داروهای نسخه ای برای درمان نخوابیدن عبارتند از آرام بخش ها، و داروهای ضد استرس می باشد. طبیبان استفاده از قرص های خواب آور را برای بیش از 15-20 روز توصیه نمی کنند چون سبب عادت می شود. اندازه و مدت زمان استفاده بسته به تشخیص بیماری، سابقه پزشکی و وضعیت فعلی بیمار متفاوت خواهد بود.
برخی از داروهای تجویزی خواب آور عبارتند از:
eszopiclone یا (Lunesta) – آرام بخش غیر بنزودیازپین
راملتون (Rozerem) – یک آگونیست گیرنده ملاتونین
ترازودون (Desyrel) – یک داروی ضد افسردگی از آنتاگونیست سروتونین و مهارکننده بازجذب ( SARI)
زالپلون (Sonata) – آرام بخش غیر بنزودیازپین و خواب آور
زولپیدم (Ambien) – خواب آور غیر بنزودیازپین
مطالعات نشان داده است که داروهای خواب آور سبب کوتاه کردن مدت زمان خواب رفتن، افزایش مدت زمان خواب، کاهش مقدار بیداری و بهبود کیفیت کلی خواب می شوند.
این داروها در موارد نادر، ممکن است واکنش های آلرژیک، تورم صورت و رفتارهای غیر معمول مانند ( رانندگی، پخت و پز و غذا خوردن در خواب ) شود. عوارض جانبی داروهای خواب با تجویز در بزرگسالان مسن تر بارزتر است و اغلب شامل خواب آلودگی بیش از حد، اختلال تفکر، سرگردانی در شب، اضطراب و مشکلات تعادل می باشد. اگر شما هر گونه عوارض جانبی نامطلوب را در هنگام مصرف داروهای خواب آور تجربه کردید بلافاصله با پزشک خود در میان بگذارید.
اگر بی خوابی مربوط به افسردگی است، یک داروی ضد افسردگی ممکن است مفید باشد.
داروهای بدون نسخه کمک کننده به خواب
آنتی هیستامین ها – بسیاری از مردم از داروهای بدون نسخه کمک کننده به خواب استفاده می کنند. تعداد زیادی از این داروها ی بدون نسخه شامل آنتی هیستامین ها هستند که می تواند سبب خواب آلودگی شود. اما آنتی هیستامین ها کیفیت خواب را کاهش می دهد و آنها می توانند دارای عوارض جانبی مانند ادامه خواب آلودگی در طول روز، خشکی دهان و تاری دید هستند.
ملاتونین – اگر چه ملاتونین یک دارو نیست ولی معمولا به عنوان کمک کننده به خواب استفاده می شود. ملاتونین یک مکمل غذایی است و در اکثر داروخانه ها موجود است.
منبع-http://www.foodregime.com
