ایمپلنت یا پروتز ساق پا چیست و چه تاثیری دارند؟ پروتز ساق پا (تقویت ماهیچۀ ساق پا) شکل و ابعاد عضلات ساق پا را با قرار دادن ایمپلنت های سیلیکونی نرم و صلب تصحیح می کنند که به صورت گیره هایی قرار داده شده بر روی عضلات گاستروسنمیوس (gastrocnemius muscles) (عضلۀ پشت ساق پا) جایگذاری می شوند. در این مقاله از بخش زیبایی دکتر سلام به بررسی پروتز ساق پا می پردازیم.
پروتز ساق پا
ماهیچۀ ساق پا یک ماهیچۀ دوسر (یک سر در ناحیۀ داخلی بالایی پا و دیگری در ناحیۀ خارجی و بالای آن) واقع در پشت پا است که هر دو سوی استخوان رانی (femoral) را دقیقاً در بالای زانو و به سمت پایین به هم متصل نموده و تا تاندون آشیلِ پاشنۀ پا ادامه می یابد. این ایمپلنت ها که ممکن است یک یا دو عدد برای هر پا استفاده شود بسته به تأثیر مطلوب از طریق ایجاد برش هایی در پشت زانو جایگذاری می گردند. شخص ممکن است تمایل داشته باشد که تنها در قسمت درونی ماهیچۀ قرار داده شده، یا در قسمت بیرونی، یا هر دو را برای این مورد انتخاب نماید.
هزینه پروتز ساق پا
بر طبق گزارش انجمن آمریکایی جراحان پلاستیک، میانگین هزینۀ جراحی برای پروتز ساق پا در سال 2017، 3707 دلار بوده است. شایان ذکر است که این یک رقم میانگین ملی است- هزینۀ تمام شده برای شما ممکن است بسته به مکانی که شما در آن زندگی می کنید، اندکی پایین تر یا بالاتر باشد.
همچنین باید سایر هزینه های مربوط به روشی که تحت پوشش هزینه جراح شما نیستند را در نظر بگیرید. این موارد شامل بیهوشی، اتاق های بیمارستان و داروها است.
تقویت ماهیچۀ ساق پا یک روش زیبایی محسوب می شود، در نتیجه بیمه هزینه های آن را پوشش نمی دهد. ایده خوبی است که همه هزینه ها را قبل از موعد جمع کنید و در صورت نیاز برنامه پرداخت را تنظیم کنید.
چه کسانی کاندیداهای عمل پروتز ساق پا خواهند بود؟
بسیاری افراد از شکل و ابعاد عضلات ماهیچۀ ساق پای خود تا ناراضی اند تا بدانجایی که از پوشیدن لباس هایی که پاهای آنان را در معرض دید قرار می دهد اجتناب می کنند. در این موارد، حتی ورزش ها و تمرین های فشرده ممکن است به گونه ای قابل توجه عضلات ماهیچۀ ساق پا را، خصوصاً در ارتباط با ماهیچه های بزرگتر ران بزرگ ننمایند.
پروتز ساق پا همچنین می تواند برای تصحیح بدشکلی های ناشی از جراحت یا بیماری های عصبی که به تخریب عضله می انجامد مورد استفاده واقع شوند. چنین ناهنجاری هایی شامل، فلج اطفال، کجی یا پیچش پا، یا ستون فقرات شکاف دار می باشند. پروتز ساق پا با استفاده از ایمپلنت های نرم سیلیکونی می تواند این عارضه های مشکل ساز را برطرف می کند.
مردان و زنان به دلایل مختلفی به دنبال انجام اعمال پروتز ساق پا هستند. با اینکه مردان نوعاً در جستجوی ایجاد ظاهری هستند تا بر روی حجم عضلۀ ساق پا تاثیر بگذارد، زنان معمولاً بنا به مقاصد تعادلیِ اندام ها، می خواهند که پایین پا چنان شکل گیرد تا با ران هایشان بیشتر تناسب داشته باشد.
بدنسازان به طور سنتی به دنبال بهبود پویایی این گروه عضلانی که به سختی توسعه می یابد، هستند. بسته به نزدیکی عضله شکم در رابطه با زانو و مچ پا، فرد می تواند یک عمر خود را صرف کار روی رشد عضلات کند و نتایج کمی ببیند. معمولاً آن دسته از افرادی که شکم عضلانی دارند، اغلب جایگذاری بلند نامیده شده، و با مشکلات بسیاری در ساختن تودۀ ماهچیۀ ساق پا به دلیل کمبود یا فقدان عضلۀ محکم در آن ناحیه مواجهند.
