تیک، به حرکات غیر ارادی، غیرقابل کنترل، ناخواسته و تکراری عضلات گفته می‌شود که می‌تواند در هر قسمت از بدن رخ دهد. حرکت اندام ها و سایر قسمت های بدن به عنوان تیک های حرکتی و صداهای تکراری غیرمستقیم، مانند پوزخند زدن، پوزه زدن، تیک های صوتی نامیده می‌شوند. اختلالات تیک معمولاً در کودکی شروع شده و برای اولین بار در سن 5 سالگی مشاهده می‌شوند. به طور کلی، این اختلال در مردان بیشتر از زنان بوجود می‌آید. در بسیاری از موارد، تیک ها موقتی هستند و ظرف یک سال برطرف می‌شوند. با این حال، حدود یک نفر از هر صد نفری که دچار این اختلال می‌شوند، به نوعی اختلال مزمن دچار می‌شوند. در این مقاله از بخش بیماری های دکتر سلام به اختلالات تیک می پردازیم.
تیک ها و کشش های ناگهانی چیستند؟
بسیاری از افراد میان تیک ها و کشش های ناگهانی عضلات تمایز قائل نمی‌شوند درحالی که بین این دو، تفاوت هایی وجود دارد.
تیک‌ها
دو نوع تیک وجود دارد، تیک های حرکتی و تیک های صوتی. حرکات ناگهانی و کوتاه مدت (تیک های حرکتی) و یا آواهای ادا شده (تیک های صوتی)، به طور ناگهانی و درحین رفتارهای طبیعی رخ می‌دهند. تیک ها اغلب تکراری هستند و بارها به یک شکل ثابت انجام می‌شوند. به عنوان مثال، فردی که دارای اختلال تیک است، ممکن است چندین بار پلک بزند و یا مکرراً دستش را بر روی بینی خود بکشد.
تیک های حرکتی را می‌توان به دو دسته ساده و پیچیده طبقه بندی کرد. تیک های ساده حرکتی ممکن است شامل حرکاتی از قبیل چشمک زدن، مالش بینی، تکان دادن سر و یا بالا انداختن شانه باشد. تیک های حرکتی پیچیده شامل یک سری از حرکات است که به یک ترتیب انجام می‌شوند. به عنوان مثال فرد ممکن است مکرراً اشیاء را لمس کند یا لگدپرانی کند.
تیک ها معمولاً نه به عنوان حرکات غیر ارادی بلکه به عنوان حرکات غیر عمدی طبقه بندی می‌شوند. این بدان معناست که افراد قادر هستند برای مدتی اعمال را سرکوب کنند هرچند این سرکوب می‌تواند منجر به ایجاد ناراحتی در فرد شود. اگرچه افراد در هر سنی می‌توانند تیک هایی را تجربه کنند، اما این اختلال در کودکان بیشتر دیده می‌شود.
کارشناسان می‌گویند حدود 25٪ از کودکان، علائمی را مبنی بر داشتن تیک را تجربه می‌کنند و این علائم در پسران بیشتر از دختران بروز می‌کند. هیچ کس دقیقاً نمی‌داند که چه عواملی باعث ایجاد تیک می‌شود اما به نظر می‌رسد استرس و کمبود خواب هم در بروز و هم در شدت تیک های حرکتی نقش دارند.
درگذشته، اعتقاد پزشکان بر این بود که مصرف داروهای خاص، مثل داروهایی که برای درمان اختلالات توجه و بیش فعالی استفاده می‌شود، می‌تواند منجر به ایجاد تیک در کودکان شود. هرچند که در مطالعات جدید این فرضیه مردود اعلام شده است.
کشش های ناگهانی (TWICHES)
بر خلاف تیک ها، اکثر کشش های عضلانی اتفاقات جدا از هم هستند، نه اقداماتی تکراری. کشش های عضلانی همچنین با عنوان تکان های میوکلونیک نیز شناخته می‌شوند. این کشش ها کاملاً غیرارادی هستند و نمی‌توان آن ها را کنترل و یا سرکوب کرد.
