آنچه در زیر می‌آید، نگاهی است اجمالی به آخرین دستورالعمل‌های آکادمی درماتولوژی آمریکا در زمینه مدیریت آکنه <Management of Acne>ولگاریس در نوجوانان و بزرگسالان. البته این گایدلاین نباید به عنوان استاندارد مراقبت تفسیر شود یا شامل همه روش‌های مراقبتی تلقی شود، بلکه همیشه تاکید می‌شود که قضاوت نهایی در مورد مناسب بودن هر درمان یا روش خاص باید توسط پزشک و بیمار و براساس شرایط اختصاصی بیمار، همچنین تنوع و رفتار بیولوژیکی بیماری تعیین شوند.
این گایدلاین منعکس کننده بهترین داده‌های موجود در زمانی است که متن آن آماده می‌شد. نتایج مطالعات آینده ممکن است تغییراتی در این توصیه‌ها ایجاد کند که در زمان خود منتشر خواهند شد.
در این گایدلاین مدیریت بیماران نوجوان و بزرگسال مبتلا به آکنه وولگاریس (AV) به بحث گذاشته خواهد شد. در این سند ارزشمند، در مورد انواع مختلف درمان‌های آکنه وولگاریس، از جمله درمان‌های موضعی، داروهای سیستمیک، و مدالیتی‌های فیزیکال صحبت خواهد شد.
علاوه براین، سیستم درجه‌بندی/طبقه‌بندی، تست‌های میکروبیولوژی و اندوکرینولوژی، درمان‌های مکمل/جایگزین، و نقش تغذیه در ایجاد و درمان آکنه وولگاریس به تفصیل بیان خواهند شد.
کارگروهی متشکل از 17 متخصص شناخته شده در زمینه آکنه، 1 پزشک عمومی، 1 متخصص اطفال و 1 بیمار، دورهم گردآمدند تا حوزه کاری گایدلاین و سوالات بالینی را در زمینه تشخیص و مدیریت آکنه وولگاریس مشخص کنند.
آکنه وولگاریس، نوعی بیماری شایع پوستی است که خصوصا در نوجوانان و بزرگسالان جوان دیده می‌شود. در حدود 50 میلیون نفر در ایالات متحده با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کنند. آکنه در حدود 85 درصد نوجوانان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، اما در هر گروه سنی می‌تواند رخ دهد و تا دوران بزرگسالی هم باقی بماند. شیوع آکنه وولگاریس در زنان بزرگسال حدود 12 درصد تخمین زده می‌شود.
این بیماری مورتالیتی در پی ندارد، اما اغلب موربیدیتی قابل توجه فیزیکال و سایکولوژیکال برجای می‌گذارد، مانند اسکارهای دائمی، کاهش اعتماد به نفس، افسردگی و اضطراب.
در شکل 1، به اجمال نگاهی دارد به گزینه‌های درمانی و مدیریتی این مشکل شایع در نوجوانان و بزرگسالان جوان.
در حال حاضر، ابزار متعددی برای ارزیابی آکنه معرفی شده‌اند که با در نظر فاکتورهای مختلفی، مانند نوع آکنه، شدت آکنه، تعداد ضایعات آکنه، محل آناتومیک/وسعت درگیری، کیفیت زندگی و دیگر معیارهای سایکولوژیک و اسکار برجای مانده عمل می‌کنند.
تست‌های اندوکرینولوژی
در حالی که نقش آندروژن‌ها در پاتوژنز آکنه به خوبی شناخته شده است، ارزیابی‌های اندوکرینولوژی فقط در موارد خاصی درخواست می‌شوند، زیرا اغلب بیماران مبتلا به آکنه سطح طبیعی از هورمون‌ها را دارند. این دسته از تست‌ها به‌طور اولیه برای بیماران با ویژگی‌های بالینی یا داشتن سابقه هیپرآندروژنیسم درخواست می‌شود. در کودکانی که هنوز به سن بلوغ نرسیده‌اند، این خصوصیات عبارتند از: آکنه، بوی بدن زودرس، رشد موهای آگزیلاری یا پوبیس، افزایش رشد، سن استخوانی پیشرفته، و بلوغ تناسلی. چارت‌های رشد و فیلم دست برای بررسی سن استخوانی، ابزارهای خوب غربالگری پیش از انجام تست‌های هورمونی هستند. در زنانی که بعد از سن بلوغ هستند، علایمی همچون نامنظمی منس‌ها، هیرسوتیسم، آلوپسی آندروژنتیک، نازایی، تخمدان‌های پلی‌کیستیک، کلیتورومگالی، و چاقی بدنه اندیکاسیونی برای انجام تست‌های هورمونی هستند.
آکنه‌های سرکش که در اثر افزایش بیش از حد آندروژن دیده می‌شود، همراه با هیپرپلازی مادرزادی آدرنال طبقه‌بندی نشده (مثلا کمبود 21- هیدروکسیلاز)، هم در زنان و هم در مردان ظاهر می‌شوند. توصیه‌ها برای تست‌های اندوکرینولوژیکی آکنه در جدول 1 آمده است.
درمان‌های موضعی
درمان‌های موضعی برای آکنه وولگاریس، شامل عواملی است که به صورت بدون نیاز به نسخه (OTC) در دسترس بیماران قرار گرفته یا باید پزشک آنها را تجویز کند.
انتخاب نوع درمان بستگی دارد به سن بیمار، محل درگیری، وسعت و شدت بیماری، و ترجیح بیمار. درمان‌های موضعی می‌توانند به صورت مونوتراپی استفاده شوند یا در ترکیب با دیگر داروهای موضعی یا همراه با درمان‌های خوراکی، هم در مرحله کنترل اولیه و هم در مرحله نگهداشت بیماری. توصیه‌های این گایدلاین برای چگونگی استفاده از درمان‌های موضعی در جدول 2 نشان داده شده‌اند.
شایع‌ترین درمان‌های موضعی آکنه که استفاده می‌شود، شامل بنزوئیل پروکساید، سالیسیلیک اسید، آنتی‌بیوتیک‌های ترکیبی با بنزوئیل پروکساید، رتینوئیدها، رتینوئید با بنزوئیل پروکساید، رتینوئید با آنتی‌بیوتیک‌ها، آزلائیک اسید، و سولفون‌ها هستند. هرچند بسیاری از پزشکان براساس تجربه خود از این داروها استفاده می‌کنند و آنها را مفید می‌دانند، عوامل درمانی که مورد تائید سازمان غذا و دارو باشد، محدود هستند.
منبع: شفا آنلاین
