درمان برگشت ادرار یا ریفلاکس ادراری چیست؟

ادرار، مواد زائد بدن را به شکل مایع از آن خارج می کند و به طور معمول یک راه جریان به سمت بیرون دارد، بطوریکه از کلیه ها به سمت لوله هایی به نام حالب فرستاده می شود و سپس در مثانه ذخیره می شود و به هنگام اجابت مزاج از مثانه خارج می شود. یعنی معمولا زمانی که مثانه تخلیه می شود، تمام ادرار موجود در آن از طریق مجرای ادراری خارج می شود. یا این مقاله از بخش بیماری های دکتر سلام همراه باشید. ریفلاکس ادراری، جریان برگشتی غیرطبیعی ادرار، از حالب ها به سمت کلیه، به هنگام اجابت مزاج کودک است. این مشکل می تواند به سبب بسته نشدن حالب پس از خروج ادرار از مثانه رخ دهد، که ممکن است عفونت ایجاد کند و به کلیه ها آسیب برساند. به عبارت دیگر، ریفلاکس ادراری، زمانی اتفاق می افتد که ادرار در مسیر اشتباه جریان یابد. این وضعیت در میان نوزادان و خردسالان شایع تر است.

برگشت ادرار یا ریفلاکس ادراری حدود ده درصد از کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد. اگر چه اکثر این کودکان، با گذر زمان و به خودی خود درمان می شوند، با این حال ممکن است در افرادی که دچار موارد شدید این بیماری هستند، برای محافظت از کلیه، عمل جراحی توصیه شود. برگشت ادرار یا ریفلاکس ادراری بزرگسالان و کودکان بزرگتر را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.

علت واشاریدگی ادرار یا ریفلاکس ادراری (VUR) چیست؟

جایی که حالب ها وارد مثانه می شوند، دریچه فلپ وجود دارد. معمولا این دریچه، تنها جریان یک طرفه ی ادرار از حالب به سمت مثانه را ممکن می سازد. اما زمانی که این دریچه درست عمل نکند، ادرار بر می گردد. این مهم می تواند بر روی یک یا هر دو حالب شما تاثیر بگذارد. در این حالت، ممکن است از دکتر یا پرستار خود اصطلاح “ریفلاکس ادراری اولیه” را بشنوید.

ریفلاکس ادراری اولیه کودکان، ممکن است توسط دارو و یا جراحی قابل درمان باشد، که هدف آن جلوگیری از آسیب کلیه است.

در آنچه که به عنوان “ریفلاکس ادراری ثانویه” شناخته می شود، یک انسداد در مثانه وجود دارد که اغلب ناشی از فشار غیر طبیعی داخل مثانه است. علت بعدی این نوع ریفلاکس، اغلب به سبب نارسایی مثانه در تخلیه مناسب آن است که نهایتا منجر می شود تا ادرار به حالب ها بازگردد.

چه کسانی بیشتر در معرض ریفلاکس ادراری هستند؟

احتمال ابتلا به برگشت ادرار یا ریفلاکس ادراری در شرایط ذیل بیشتر است:

نقص مادرزادی. این مورد، بیشتر، موجب ریفلاکس ادراری اولیه می شود. یک کودک ممکن است دریچه فلپ کوتاهی داشته باشد و این دریچه به درستی عمل نکند.
ژنتیک. اگر والدین یا خواهر و برادرتان چنین شرایطی داشته باشند احتمال اینکه شما نیز دچار ریفلاکس ادراری یا برگشت ادرار یا ریفلاکس ادراری شوید بالاست. اما هیچ ژن خاصی برای آن شناخته نشده است.
عملکرد غیرطبیعی مثانه. کودکان مبتلا به مشکلات عصبی یا نخاعی مانند اسپینا بیفیدا (نقص مادرزادی ستون فقرات) احتمال بیشتری برای برگشت ادرار یا ریفلاکس ادراری دارند.
ناهنجاری های ادراری. کودکانی که در سیستم ادراری خود مشکل دارند بیشتر احتمال دارد که دچار این شرایط شوند. برخی از این مشکلات عبارت اند از:

اکستروفی مثانه (نقص مادرزادی دستگاه ادراری).
اورتروسل (نقص در حالب ها).
تکثیر حالب (وجود یک حالب اضافی برای یک کلیه).