یکی از انواع انقباض عضلات، بلفارواسپاسم خوش خیم است. بلفارواسپاسم به حرکات غیرقابل کنترل پلک گفته می‌شود. این نوع از کشش های عضلانی اغلب در یک دوره موقت و مکرراً اتفاق می‌افتد. بلفارواسپاسم خوش خیم ممکن است در موارد شدید، ابرو، دهان و گردن را نیز درگیر کند. اگرچه ممکن است انقباض عضلانی پلک و تیک پلک مانند هم باشند اما تفاوت هایی دارند.
کشش های عضلانی اغلب در بزرگسالان مشاهده می‌شوند. کارشناسان معتقدند که انقباضات پلک بلفارواسپاسم ناشی از اختلال در فعالیت سلول های خاص در ناحیه ای از مغز است. انقباضات پلک در افرادی که از خشکی چشم رنج می‌برند شدید تر است. همچنین ممکن است در اثر استرس، کمبود خواب و کافئین، این انقباضات افزایش یابد.
اختلالات تیک مشترک چیستند؟
در اکثر موارد تیک ها شدید نیستند. بنابراین تأثیر بسیار کمی بر زندگی شخص دارند. با این وجود، در برخی موارد، ممکن است تیک ها مختل کننده و آزار دهنده باشند و زندگی را در محل کار، مدرسه و یا محیط اجتماعی سخت کنند. پزشکان از چهار ویژگی برای شناسایی و تشخیص اختلالات تیک استفاده می‌کنند:
- سن شروع تیک ها
- مدت زمان تیک ها
- شدت تیک ها
- آیا تیک های حرکتی یا صوتی هستند، یا هر دو
اختلال تیک گذرا
این اختلال بیشتر در جوانان مشاهده می‌شود و بین 5 تا 25 درصد کودکان را در سن مدرسه تحت تأثیر قرار می‌دهد. این نوع از تیک برای حداقل یک یا چند بار در یک ماه اتفاق می‌افتد اما در کمتر از یک سال ناپدید می‌شود. این اختلال اغلب متشکل از تیک های حرکتی است، اگرچه ممکن است تیک صوتی را نیز دربر بگیرد. بسیاری از کودکان مبتلا به این اختلال، بخش های مختلفی از تیک های گذرا را تجربه می‌کنند که با گذشت زمان ممکن است در نحوه بروز آن ها تفاوتی ایجاد شود.
اختلال تیک حرکتی یا صوتی مزمن
برخلاف تیک های گذرا، تیک های مزمن می‌توانند برای یک سال یا حتی بیشتر طول بکشند. اختلال تیک مزمن با وجود یک یا چند تیک طولانی مدت مشخص می‌شود. این تیک ها ممکن است حرکتی یا صوتی باشند اما شامل هر دو نیستند. علائم این اختلال قبل از سن 18 سالگی رخ داده و معمولا از هر 100 کودک، یک کودک را آزار می‌دهند.
سندرم تورت (TS)
گاهاً علائم، نشان از اختلال از نوع سندرم تورت دارند. این سندرم شدیدترین نوع اختلال تیک است و هم تیک های حرکتی و هم تیک های صوتی را شامل می‌شود. از آنجایی که این اختلال منشاء ژنتیکی دارد، دقیقاً مشخص نیست که چند نفر در ایالات متحده به سندرم تورت مبتلا هستند. کارشناسان تخمین می‌زنند که حدود 200000 نفر در ایالات متحده آمریکا این بیماری را دارند.
علائم این اختلال معمولاً از زمانی شروع می‌شود که کودکان بین 5 تا 18 سال سن داشته باشند. شدت سندرم تورت اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کند. ممکن است در دوره هایی شدت این تیک ها کاهش داشته باشد که به دنبال آن فعالیت این تیک ها دوباره افزایش می‌یابد. خوشبختانه، افزایش سن در بهبود این اختلال نقش مثبت دارد.