اشخاصی که این روش را انجام می دهند معمولاً می توانند تودۀ عضلۀ بیشتری را ایجاد کنند، با لحاظ کردن این فقدانِ تعریف، که این خود اغلب همراه با نوع جایگذاری بالای عضله همراه می گردد. خوشبختانه، پیوندها یا پروتز ساق پا می تواند مشکل هر دو سناریو را با افزودن توده و همین تعریف حل کند. بهتر است بیشتر دربارۀ بدنسازان و پروتز ساق پا مطالعه داشته باشید.
یک عنصر مهم در تعیین اندازه و شکل مناسب، مبتنی بر مهارت جراح است که می تواند نسبت ها را به درستی ارزیابی کند، و به درستی پیوند را کاشت و قرار داده و از این طریق می توان بعد از عمل، هرگونه تغییر را پیش بینی کرد.
به طور کلی، هر فردی با حفظ میانگینِ شرایط فیزیکی یا برخورداری از وضعیت سلامتی خوب می تواند کاندیدای جراحی پروتز ساق پا باشد.
نحوه انجام پروتز ساق پا
ایمپلنت ها از لحاظ ابعاد از 10 اینچ طول و 6 اینچ عرض متفاوتند – اما عموماً بسته به مهارت جراح و تجربۀ وی در ایجاد ساختار نهاییِ قطعۀ سیلیکون متنوعند – و معمولاً همگی با ضخامتی حداکثر نه بیش از 1 اینچ پیچ می شوند. آنها در برش هایی 3 سانتیمتری واقع در زیر استخوان باسن و در مجاورت استخوان بند دوم بزرگتر (Greater Trochanter) قرار داده می شوند. آنها درست در زیر وجه عضلۀ مجاور قرار می گیرند، که سبب مخفی شدن کلّی آنها از فضای بیرونی میگردد. ایمپلنت های زیبایی مفصل ران اغلب به همراه سایر روش های زیبایی شناسی مانند لیپوساکشن یا ایمپلنت پستان انجام می گیرند.
در حین دوران بهبودی پس از جراحی پروتز ساق پا چه انتظاری میتوان داشت؟
در هنگام مراجعه به مطب قبل از عمل، پاها اندازه گیری می شود و ایمپلنت های مناسب به ترتیب سفارش، استریل و آماده می شوند. در روز عمل، بیمار تحت بیهوشی عمومی قرار می گیرد و روی میز اتاق عمل روی شکم قرار می گیرد. برش در ناحیه عضله گاستروکنمیوس ایجاد می شود. حلقه یک پوشش الیافی از خود ماهیچه است. از ابزار ویژه ای برای ایجاد جیب بین این حلقه و عضله زیرین استفاده می شود. این شکاف به اندازه کافی بزرگ است که ایمپلنت در آن ایمن باشد. در طول این برش، برای کنترل هرگونه خونریزی که معمولاً بسیار کم است، مورد توجه دقیق قرار می گیرد. سپس کاشت ایمپلنت به آرامی در شکاف وارد می شود و از همان تکنیک برای قرار دادن ایمپلنت دوم در همان پا استفاده می شود. پا از نظر معاینه مورد بررسی قرار می گیرد و اگر نتیجه خوب به نظر برسد، برش در حلقه با بخیه بسته می شود. فرد به حالت رو در رو برگردانده می شود و به اتاق ریکاوری منتقل می شود.
دوره ریکاوری را می توان به بهبودی جراحی کوتاه مدت و بهبودی طولانی مدت زیبایی تقسیم کرد. بهبودی بعد از عمل در هفته اول یا همان هفته اول است. در این مدت به فرد دستور داده می شود که در اطراف خود پیاده روی کند اما هنگام دراز کشیدن یا نشستن پاهای خود را بالا نگه دارد که تورم را کاهش می دهد و در نتیجه ناراحتی را کاهش می دهد.
روز اول یا دو روز اول بیمار در رختخواب است که پاها بالاتر از زمین است اما با کمک همراه استحمام می کند و حتی ممکن است مسافت های کمی را طی کند. بعد از گذشت دو روز، پانسمان ها برداشته می شوند و فرد مورد تشویق قرار می گیرد تا روال جدی تری از پیاده روی را شروع کند. این امر به عضلات اجازه می دهد كه به داشتن ایمپلنت ها عادت كنند و به پوست پاها اجازه می دهند كه شروع به كشش و احساس راحتی بیشتری كنند.