مشکلات مثانه و روده در کودکان. کودکانی با عادات بد توالت، ادرار مکرر یا یبوست، بیشتر احتمال دارد که دچار ریفلاکس ادراری شوند.

نکات کلیدی در مورد برگشت ادرار

ریفلاکس ادراری، ریفلاکس وزیکویورتریک نیز، نامیده می شود
این شرایط، جریان برگشتی غیرطبیعی ادرار کودک، از لوله ها (حالب) به سمت کلیه هاست.
اگر نوزاد یا کودکی، مبتلا به ریفلاکس ادراری باشد، ممکن است در معرض خطر ابتلا به UTI (عفونت ادراری) قرار گیرد. عفونت ادراری معمول، ممکن است باعث بروز زخم در کلیه و آسیب رسیدن به آن شود.
این مشکل در اکثر کودکان به راحتی مدیریت می شود و با گذر زمان حل می شود.

دستگاه ادراری چیست و به طور معمول چگونه عمل می کند؟

دستگاه ادراری، شامل کلیه ها، حالب، مثانه و مجرای ادراری یا پیشابراه است که همه در حذف مواد زائد از بدن شما نقش دارند.

کلیه ها، یک جفت ارگان لوبیایی شکل هستند که در قسمت فوقانی پشت شکم قرار دارند و مواد زائد، آب و الکترولیت ها (مواد معدنی مانند سدیم، کلسیم و پتاسیم، که به حفظ تعادل مایعات در بدن کمک می کنند) را از خون تصفیه می کنند، تا ادرار تولید کنند.

لوله هایی به نام حالب، ادرار را از کلیه ها به مثانه می فرستند، تا در مثانه ذخیره شود و به هنگام اجابت مزاج، از طریق مجرای ادراری یا پیشابراه (لوله ای در پایین مثانه) از بدن خارج شود. خروجی این مجرا، منفذی در انتهای آلت تناسلی مردان و مقابل واژن زنان است.

علائم و نشانه های ریفلاکس ادراری چیست؟

ریفلاکس ادراری هیچ علامت و دردی در نوزادان و کودکان ندارد. اما ممکن است به صورت عفونت ادراری ظاهر شود.

پس در کودکی که دچار ریفلاکس ادراری است، علائم عفونت ادراری را کنترل کنید.

اگر بر این باورید که کودک شما ممکن است UTI داشته باشد، برای آزمایش ادرار به دکتر خانوادگی خود مراجعه کنید.

علامت دیگر ریفلاکس ادراری، گشاد شدن مجاری ادراری است که از طریق اسکن اولتراسوند تشخیص داده می شود. این مهم می تواند قبل از تولد نوزاد، یعنی هنگامی که مادر باردار، تحت اسکن اولتراسوند قرار می گیرد، مشخص شود.

برگشت ادرار در کودکان و جنین – تا چه موقع باید پیگیری شود؟

در اغلب کودکان، ریفلاکس ادراری به طور کامل در دوران کودکی برطرف می شود و هیچ مشکلی در آینده پیش نمی آید.

ریفلاکس ادراری ممکن است سبب پیشروی غیرطبیعی کلیه شود که در نهایت منجر به یک بیماری شناخته شده ای به نام دیسپلازی گردد. این شرایط، باعث کاهش عملکرد کلیه های آسیب دیده می شود. کودکان مبتلا به ریفلاکس و دیسپلازی باید فشار خون خود را هر سال یکبار، کنترل کنند.

کلیه های کودکان مبتلا به ریفلاکس شدید و UTI نیز ممکن است، آسیب ببیند و از این رو، به نظارت بیشتری نیاز دارند.

همانطور که ذکر شد، عفونت دستگاه ادراری معمولا در افراد مبتلا به ریفلاکس ادراری رخ می دهد. عفونت مجاری ادراری (UTI) همیشه علائم و نشانه های قابل توجهی ندارد، اگر چه اکثر افراد برخی از این نشانه ها را دارند.