تیک های حرکتی
تیک های حرکتی ساده، یک گروه عضلانی منفرد را شامل می‌شوند. تیک های پیچیده حرکتی معمولاً بیش از یک گروه عضلانی را درگیر می‌کنند. موارد ساده تیک های حرکتی شامل موارد زیر هستند:
- پیچاندن سر
- چشمک زدن
- گاز گرفتن لب
- جوش صورت
- شانه زدن
تیک های پیچیده حرکتی شامل:
- لگد زدن
- پرش
- پریدن
- تقلید از حرکات دیگران
- بو کردن اشیاء
تیک های صوتی
تیک های صوتی ساده از یک صدای ساده تشکیل می‌شوند اما تیک های صوتی پیچیده، گفتارهای معنی دارتری را شامل می‌شوند (مانند کلمات). تیک های صوتی ساده شامل موارد زیر هستند:
- سرفه
- ایجاد صدا از گلو
- خرخر کردن از طریق دهان
- خرخر کردن از طریق بینی
- هیس کردن
بشتر بدانید: خروپف نکردن و تمرینات اروفارنکس
تیک های صوتی پیچیده شامل:
- تکرار کلمات و عبارات
- تقلید صدای حیوانات
- صدا زدن
- فریاد زدن
علل و عوامل خطر تیک
علل دقیق اختلالات تیک ناشناخته اند. در تحقیقات Tourette، برخی جهش های ژنی خاص را شناسایی کرده اند که ممکن است در این اختلال نقش داشته باشند. به نظر می‌رسد ترکیبات شیمیایی مغز نیز مانند گلوتامات، سروتونین و دوپامین تاثیرگذار باشند. مواردی که علت مستقیمی دارند در دسته دیگری از تشخیص قرار می‌گیرند.
این موارد شامل مواردی است که به دلایل زیر اتفاق می‌افتد:
- جراحت سر
- سکته مغزی
- عفونت
- سموم
- عمل جراحی
- سایر صدمات
علاوه بر این ها، اختلال تیک می‌تواند با اختلالات پزشکی جدی تری مانند بیماری هانتینگتون یا بیماری کروتزفلدت-یاکوب همراه باشد.
عوامل خطرساز برای اختلالات تیک عبارتند از:
- ژنتیک: تیک ها در خانواده ها محتمل تر اند، بنابراین ممکن است پایه ژنتیکی برای این اختلالات وجود داشته باشد.
- جنسیت: مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به اختلالات تیک قرار دارند.
عوارض اختلالات تیک
شرایط مرتبط با اختلالات تیک، به ویژه در کودکان مبتلا به TS شامل موارد زیر است:
- اضطراب
- بیش فعالی
- افسردگی
- اختلال طیف اوتیسم
- مشکلات یادگیری
- OCD
- مشکلات گفتاری و زبانی
- مشکلات خواب
بیشتر بدانید: راه حلی برای درمان اوتیسم ضعیف
سایر عوارض مرتبط با اختلالات تیک مربوط به تأثیر تیک ها بر عزت نفس و خودپنداری است. برخی تحقیقات نشان داده است که کودکان مبتلا به TS یا هر نوع اختلال تیک مزمن، کیفیت زندگی و عزت نفس پایین تری را نسبت به افراد فاقد این شرایط تجربه می‌کنند. بعلاوه، انجمن Tourette در آمریكا می‌گوید كه افراد مبتلا به TS به دلیل عارضه و شرایط مرتبط با آن ها، مانند ADHD یا اضطراب، اغلب در عملکردهای اجتماعی با مشكلاتی مواجه هستند.
چه زمانی باید به پزشک معالج خود مراجعه کنید؟
تیک ها معمولا جدی نیستند و به مغز آسیب نمی‌رسانند. در صورت خفیف بودن، نیازی به مراجعه به پزشک نیست. تیک ها گاهی به همان سرعت که بروز می‌کنند، ناپدید می‌شوند. اگر در مورد تیک های فرزند خود نگران هستید یا به پشتیبانی و مشاوره نیاز دارید، و عموما در هنگام بروز موارد زیر، به پزشک عمومی خود مراجعه کنید:
- درصورتی که تیک ها مرتباً اتفاق می‌افتند، و یا بیشتر یا شدید می‌شوند.
- باعث ایجاد مشکلات عاطفی یا اجتماعی مانند خجالت، زورگویی یا انزوا اجتماعی می‌شوند.
- باعث درد یا ناراحتی می‌شوند (در بعضی از موارد ممکن است باعث شود که فرد به طور تصادفی به خود آسیب برساند).