بعد از برداشتن لباس ها، فرد ممکن است دوش روزانه کوتاه بگیرد. بعد از هفته اول یا بیشتر، فرد معمولاً احساس راحتی بیشتری در راه رفتن در مسافت های بیشتر، خواهد داشت، حتی اگر کمی به سختی راه برود. معمولاً فرد بعد از دو تا سه هفته عادی تر راه می رود اما بسیار متغیر است. این همان آغاز مرحلۀ بهبودی درازمدت است.
در مرحله بهبودی طولانی مدت است که دو تا سه هفته بعد از عمل راه رفتن طبیعی تر شروع می شود و پوست شروع به کشش می کند و ظاهر براق خود را از دست می دهد. ممکن است در اطراف برش ها کبودی کمی وجود داشته باشد ولی این شروع به ناپدید شدن می گردد.
یک داروی ویژه پیشگیری / کاهش اسکار حدوداً دو تا سه هفته بعد از عمل تجویز می شود. هیچ فعالیت جدی مانند وزنه برداری، دوچرخه سواری، دویدن و غیره وجود ندارد. معمولاً حدود یک یا دو ماه بعد از عمل می توان به آن فعالیت ها ادامه داد اما به هرگونه ناراحتی یا تورم مداوم بستگی دارد و از فردی به فرد دیگر متفاوت است. بدون عوارض، فرد معمولاً در ماه یا دو ماه بعد از جراحی به فعالیتهای کامل و بدون محدودیت بر می گردد. معمولاً بیمار در طی 4-6 هفته به انجام فعالیت های بدنی کامل باز می گردد.
تکنیک مورد استفاده در جراحی پروتز ساق پا
یک روش معمول استفاده شده در طی این روش، کاشت سیلیکون را از طریق برش کوچک در پشت زانو است. این ایمپلنت درون یک کیسه یا پاکت که در حین جراحی درون عضلۀ ماهیچۀ ساق پا ایجاد می شود قرار می گیرد. بسته به نتیجۀ مطلوب موردنظر، یک ایمپلنت ثانویه در امتداد اولی برای دادن شکلی بزرگتر جایگذاری می شود. بخیه های جراحی پوست را می بندند. پس از جراحی، ایمپلنت با بافت زخم پوشیده می شود. این یک فرآیند عادیِ ایمپلنت است و کمک می کند تا ابزار در تماس باقی بماند، در نتیجه ایمپلنت سال ها در جای خود باقی می ماند.
در حین/ پس از جراحی پروتز ساق پا
تقویت عضلۀ ساق پا یک روش سرپایی است که تحت بیهوشی عمومی در یک مرکز جراحی معتبر انجام می شود. کل عمل جراحی به طور معمول حدود یک ساعت در هر پا انجام می شود. بیماران از بیمارستان مرخص خواهند شد و به آنها دستور داده می شود برای مدت معینی از عصا استفاده کنند. بیشتر افراد می توانند طی 6 تا 12 روز فعالیت های عادی خود را از سر بگیرند. ورزش منظم می تواند پس از رها شدن از مرحله نقاهت، که اغلب بین 4-8 هفته است، از سر گرفته شود. اکثر بیماران از نتایج خود راضی هستند و احساس می کنند بدن قوی تر و متعادل تری دارند.
خطرات و عوارض احتمالی پروتز ساق پا چیست؟
مانند هر عمل جراحی، خطراتی وجود دارد، هرچند حداقل. برخی از آنها شامل عفونت، خونریزی، آسیب اعصاب و یا عضلات، لغزش و عدم تقارن است.
پروتز ساق پا نقائص مادرزادی و فیزیکی:
فلج اطفال (ابتکار ریشهکنی فلج اطفال)، ستون فقرات شکافدار (انجمن ستون فقرات شکافدار آمریکا) و کجی پا (تالیپس اکینیواروس؛ کجی پا/ آکادمی آمریکایی جراحی ارتوپدیک ایالات متحده)، نقایص ناشی از ناهنجاری های ژنتیکی و / یا بیماری هایی هستند که می توانند بر استخوان و ماهیچه های تحتانی تأثیر بگذارند. در عین آنکه پروتز ساق پا درمانی برای این نقائص محسوب نمی شود، اما می توانند تعادل آناتومیک بدن را در صورت لزوم و در مواردی با شدت کمتر مهیا سازند. بسته به گسترۀ نقص، پروتز ساق پا می تواند مثمر ثمر باشد. جراحان ما در میان جراحانی پیشرو در امدادرسانی به افراد مبتلا به این نقائص، تعادل آناتومیک بدن را از طریق کاربرد این ایمپلنت ها میسّر می کنند.