این علائم و نشانه ها عبارت اند از:

تمایل شدید و مکرر به ادرار.
احساس سوزش به هنگام دفع ادرار.
تکرر بالای ادراری با حجم پایین.
دیده شدن خون در ادرار (هماچوری) یا ادرار ابری با بوی غلیظ.
تب.
درد در طرفین بدن (پهلوها) یا شکم.
تردید در دفع ادرار یا نگه داشتن ادرار برای جلوگیری از احساس سوزش

تشخیص عفونت ادراری در کودکان، زمانی که مشکل مذکور، علائم و نشانه های غیر اختصاصی دیگری داشته باشد، دشوار است. نشانه ها و علائم عفونت ادراری در نوزادان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تب بی مورد
اسهال
از دست دادن اشتها
تحریک پذیری

در صورتی که همگام با رشد کودک، مشکل ریفلاکس ادراری او بدون درمان بماند، ممکن است منجر به:

شب ادراری
یبوست یا از دست دادن کنترل بر حرکات روده
فشار خون بالا
دیده شدن پروتئین در ادرار
نارسایی کلیه

یکی دیگر از نشانه های ریفلاکس ادراری، که ممکن است قبل از تولد نوزاد توسط سونوگرافی تشخیص داده شود، ورم کلیه ها یا ساختارهای جمع آوری ادراری یک یا هر دو کلیه جنین (هیدرونفروز) به سبب برگشت ادرار به کلیه هاست.

زمان مراجعه به پزشک با بروز برگشت ادرار در کودکان

اگر فرزند شما هر یک از علائم یا نشانه های عفونت ادراری، از جمله موارد زیر را داشته باشد، به پزشک مراجعه کنید:

تمایل شدید و مکرر به ادرار.
احساس سوزش به هنگام دفع ادرار.
درد شکمی یا پهلو.
تردید برای دفع ادرار.

در مورد تب کودک زمانی به پزشک مراجعه کنید که:

درجه حرارت رکتال (مقعد) کودک زیر 3 ماه تان، در حدود 38 درجه سانتی گراد (100/4 F) یا بالاتر باشد.
کودک بالای 3 ماه یا بیشترتان- بدون هیچ دلیل موجهی چون واکسیناسیون اخیر- دارای تب 38/9 درجه سانتی گراد (102 فارنهایت) یا بالاتر باشد.

علاوه بر این، اگر نوزاد شما علائم یا نشانه های زیر را داشته باشد، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید:

تغییر در اشتهای کودک. اگر کودک شما چند وعده به صورت پشت سرهم غذا نخورد یا غذایش ضعیف باشد، با پزشک تماس بگیرید.
تغییر در خلق و خو. اگر کودک شما بی حوصله باشد و یا به صورت غیر معمول بیدار کردن او از خواب دشوار شده باشد، بلافاصله به پزشک خود خبر دهید. همچنین اجازه دهید که دکتر اطلاع یابد که کودک شما به طور مداوم تحریک پذیر است یا گه گاهی گریه غریبانه ای دارد.
اسهال. اگر مدفوع کودک شما مکررا، سست یا آبکی باشد، با پزشک خود تماس بگیرید.
استفراغ. بالا آوردن گهگاه غذا، طبیعی است. اما اگر کودک شما پس از صرف غذاهای مختلف، بخش زیادی از غذا را بالا آورد یا با فشار زیادی استفراغ کند، با پزشک خود تماس بگیرید.

عوامل خطر ریفلاکس ادراری چیست؟

عوامل خطر ریفلاکس ادراری عبارت اند از:

اختلال عملکرد مثانه‌ای- روده‌ای (BBD). کودکان مبتلا به این اختلال، ادرار و مدفوع خود را نگه می دارند و عفونت های عود کننده مجاری ادراری را تجربه می کنند که می تواند همراه با ریفلاکس ادراری باشد.
نژاد. به نظر می رسد که خطر ابتلا به ریفلاکس ادراری در کودکان سفید پوست بیشتر است.
جنسیت. به طور کلی، دختران تقریبا دو برابر پسران در معرض خطر این مشکل قرار دارند. اما- به استثنا- در پسران تازه متولد شده این مشکل رایج تر است.
سن. کودکان و نوزادان بالای 2 سال نسبت به کودکان بزرگتر بیشتر در معرض ریفلاکس ادراری هستند.
سابقه خانوادگی. ریفلاکس ادراری اولیه، سابقه خانوادگی می طلبد. كودكانی كه والدین شان چنین شرایطی دارند بیشتر در معرض خطر ابتلا به ریفلاکس هستند. خواهر و برادر کودکانی که دچار ریفلاکس ادراری هستند نیز بیشتر در معرض این خطر هستند، بنابراین پزشک ممکن است انجام آزمایشاتی را برایشان توصیه کند.

