارده در لبه های این وسایل شود.
به همین علت در بسیاری اوقات نیاز است تا بعد از جوش خوردن شکستگی این وسایل از بدن بیمار خارج شوند و این کار موجب تحمیل یک عمل جراحی دیگر به بیمار میشود. یک پاسخ احتمالی به این مشکل استفاده از وسایلی است که در بدن خودبخود جذب میشود. استفاده از پیچ و پین های قابل جذب چیز جدیدی نیست و قبلا هم در اعمال جراحی ارتوپدی از آنها استفاده شده است.
البته این وسایل هم مشکلات مربوط به خودشان را دارند. بطور مثال واکنش بدن به آنها و بروز التهاب و یا سختی در کار با آنها تا حد زیادی مانع از استفاده گسترده از آنها شده است.
اخیرا محققین توانسته اند از پروتئینی که در تار ابریشم قرار دارد پیچ و پلاک هایی بسازند که نه تنها آنقدر قوی باشند که بتوان از آنها در اتصال قطعات شکسته شده استفاده کرد بلکه این خاصیت را هم داشته باشند که به مرور زمان به توسط خود بدن جذب شوند. نتایج حال از این که در مدل حیوانی انجام شده در مجله Nature Communications عرضه شده است.
محققان میگویند ساختار پروتئینی در ابریشم شبیه ساختار استخوان است و همچنین ماده بدست آمده از پروتئین ابریشم بسیار قوی و محکم است. این ماده این خاصیت را دارد که ب آغشته شدن با بعضی مواد مانند آنتی بیوتیک ها بتواند آنها را بتدریج در بافت های اطراف خود آزاد کند. پیچ های تهیه شده از این ماده میتواند در داخل بدن تا مدت ها سختی خود را حفظ کند. این پیچ ها اشعه ایکس را از خود عبور میدهند و در عکس های رادیوگرافی دیده نمیشوند و به همین علت پزشک میتواند در تصاویر رادیولوژی محل شکستگی، استخوان ها و روند بهبودی آنهار ا بهتر ارزیابی کند.
این خواص و خصوصیات دیگر موجب میشوند تا پروتئین های ابریشم یکی از مواد برتر در زمینه تولید ایمپلنت های ارتوپدی در آینده شود.
منبع-http://www.iranorthoped.ir