بیماری فلج اطفال – نوعی بیماری است که در اثر عفونت ویروسی ایجاد می شود. بسیار مسری، به سیستم عصبی حمله می کند و می تواند فلج کامل ایجاد کند. این بیماری تا حد زیادی در کودکان زیر پنج سال ایجاد می شود و اغلب فلج جزئی یا کامل را در پاهای پایینی ایجاد می کنند و درمانی ندارد. با این وجود می تواند از طریق واکسن جلوگیری شود، که تا یک عمر ادامه خواهد یافت. در سال 2002، فقط 1900 مورد گزارش شده است. پروتز ساق پا می تواند به بیماران شرایطی از تعادل بیشتر را در ناحیۀ عضلۀ ساق پا عرضه نماید.
ستون فقرات شکافدار- نقص لوله عصبی (تاج) (NTD) است که بر رشد کامل سیستم عصبی از جمله مغز، نخاع و ساختارهای بافت محافظ تأثیر می گذارد. این یک نقص ژنتیکی در هنگام تولد است و در یک دهم و یک درصد از کلیه زایمان ها در ایالات متحده رخ می دهد به دلیل ماهیت این بیماری، غالباً بر تحرک اثر می گذارد و می تواند در نتیجه استفاده از عصا و چوب زیربغل را به دنبال دارد. پروتز ساق پا می توانند بیمارانی که یکی از عضلههای ساق پایشان نازکتر و کوچکتر از دیگریست – به دلیل آسیب عصب- یاری رسانده و ظاهر متعادلتری در آنها ایجاد کند.
کجی پا – نقص هنگام تولد، بر روی قسمت پا و مچ پا تأثیر می گذارد، جایی که پاشنه پا و انگشتان پا به سمت داخل قابل چرخش است. ده ها سال است که موارد پزشکی وجود دارد و تقریباً 66٪ از کل موارد در پسران رخ می دهد. قالب گیری سریال، روشی که به وسیله آن استخوان های نواحی آسیب دیده به آرامی در موقعیت های طبیعی خود کشیده می شوند، استخوان های پا را در تراز طبیعی قرار می دهند. بعضی اوقات این بیماری می تواند بر رشد عضلات ماهیچه ساق پا تأثیر بگذارد، و اغلب یک عضله کوچکتر از دیگری باقی می ماند. پروتز ساق پا می تواند در ایجاد تعادل آناتومیک طبیعی که مطلوب فرد است یاریرسان باشد.
سوال های مهمی که قبل از انتخاب جراح باید پرسیده شوند:
خب شما تصمیم گرفته اید تا پروتز ساق پا را انجام دهید. احتمالاً مدتی است که در مورد آن فکر کرده اید. تنها کاری که اکنون باید انجام دهید، یافتن یک جراح مناسب است که می تواند بدون هیچ مشکلی بهترین موفقیت را کسب کند.
برای شروع، بسیار مهم است که بدانید که تعداد بسیار کمی از جراحان کاشت یا ایمپلنت ماهیچه ساق پا را انجام می دهند. واقعیت این است ک این روشی بسیار منحصر به فرد است و تعداد کمی از افراد آن را بر اساس قاعده انجام می دهند.
برخی از جراحان می گویند که عمل کاشت ایمپلنت را انجام می دهند. مهمترین چیز این است که شخصی را پیدا کنید که کاملاً واجد شرایط باشد، این جراحی را حداقل در یک ماه انجام می دهد. این بدان معناست که جراحی شما انتخاب می کنید، باید به طور متوسط هر هفته حدود یک جراحی انجام دهد.
چرا این موضوع اینقدر مهم است؟
به دلیل آنکه تقویت ماهیچۀ ساق پا عملی منحصر به فرد است که نیازمند مهارت زیبایی شناسی است، اغلب اوقات بیشتر افراد خود تشخیص می دهند. در اینجا دلایل آن ذکر می شود:
- به دلیل استرس در عضله گاستروکنمیوس و تاندون آشیل (معمولاً به نام عضله ساق پا نامیده می شود و تاندون که آن را به استخوان پاشنه وصل می کند) در طی فعالیت های روزمره مانند پیاده روی، ایستادن و دویدن، ایمپلنت های قرار داده شده در این ناحیه قرار می گیرند. بنابراین احتمال تغییر مکان یا جابجایی ایمپلنت بعد از عمل باعث نگرانی می شود.