عوارض جانبی ریفلاکس ادراری چیست؟

ریفلاکس ادراری ناشی از خروج ناقص ادرار، ممکن است احتمال ابتلا به UTI را افزایش دهد.

ریفلاکس ادراری معمولا به خودی خود آسیبی به کلیه وارد نمی کند، اما در صورتی که عفونت ادراری حاصل از ریفلاکس، عود کند، ممکن است سبب آسیب کلیه ها شود و بر عملکرد آن ها تاثیر بگذارد.

در اکثر کودکان این مشکل با درمان و نظارت مناسب به راحتی کنترل می شود و تنها بخش کوچکی از کودکان مبتلا به ریفلاکس ادراری، دچار مشکلات کلیوی می شوند.

آسیب کلیه، دغدغه اصلی ریفلاکس ادراری است. ریفلاکس شدید تر، احتمالا عواقب جدی تری در پی خواهد داشت.

این عوارض جانبی شامل:

زخم کلیه. عدم درمان عفونت ادراری می تواند منجر به زخم کلیه شود، که تحت عنوان ریفلاکس نفروپاتی شناخته می شود و آسیب دائمی بافت کلیه است. زخم های گسترده ممکن است منجر به فشار خون بالا و نارسایی کلیه شود.
فشار خون بالا (هیپرتانسیون). کلیه ها مواد زائد را از جریان خون حذف می کنند، از این رو آسیب کلیه ها باعث افزایش تولید مواد زائد و افزایش فشار خون شود.
نارسایی کلیه. زخم کلیه می تواند باعث از دست رفتن بخشی از عملکرد کلیه در فیلتر مواد شود. این مهم، ممکن است منجر به نارسایی کلیه شود که می تواند به سرعت باعث بروز نارسایی حاد کلیه شود یا ممکن است در دراز مدت باعث بروز بیماری مزمن کلیه شود.

ریفلاکس ادراری چگونه تشخیص داده می شود؟

آزمایشات مختلفی وجود دارد که ممکن است پزشک برای تشخیص ریفلاکس ادراری و ارزیابی وضعیت کلیه و لوله های ادراری کودک درخواست کند، از جمله:

سیستو یورتروگرام حین ادرار (MCU)
اسکن اولتراسوند کلیوی
اسکن هسته ای پزشکی

آزمایش ادرار یا تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی نمونه ادراری، می تواند نشانگر این باشد که آیا کودک شما دچار UTI است یا خیر. سایر آزمایش هایی که برای تعیین وجود ریفلاکس ادراری ضروری هستند، عبارت اند از:

تهیه اولتراسوند از کلیه و مثانه، که همچنین سونوگرافی نامیده می شود. این روش تصویربرداری، از امواج صوتی با فرکانس بالا، برای تولید تصاویر کلیه و مثانه استفاده می کند. این سونوگرافی می تواند اختلالات ساختاری کلیه و مثانه را تشخیص دهد. این، همان تکنیکی است که در دوران بارداری اغلب، برای کنترل رشد جنین مورد استفاده قرار می گیرد که همچنین ممکن است ورم کلیه های کودک را مشخص کند، که نشان دهنده ی ریفلاکس ادراری اولیه است.
سیستو گرافی با ماده حاجب (VCUG). این تست، به منظور تشخیص ناهنجاری ها، از مثانه پر و در حال تخلیه، اشعه ایکس تهیه می کند. در این آزمایش، در حالی که کودک روی میز اشعه ایکس، دراز کشیده است، لوله نازک و انعطاف پذیری (کاتتر) از طریق مجرای ادراری او، وارد مثانه اش می شود. سپس کنتراست رنگ از طریق کاتتر وارد مثانه می شود و از آن در موقعیت های مختلف اشعه ایکس تهیه می کند. سپس کاتتر برداشته می شود تا کودک ادرار خود را تخلیه کند، در این حین اشعه ایکس بیشتری از مثانه و مجاری ادراری گرفته می شود تا مشخص شود که آیا دستگاه ادراری به درستی عمل می کند یا خیر.