- در فعالیت های روزانه، مدرسه یا محل کار اختلال ایجاد کند.
- با رفتارهای نگران کننده دیگری مانند عصبانیت، افسردگی یا خودآزاری همراه باشد.
پزشک معالج شما باید بتواند اختلال تیک را از توضیحات مربوط به آن و یا در صورت امکان دیدن آن تشخیص دهد. ضبط یک فیلم کوتاه می‌تواند مفید باشد، اما مراقب باشید در هنگام فیلمبرداری بیش از حد حساسیت بخرج ندهید.
تشخیص اختلالات تیک
اختلالات تیک بر اساس علائم و نشانه های آن مشخص می‌شوند. کودک باید در ابتدای بروز علائم در سن 18 سالگی قرار بگیرد تا یک بیماری تیک تشخیص داده شود. همچنین، این علائم نباید ناشی از سایر شرایط پزشکی یا داروها باشد. معیارهای مورد استفاده برای تشخیص اختلال تیک گذرا، وجود یک یا چند تیک است که برای مدت کمتر از 12 ماه اتفاق می‌افتد.
اگر تیک ها مکرراً و به مدت 12 ماه یا بیشتر اتفاق بیفتند، اختلالات تیک حرکتی یا صوتی مزمن تشخیص داده می‌شود. مبتلایان به اختلال تیک مزمن که TS نیستند، یا تیک های حرکتی و یا تیک های صوتی را تجربه می‌کنند، اما هر دو را باهم تجربه نمی‌کنند.
TS مبتنی بر وجود تیک های حرکتی و صوتی است که مکرراً و به مدت یک سال یا بیشتر اتفاق می‌افتند. بیشتر کودکان در هنگام تشخیص بیماری، زیر 11 سال سن دارند. سایر نگرانی های رفتاری نیز اغلب وجود دارد. برای رد سایر علل ایجاد تیک، مانند جراحات یا داروها، پزشک ممکن است آزمایش های زیر را پیشنهاد کند:
- آزمایش خون
- اسکن MRI یا تصویربرداری دیگر
درمان اختلالات تیک
در صورت خفیف بودن علائم، معمولا نیازی به درمان نیست، اما اگر علائم و عوارض آن شدید باشد یا در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند، بهتر است برای درمان آن اقدام کنید.
بسیاری از تیک ها سرانجام پس از گذشت چند سال از بین می‌روند یا بهبود قابل توجهی می‌یابند. اما تیک های شدیدتر ممکن است در صورت عدم درمان، مشکلاتی مانند مشکلاتی در مدرسه یا مشکلات اجتماعی ایجاد کنند.
نکات خودیاری در اختلالات تیک
موارد ساده ای وجود دارد که می‌توانید برای بهبود علائم فرزندانتان انجام دهید:
- از استرس، اضطراب و کسالت خودداری کنید.برای مثال، سعی کنید برای کودک خود یک فعالیت آرامش بخش و لذت بخش (مانند ورزش یا سرگرمی) ایجاد کنید.
- از خسته شدن بیش از حد خودداری کنید – سعی کنید هر زمان کودکتان احساس خستگی کرد او را به استراحت و خواب تشویق کنید.
بیشتر بدانید: راه های ساده برای کنترل استرس
- سعی کنید تیک های کودکتان را نادیده بگیرید و بیش از حد در مورد آن صحبت نکنید. توجه بیش از حد و حساس شدن بر آن ممکن است باعث بدتر شدن تیک کودکتان شود.
- در هنگام بروز تیک، بروز آن را به کودک خود گوشزد نکنید.
- به فرزند خود اطمینان دهید که همه چیز خوب است و هیچ دلیلی برای احساس خجالت وجود ندارد.
- سایر افرادی که مرتباً با آنها در ارتباط هستید را در مورد تیک های کودکتان آگاه کنید، بنابراین آنها در هنگام بروز، واکنشی نشان نمی‌دهند.
اگر فرزند شما مشکلاتی را در مدرسه پیدا کرده است، در مورد راه های مواجهه با این مسئله با معلم او صحبت کنید. به عنوان مثال، در موارد حاد، آنها اجازه ترک کلاس را داشته باشند.