نیازی به گفتن نیست که پای راست به طور چشمگیری متفاوت از سمت چپ است، به دلیل تعویض ایمپلنت، به طور کلی به زیبایی منجر نمی شود – ظاهری که معمولاً افراد انتظار دارند.
نکته مهم این است که داشتن تخصص – از انجام چندین روش ایمپلنت ماهیچه ساق پا – برای انتخاب موفقیت آمیز در ناحیه مناسب عضله گاستروکنمیوس در داخل استخوان، بسیار مهم است، به گونه ای که ایمپلنت ماهیچه ساق پا از عدم جابجایی اطمینان حاصل کند. مکان و با گذشت زمان، سرانجام به بخشی جدایی ناپذیر از ماهیچه تبدیل می شود. این دانش فقط با انجام این روش غالباً بدست می آید.
یکی دیگر از نگرانی های بسیار مهم – موردی که باید هر بیمار از آن آگاهی داشته باشد – دلیل اصلی آن است که چرا حتی جراحی می کنند؟ قطعا برای نتایج نهایی.
باز هم، باید بدانید که ایمپلنت ماهیچه ساق پا دستگاه های پروتز سیلیکونی جامد است. بنابراین، آنها معمولاً باید قبل از درج حک شده، یا شکل داده شوند. بنابراین، داشتن تخصص لازم جهت درست کردن ایمپلنت، فرایندی که جراح قبل از وارد کردن دستگاه سیلیکون جامد را با اسکالپ اسکلت می کند، بنابراین طبیعی به نظر می رسد اما در حال افزایش است، برای هر نوع بدن خاص نیز حیاتی است.
بعد از عمل، چیزی چشمگیرتر از ایمپلنت ماهیچه ساق پا نیست. چیزی که به نظر می رسد برای نوع بدن فرد به طرز عجیبی مناسب است.
سبک زیبایی شناسی جراح در ساخت ایمپلنت های ماهیچه ساق پا برای اندازه و نوع پای هر فرد از سالها تخصص به دست آمده است، فقط با انجام بسیاری از روش ها. آنها متخصص در انجام ایمپلنت ماهیچه ساق پا بر روی افراد دارای نقایص هنگام تولد / ژنتیکی و جسمی مانند پولیو، اسپینا بیفیدا و کلابفوت هستند و به آنها در رسیدن به جلوه های کاملاً طبیعی، در بسیاری موارد، کمک می کنند.
در اینجا چند سوال مهم وجود دارد که شما باید قبل از تصمیم گیری در مورد ایمپلنت ماهیچه ساق پا از جراح خود بپرسید:
چه تعداد عمل پروتز ساق پا جراح مورد نظر شما در ماه اخیر انجام داده است؟ هفتۀ گذشته چطور؟ در سه ماه گذشته چه تعداد؟ به یاد داشته باشید، روش های پروتز ساق پا بدان نیاز دارد که جراح تنها یک بازدیدکننده از نوعی جراحی نیست، بلکه شخصی است که مرتباً آن را انجام می دهد.
از جراح خود بپرسید آیا می توانید با چند تن از بیماران تحت عمل قرار گرفتۀ پروتز ساق پای آنها صحبت کنید. هر جراحی که این روش را مرتباً انجام می دهد نباید مشکلی با معرفی آنها به شما داشته باشد.
از او سئوال کنید آیا هرگز معضل و مشکلی با شکایات ناشی از جابجایی یا عفونت بعد از جراحی داشته است. یک تصمیم نادرست، بر مبنای هزینه، یا کمبود تجربه می تواند شما را گرفتار نماید.
پروتز ساق پا در مقابل پیوند چربی (fat grafting)
انتخابی دیگر برای بزرگ کردن ماهیچه های ساق پا روشی است که پیوند چربی نامیده می شود. به جای قرار دادن ایمپلنت در ماهیچه های ساق پا، پیوند چربی شامل انتقال بافت های نرم از دیگر قسمت های بدن، نظیر ران ها به مناطق موردنظر است.
در برخی موارد، پروتز ساق پا در ارتباط با پیوند چربی برای اعمال دقت بیشتر در همتراز نمودن قسمت های مختلف بدن بکار برده می شوند.
عمل پیوند چربی چندان تهاجمی نبوده و به بیهوشی در سطح کمتری نیاز دارد. اگرچه برای کسب بهترین نتیجه، جراح شما ممکن است هر دو روش را پیشنهاد کند.