خطرات مرتبط با این آزمایش شامل: ناراحتی ناشی از اعمال کاتتر، پر کردن مثانه و احتمال عفونت مجدد مجاری ادراری است.

اسکن هسته ای. این تست، که به عنوان سیستوگرام رادیونوکلئید شناخته می شود، از روشی مشابه با سیستو گرافی با ماده حاجب استفاده می کند، به جز آنکه به جای تزریق رنگ به مثانه فرزندتان از طریق کاتتر، از یک ردیاب رادیو اکتیو (رادیوایزوتوپ) استفاده می کند. سپس، اسکنر، ردیاب را دتکت می کند و نشان می دهد که آیا دستگاه ادراری به درستی عمل می کند یا خیر.

خطرات مرتبط با این آزمایش عبارت اند از: ناراحتی ناشی از اعمال کاتتر و درد هنگام دفع ادرار است.

ارزیابی شرایط:

پزشکان ریفلاکس ادراری را با توجه به شدت آن درجه بندی می کنند. از این رو، درجه ی ریفلاکس ادراری متفاوت است، به طوری که این عارضه از 1 تا 5 درجه بندی شده است. درجه ی 1 که خفیف ترین حالت آن است، زمانی اتفاق می افتد که ادرار فقط به حالب بازگردد، در حالی که درجه 5 که شدیدترین حالت این عارضه است شامل ورم شدید کلیه (هیدرونفروز) و پیچ خوردگی حالب است.

ریفلاکس ادراری در کودکان چگونه درمان می شود؟

گزینه های درمان ریفلاکس ادراری، به شدت بیماری بستگی دارد. ریفلاکس ادراری در موارد خفیف آن، معمولا با گذر زمان درمان می شود. به طوری که ریفلاکس ادراری اولیه کودکان ممکن است به خودی خود برطرف شود. در این مورد، پزشک احتمالا درخواست می کند که صبر کنید و رویکردها را مشاهده کنید.

هدف درمان ریفلاکس ادراری در خردسالان این است که از ابتلا به UTI جلوگیری شود، تا به کلیه آسیبی نرسد. گاهی اوقات پزشک ممکن است دوز کوچکی از آنتی بیوتیک ها را برای جلوگیری از UTI تجویز کند تا ریفلاکس ادراری به طور خود به خود بهبود یابد.

در اکثر کودکان هیچ درمانی لازم نیست و پزشک، رشد و سلامت کلیه های کودک را با اسکن بررسی می کند. این حالت نیز به شدت ریفلاکس کودک شما بستگی دارد.

برای اطمینان از عدم وجود عفونت ممکن است آزمایشات ادراری معمولی لازم باشد. اگر کودک شما در حین مصرف آنتی بیوتیک، علائمی مبنی بر UTI را نشان داد، باید او را برای آزمایش فوری ادرار به دکتر خانوادگی خود ببرید.

گزینه های درمانی ریفلاکس ادراری شدید، عبارت اند از:

داروها:

افراد مبتلا به عفونت ادراری، باید سریعا آنتی بیوتیک مصرف کنند تا عفونت به کلیه هایشان نفوذ نکند. همچنین برای جلوگیری ازUTI ، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک را در دوز پایین تری- نسبت به آنتی بیوتیک لازم برای درمان عفونت- تجویز کند.

کودکی که با هدف درمان، دارو مصرف می کند، باید تا زمانی که از این آنتی بیوتیک ها استفاده می کند تحت کنترل قرار بگیرد. این کنترل شامل موارد زیر است:

آزمایشات فیزیکی دوره ای و آزمایشات ادراری برای تشخیص عفونت های پیشرفته: چرا که عفونت ادراری، گاها علیرغم درمان آنتی بیوتیکی نیز رخ می دهد.
اسکن رادیوگرافی موردی مثانه و کلیه ها: برای تعیین اینکه آیا ریفلاکس ادراری کودک برطرف شده است یا خیر.

