پیامد های ناگوار تنبیه بدنی بر آینده کودکان

گرچه طبق آئین نامه مصوب سال ۱۳۷۹، تنبیه بدنی دانش آموزان سال هاست که منسوخ و ممنوع شده است اما هر ازگاهی شنیده می شود که در برخی مدارس آموزگاران اقدام به تنبیه بدنی دانش آموزان می کنند.

بسیاری از روانشناسان معتقدند که تنبیه ‌های بدنی دانش آموزان می‌ تواند منجر به بروز رفتارهای پرخاشگرانه، تهاجمی و همچنین سوء رفتارهای جدی و ترویج خشونت در جامعه شود.

یک روانشناس ارشد تربیتی در این زمینه گفت: تنبیه در اصطلاح علمی ‘ایجاد یک موقعیت ناخوشایند’ پس از بروز رفتار نامطلوب است که با هدف کاهش یا حذف رفتاری خاص اعمال می‌شود.

زهره کثیری افزود: اعمال قدرت از طریق تنبیه بدنی و ضرب و جرح خواه و ناخواه، کودک را دچار عارضه های جسمی و روانی می کند و یا در مواردی او را به موجودی رنجور و ناتوان مبدل می سازد.

وی تصریح کرد: بسیاری از کودکان و نوجوانان پس از اعمال تنبیه بدنی بر آنها به سمت دروغ ‌گویی، ریاکاری، کندذهنی، بی‌ارادگی، از دست دادن اعتماد به نفس و حس کنجکاوی، بی ‌اعتمادی و کینه‌ توزی، یاس و نومیدی، سرکشی و طغیان، خشم و شرارت، احساس حقارت، حزن و اندوه، تنفر و دشمنی کشیده می شوند.

این روانشناس افزود: یکی از عوارض بسیار نامطلوب استفاده مکرر از تهدید و تنبیه بدنی که حتی در دوره‌های بالاتر تحصیلی هم مشاهده می‌شود، جانشین شدن ترس از شکست به جای شوق و پیشرفت است.

وی خاطرنشان کرد: کودکی که تنبیه شده ممکن است نسبت به فردی که وی را تنبیه کرده واکنش منفی نشان دهد یا حتی به او حمله‌ ور شود و پرخاش کند و یا از آن فرد برای همیشه دوری کند.

کثیری، بااشاره به عواقب و تبعات تنبیه بدنی بویژه در دانش آموزان گفت: شایسته است که متولیان نظام آموزشی بیش از پیش بر حساسیت این نوع رفتارها در جامعه آگاه باشند زیرا آثار آن در برگیرنده کل جامعه خواهد بود.

نظام پرورشی و آموزشی هنگامی موفق می‌شود که با حذف تنبیه بدنی و خشونت فیزیکی علیه دانش‌ آموزان بتواند با بحث و بررسی و تحقیقات روان‌ شناسانه اما واقع ‌گرایانه جایگزین‌ های مناسب و کارآمد را با قدرت تضمین اجرایی ارائه کند.