پروتز ساق پا و بدنسازی
برای سالیان متوالی، بدنسازانی که در جستجوی تعریف بهتری از ماهیچه های ساق پا یا گاستروک ها آنچنان که آنها بدان مایل بودند، بوسیلۀ پاره کردن گروهی از عضلات در قسمت پایینی پا از طریق فعالیت شدید بدنی محقق میشد، سپس مجالی برای ساخته شدن دوبارۀ تودۀ عضله و ارائۀ تعریفی بهتر فراهم میشد. چیز جدیدی دربارۀ روششناسی وجود نداشت؛ اما روندی تکراری و پذیرفته شده برای توسعۀ نوعی از ماهیچه های ساق پا که آنها را در رأس امور قرار میدادند تلقی میشد. اما، اکنون این چیزها اکنون تغییر یافته است به هنگامیکه تنها شکل گیری کامل پایین پا مد نظر است.
امروزه، نسل جدیدی از بدنسازان حرفه ای و هواداران عضلات غیررقابتی در جستجوی دریافت کمک از جانب طب مدرن برای کاستن از تعداد جراحانی هستند که حتی پس از سال ها آموزش و تمرین شدید و انجام آن به کمک کتاب آرزوی آنان را محقق نمی کردند.
بیشتر بخوانید: لاغر کردن ساق پا با تمرین اسکات
دکتر چوگای گفت، مسئله این نیست که افراد می خواهند حرکت و فعالیت های طاقت فرسا را برای داشتن اندامی قوی و پاهایی شکیل تر بر خود هموار سازند. این تنها در برخی افراد دیده می شود که معتقدند علم وراثت یا ژنتیک نقش بزرگی ایفاء می کند. واقعیت آنست، بسیاری از این افراد بیشتر فعالیت می کنند تا ماهیچه های ساق پای بزرگی را به دست آورند. اما، مسئله این نیست که آنها چه مقدار تلاش می کنند، آنان به سادگی از تودۀ عضلانی که دیگران به دست می آورند برخوردار نمی شوند.
بسیاری افراد تشخیص نمی دهند که دو گروه عضله که ناحیۀ پایین پا را می سازند نمی توانند همیشه به شکلی مطلوب تنها با فعالیت جلوه نمایند. حتی پس از سال ها ممارست، برخی ماهیچه های ساق پا آن چیزی نمی شوند که افراد می خواستند باشد. در نتیجه، یک بدنساز چکار باید بکند؟ پاسخ در تقویت عضلات به وسیلۀ کاشت یا پروتز ساق پا – روشی جراحی برای بهبود بخشیدن “نمای” کلی قسمت پایینی پا است. امروزه، بسیاری از بدنسازان در حال دریافت پروتز ساق پا برای دریافت کمک از آن چیزی هستند که برای سالیان دراز دور از دسترس به نظر می آمد.
همۀ عضلات ساق پا به شکلی یکسان تولید نمی شوند- تقویت عضلۀ ساق پا هم به منظور زیباسازی و هم دلایل بازساختاری انجام می شوند. از دورنمایی زیباسازانه، خصوصاً بدنسازی، بیشتر تأکید بر این ناحیه به مُد و تغییرات شیوۀ زندگی در جوامع غربی بازمی گردد. به سادگی باید گفت، در فرهنگ های غربی داشتن پاهایی جذاب و خوب تراشیده شاخصی فیزیکی در نظر گرفته می شود، حتی اگر شما یک بدنساز نباشید. به این دلیل، میزان تقاضا برای ایمپلنت یا کاشت ماهیچۀ ساق پا در بین مردان و زنان ورزشکار که خواهان تعریفی اضافی و تناسبی صحیح در ناحیۀ ساق پا هستند رو به افزایش است.
پس، هنگامی که نوبت به آناتومی ماهیچۀ ساق پا می رسد، آنچه نسبت های خوب و مناسبِ آناتومیکی در نظر گرفته می شود چیست؟ و چگونه این معیار تعیین می شود؟
برای قسمت پایینی پا نسبت های آناتومیکی که به لحاظ زیباشناسی مطلوب شناخته می شود توسط دکتر آر.ام.ریکت محاسبه گردید که این ابعاد را نسبتهای ریاضی X,Y,Z (پهنا، ارتفاع، عمق)، به مانند نسبت هایی منظم از بدن انسان، برای تعریف آنچه نسبت طلایی نامیده شد (1:1:628) تعیین نمود.