عمل جراحی درمان برگشت ادرار یا ریفلاکس ادراری

سيستوسکوپی زنان
سيستوسکوپي مردان

جراحی ریفلاکس ادراری نقص دریچه بین مثانه و هر بخش متاثر از حالب را بهبود می بخشد. نقص این دریچه، مانع بسته نگه داشتن آن و پیشگیری از بازگشت ادراری می شود.

انواع روش های جراحی عبارت اند از:

جراحی باز

این عمل جراحی با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می گیرد که در آن، توسط وسیله های جراحی، برشی در قسمت پایینی شکم ایجاد می شود تا مشکل ناشی از ناهنجاری مربوطه برطرف شود.

معمولا این نوع عمل جراحی به بستری شدن در بیمارستان (به مدت چند روز) نیاز دارد و طی آن برای تخلیه مثانه کودک از یک کاتتر استفاده می شود. با این حال، ریفلاکس ادراری ممکن است در تعداد کمی از بچه ها ادامه داشته باشد، اما به طور کلی بدون نیاز به مداخله بیشتر، خود به خود برطرف می شود.

جراحی لاپاراسکوپی با کمک رباتیک

همانند جراحی باز، این روش نیز موجب برطرف کردن عارضه دریچه بین حالب و مثانه می شود، با این تفاوت که با استفاده از برش های کوچکی عملی می شود. مزایای این روش، شامل برش های کوچکتر و احتمالا اسپاسم کم تر مثانه نسبت به جراحی باز است.، اما یافته های اولیه نشان می دهد که جراحی باز نسبت به لاپاروسکوپی با کمک رباتیک، موفقیت آمیزتر است. لاپاراسکوپی، ممکن است زمان بر باشد، اما مدت زمان بستری شدن آن در بیمارستان، کوتاه تر است.

جراحی آندوسکوپی

در این روش، دکتر یک لوله نورانی (سیتوسکوپ) را در داخل مجرای کودک قرار می دهد تا داخل مثانه او را ببیند، سپس یک عامل فشرده را در اطراف مدخل دریچه حالب آسیب دیده تزریق می کند تا سعی کند دریچه را قادر سازد تا به درستی بسته شود.

این روش در مقایسه با جراحی باز کمتر تهاجمی است و خطرات کمتری دارد، هرچند ممکن است چندان موثر واقع نشود. این روش همچنین به بیهوشی عمومی نیاز دارد، اما عموما می تواند به صورت سرپایی انجام شود.

سبک زندگی و درمان خانگی برگشت ادرار

عفونت دستگاه ادراری ناشی از ریفلاکس ادراری، می تواند دردناک باشد. اما به منظور کاهش ناراحتی کودک خود- تا زمانی که آنتی بیوتیک ها عفونت را ریشه کن نکرده اند- می توانید اقدامات زیر را اتخاذ کنید:

کودک خود را تشویق کنید که مایعات- به ویژه آب- بنوشد. آب آشامیدنی باعث دفع ادرار می شود و می تواند باکتری ها را از بین ببرد.
تا زمانی که عفونت کودک شما برطرف نشده، از نوشاندن شربت و نوشابه های حاوی مرکبات و کافئین به او اجتناب کنید. آن ها می توانند مثانه کودک را تحریک کنند و باعث دفع ادرار مکرر یا نیاز فوری به ادرار شوند.
یک پتو یا حوله ای تهیه کنید. آن را به مدت چند دقیقه در خشک کن قرار دهید، تا گرم شود. اطمینان حاصل کنید که حوله یا پتو گرم است و نه داغ. سپس آن را روی شکم کودک خود قرار دهید. گرما می تواند احساس درد یا فشار در مثانه او را کاهش دهد.
اگر اختلال عملکرد مثانه‌ای- روده‌ای (BBD)، در ریفلاکس ادراری فرزند شما نقش داشته باشد (هم بخشی کند)، او را به پیروی از عادت های بهداشتی سالم در اجابت مزاج تشویق کنید. اجتناب از یبوست و تخلیه مثانه هر دو ساعت یک بار- به هنگام بیداری- می تواند کمک کننده باشد.