در مورد ماهیچه های ساق پا، مطلوب ترین ابعاد به لحاظ زیبایی شناسی تنها از دید ابعاد است. به عبارت ساده، اگر شخصی فاصلۀ زانو تا پهن ترین نقطۀ درون ماهیچۀ ساق پا را اندازه گیری کند، سپس این عدد را در 6/1 ضرب نماید، تمامی طول عضلۀ گاستروکنمیوس (ماهیچۀ ساق پا) باید حداقل 6/1 برابر این ارزش یا مقدار قبلی باشد، تا بدان وسیله تقارن صحیح عضلۀ ساق پا به دست آید. شرایط بر طبق طول کل عضله متغیر است، اما عموماً تشخیص داده شده که حدود 12-13 اینچ برای غالب افراد مناسب است.
پروتز ساق پا برای محقق کردن اهداف بدنسازان به کار برده می شود-دکتر چوگای جزئیاتی ارائه کرد بر این پایه که دو روش برای شکل دادن ناحیۀ پایینی پا – خصوصاً عضلات گاستروکنمیوس و سولوس که عموماً آن را ماهیچۀ ساق پا می نامند بکار گرفته می شود. که یکی شامل جایگذاری ایمپلنت ساق پا تحت/ بین دو عضله که ناحیۀ ماهیچۀ ساق پا را تشکیل میدهد (تکنیک عضلات فرعی)؛ روش دیگر ایمپلنت را تنها در زیر پوست (dermis) در میان وجوه عضله (تکنیک وجه فرعی) جایگذاری میکند. هر یک از این روشهای تقویت عضلۀ ساق پا فواید و مضرات خاص خود را دارد.
از دیدگاه بدنسازان، بهترین نتیجه آنست که هیچ نشانۀ قابل رویتی از کنارۀ ایمپلنت وجود نداشته باشد- بنابراین آن باید آنقدر عمیق جایگذاری شود تا از بافت احاطه کننده مخفی بماند- اما خیلی عمیق نیز نباید در عضله قرار بگیرد.
در واقع دو راه وجود دارد. اولین انتخاب، روشی است که به لحاظ جراحی باشدت کمتری انجام شود. دومین روش، یا نیمه عضلانی، شامل جایگذاری ایمپلنت بین ورقۀ رشته های مسطحِ بافت متصل کننده است که نوعاً عضلانی بوده و عضلات گاستروکنمیوس و سولوس و اتصال آن به استخوان را تشکیل می دهد (زیرنیامی). معمولاً، پروتز ساق پا به صورت زیرمجموعه جایگذاری می شوند، دکتر چوگای گفت، هرچند، در بسیاری از موارد بهترین نتایج توسط جایگذاری ایمپلنت در سطح نیمه عضلانی – عمیقاً درون عضله به دست می آیند. البته این به افراد بستگی دارد.
آنچنان که به نظر میرسد، جایگذاری زیرمجموعۀ پروتز ساق پا عموماً و اغلب انجام می شود زیرا روشی است که کمتر برش ایجاد می شود و تشدید آن کمتر است، و نتایج عموماً با دوران بهبودی سریعتر همراه بوده و بیماران کمتر از درد شکایت می کنند.
دکتر چوگای توضیح داد :”چیزی که باید مراقب بود همان جابجایی ایمپلنت (حرکت یا چرخش) است، توانایی حس کناره های محیطی ایمپلنت، زیرا آنها عموماً سخت تر از عضلۀ مجاور بوده و بافت ها به اندازه کافی ایمپلنت را پوشش نمی دهند”. به همین صورت، برخی موارد تأثیر مطلوب به لحاظ زیبایی شناسی به اندازۀ روش نیمه عضلانی مطلوب نیست زیرا ایمپلنت به تنهایی برخی مواقع می تواند شکل نهایی ناحیۀ ماهیچۀ ساق پا را به جای بافت عضله قرار گیرد. اگر شما همۀ این موارد را تجربه کرده باشید، می توانید تقریباً همیشه بدون هیچ مشکلی به نتیجۀ صحیح دست یابید.
جایگذاری نیمه عضلانی (زیرنیامی) روشی مشکل تر است زیرا عمل جراحی عمیقاً به داخل بافت نفوذ می کند. به همین روال، این روش تقویت ماهیچۀ ساق پا عموماً نیاز به زمان بهبودی بیشتری داشته و برای آنکه بافت تروما شروع به بهبود کند سختی بیشتری را باید تحمل نمود.