نکاتی به منظور آماده شدن برای مراجعه به پزشک:

معمولا، پزشکان ریفلاکس ادراری را به هنگام پیگیری دلیل عفونت ادراری در نوزاد یا کودک، تشخیص می دهند. اگر فرزندتان علائم و نشانه هایی چون، درد یا سوزش به هنگام ادرار یا تب مداوم و بی موردی را تجربه کند، با پزشک کودک خود تماس بگیرید.

کودک شما ممکن است پس از ارزیابی، به پزشک متخصص در بیماری های دستگاه ادراری (اورولوژیست) ارجاع داده شود.

در ادامه برخی از اطلاعات لازم برای کمک به آمادگی شما و آنچه که از دکتر کودکتان انتظار دارید، ارائه شده است.

پیش اقدامات لازم:

قبل از ویزیت، زمانی را برای نوشتن اطلاعات کلیدی زیر اختصاص دهید:

نشانه ها و علائمی که کودک تجربه می کند و مدت زمانی که درگیر آن هاست.
اطلاعاتی در مورد سابقه پزشکی کودک، از جمله سایر مشکلات بهداشتی اخیر.
جزئیاتی در مورد سابقه پزشکی خانواده تان، از جمله این که آیا یکی از بستگان درجه اول فرزند شما- مانند والد، خواهر یا برادرش- تاکنون ریفلاکس ادراری را تجربه کرده یا خیر.
نام و دوز داروهای نسخه دار یا بدون نسخه ای که فرزند شما مصرف می کند.

سوالاتی که باید از دکتر خود بپرسید:

برخی از سوالات پایه در مورد ریفلاکس ادراری عبارت اند از:

علائم و نشانه های کودک من ناشی از چیست؟
آیا این علائم، دلیلی بر عفونت مثانه است یا کلیه؟
آیا علل احتمالی دیگری برای این علائم وجود دارد؟
فرزندم به چه نوع تستی نیاز دارد؟
چقدر احتمال دارد که وضعیت فرزند من بدون درمان برطرف شود؟
معایب و مضرات درمان توصیه شده به فرزندم چیست؟
آیا فرزند من در معرض خطر عوارض ناشی از این بیماری قرار دارد؟
چگونه سلامت فرزندم را در طول زمان کنترل خواهید کرد؟
برای کاهش خطر ابتلای فرزندم به عفونت های مجاری ادراری، چه اقداماتی می توانم اتخاذ کنم؟
آیا سایر فرزندانم نیز، در معرض خطر این بیماری هستند؟
آیا توصیه می کنید که به یک متخصص مراجعه کنم؟

از پرسیدن هر سوال دیگری که در لحظه ویزیت پزشک به ذهنتان مخاطره می کند، دریغ نکنید. بهترین گزینه برای درمان ریفلاکس ادراری، طی مراحل مراقبت تا عمل جراحی، اغلب روشن نیست. برای تصمیم گیری مناسب برای درمان فرزند خود، مهم است که وضعیت او و مزایا و معایب هر یک از درمان های در دسترس را درک کنید.

چه چیزی از دکتر شما انتظار می رود؟

دکتر، فرزند شما را معاینه فیزیکی می کند و احتمالا او نیز از شما سوالاتی خواهد پرسید. برای پاسخ دادن به این سوالات، آمادگی قبلی داشته باشید تا زمان ویزیت تان را صرف مسائل مهم تری کنید. سوالات احتمالی پزشک عبارت اند از:

اولین بار کی متوجه علائم این بیماری در کودک خود شدید؟
آیا این علائم مداومند یا گهگاهی رخ می دهند؟
شدت علائم کودک شما چقدر است؟
به نظرتان چه عاملی، علائم کودک شما را برطرف می کند؟
به نظرتان چه چیزی، علائم کودک شما را بدتر می کند؟
آیا فردی در خانواده شما سابقه ریفلاکس ادراری دارد؟
آیا فرزند شما مشکل رشدی دارد؟
فرزند شما برای درمان سایر عفونت های خود، چون عفونت گوش، چه نوع آنتی بیوتیک هایی را مصرف کرده است؟