البته احتمال صدمه و آسیب بیشتر به اعصاب و بافت آوندی وجود دارد، اما این در صورتی که جراحی توسط شخصی با تجربۀ زیاد، نظیر دکتر چوگای، انجام شود کمتر دیده شده است. هرچند، برخی می گویند که نتایج بهتری را نشان می دهد زیرا ایمپلنت به طور مجزا و دقیق درون عضلات گاستروکنمیوس و سولوس (درون بافت های حلقه ای عمیق تر) جای می گیرد، و برای جایگیری زیبایی شناسانه ایمپلنت مکان بیشتری ایجاد می کند. همچنین مشاهده شده است که ایمپلنت گذاری نیمه عضلانی می تواند به شکل ماهیچۀ ساق پای طبیعی تر منجر شده و احساس آنکه عضلات واقعی ماهیچۀ ساق پا ایمپلنت را به طور کامل پوشش می دهد، ایجاد می نماید. دکتر چوگای خاطرنشان می کند: “این بستگی به آن دارد که شما چه جراحی را انجام می دهید”.
انتخاب های شما برای شکل و مواد چیستند؟
بعد از انتخاب ادامۀ کار با تقویت ماهیچۀ ساق پا، سوال بعدی این است: چه نوع از ایمپلنت و روشی برای من بهترین نتیجه را به همراه دارد؟ مجدداً می گویم که چند انتخاب وجود دارد. دکتر چوگای گفت : هر دو ایمپلنت های سیلیکون-ژل و ایمپلنت های سیلیکونیِ جامد برای اعمال جراحی پروتز ساق پا موجود هستند. پروتز ساق پای سیلیکون-ژلی اغلب با کوتاه شدگی زردپی کپسولی مشکل دارند، همچنین کپسول، یا مواد ایمپلنت خارجی می توانند سفت شوند. خوشبختانه، این بندرت اتفاق میافتد و بیشتر در ایمپلنت های پستان شایع است تا پروتز ساق پا. جراح بورلی هیلز میگوید که پروتز ساق پای سیلیکون-ژلی معمولاً دارای ابعاد سیگاری متقارن هستند و همچنین در ابعاد آناتومیک (نامتقارن) در دسترس هستند، در حالی که قسمت بالایی ایمپلنت معمولاً از نظر حجم نسبت به قسمت زیرین بزرگتر می باشند. غالب ایمپلنت های سیلیکون-ژلی پوست هایی دارند که از الاستومرهای (با کیفیت درجهبندی پذیرفتهشده)، و ژل ولومتریک (volumetric gel) که از سیلیکون چسبنده ساخته شده تشکیل شده است، در نتیجه در صورت گسیختگی محدود ایمپلنت به مناطق دیگر جابجا نمی شوند. ایمپلنت های آناتومیک (سیلیکون-ژلی) اغلب برای بدنسازانی که به دنبال ظاهری نمایشی برای گسترش نقطۀ میانی (داخل ماهیچه ساق پا) یا تاج آن هستند استفاده می شوند. این حجم افزوده شده می تواند برای شخص بدنساز برشی را که آنان به هنگام محقق شدن تودۀ اضافی به وسیلۀ تمرین وزنی به تنهایی بدان تمایل دارند را ایجاد کند. برخلاف مشتریان بدنسازی، جایی که توده و تعریف بیشترین اولویت را برای موفقیت ایمپلنت دارد، بیشتر مصرف کنندگان از پروتز ساق پای متقارن خشنود می شوند زیرا نیمرخی باریکتر از یک منحنی طبیعی در تناسب با ران فوقانی را ایجاد می کند.
آیا نتایج به آن اندازه که مشتری را جذب می کند خوب هستند؟
تقریباً در هر مورد، با هر دو روش (نیمه عضلانی و نیمه فرعی) از تقویت ماهیچۀ ساق پا، بیماران توانایی بازگشت به فعالیت های عادی را در طی چند هفته دارند. بدنسازان برخی اوقات تا حدودی به زمان بیشتری نیاز دارند. به همین ترتیب، گزارشات رسیده حکایت می کند که تقویت ماهیچۀ ساق پا یکی از بالاترین سطوح رضایت را داراست. کمتر از 4 درصد (4%) از بیماران محدودیت ها یا عفونت را گزارش کرده اند.
دکتر چوگای می گوید :”پروتز ساق پا می تواند بدنسازان را با تعریفی بیشتر از آنچه آنان بدنبالش هستند راضی نماید”. و همچنین چنین مشخص شده که تقویت پروتز ساق پا به هیچ وجه عملکرد طبیعی عضلۀ ساق پا را با مشکل مواجه نمی کند.