رفتار درمانی اختلالات تیک
رفتار درمانی اغلب به عنوان یکی از اولین روش های درمانی موثر برای معالجه اختلالات تیک مورد استفاده قرار می‌گیرد. ممکن پزشک، شما را به یک روانشناس ارجاع دهد. یكی از اصلی ترین روش های درمانی برای تیک ها، معكوس كردن عادات است. این روش:
- شما را از وضعیتتان آگاه می‌کند.
- شما را از زمان وقوع تیک ها آگاه می‌سازد و هرگونه تمایل را در آن زمان تحلیل می‌کند.
- واکنش جدیدی را به شما یاد می‌دهد تا هر لحظه که تمایل به بروز تیک در شما ایجاد شد از آن بازداری کنید – به عنوان مثال، اگر تیک شما درگیر شدن شانه های شما است، به شما آموزش داده می‌شود که تا زمانی که میل به تیک بگذرد، بازوهای خود را بکشید.
گاهی اوقات روشی به نام جلوگیری از قرار گرفتن در معرض واکنش (ERP) نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. این روش به شما کمک می‌کند تا یاد بگیرید که احساس بروز تیک را تا زمان فروکش کردن آن، سرکوب کنید. با گذشت زمان، شما به این احساسات عادت می‌کنید و نیاز به بروز تیک ها در پاسخ به این احساسات کاهش می‌یابد.
دارو درمانی
داروهای مختلفی وجود دارد که می‌توانند به کنترل تیک کمک کنند. برخی از داروهای مورد استفاده در زیر آمده است:
نورولپتیک
نورولپتیک ها که به آن ضد روانپریشی نیز می‌گویند، داروهای اصلی برای تیک هستند. آنها با تغییر اثرات مواد شیمیایی موجود در مغز که به کنترل حرکات بدن کمک می‌کنند، کار می‌کنند. نمونه های آن شامل ریسپریدون، پیموزید و آریپیپرازول است. عوارض جانبی نورولپتیک ها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- افزایش وزن
- تاری دید
- یبوست
- خشکی دهان
برخی از نورولپتیک ها می‌توانند اثرات دیگری مانند خواب آلودگی، لرزش و انقباضات عضلانی نیز داشته باشند.
داروهای دیگر
طیف وسیعی از داروهای دیگر نیز وجود دارد که ممکن است برای کاهش تیک و معالجه بیماری مفید باشند. این دارو ها شامل موارد زیر هستند:
کلونیدین – دارویی که می‌تواند به کاهش علائم بیماری کمک کند و علائم اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) را به طور همزمان درمان کند.
کلونازپام – دارویی که می‌تواند با تغییر روش کار برخی مواد شیمیایی در مغز، به کاهش شدت تیک ها در برخی افراد کمک کند.
تترابنازین – دارویی که می‌تواند باعث کاهش تیک ها و حرکات سریع و تکراری و همچنین درمان بیماری هانتینگتون شود.
تزریق سم بوتولینوم – می‌توان برای استراحت و جلوگیری از تیک این دارو را به عضلات خاص تزریق کرد، اگرچه این تأثیر معمولاً فقط تا سه ماه ادامه می‌یابد.
این درمان ها هرکدام خطر عوارض جانبی را دارا می‌باشند. در صورت بروز هرگونه نگرانی با پزشک خود صحبت کنید.
جراحی
یک نوع جراحی به نام تحریک عمیق مغزی در موارد بروز سندرم تورت شدید مورد استفاده قرار می‌گیرد. این عمل شامل قرار دادن یک یا چند الکترود (دیسک های کوچک فلزی) در ناحیه ای از مغز شما که در ارتباط با تیک است می‌باشد. الکترودها با استفاده از سوزن های ریز که از طریق سوراخ های کوچک از جمجمه شما عبور می کنند قرار داده می‌شوند. این کار تحت بیهوشی کامل انجام می‌شود.
سیم های نازکی از الکترودها به مولد پالس (وسیله ای شبیه به ضربان ساز) متصل است که در زیر پوست سینه شما قرار می‌گیرد. این جریان الکتریکی به شما کمک می‌کند تا سیگنال های موجود در مغز را تنظیم کرده و تیک های خود را کنترل کنید.
تحقیقات انجام شده در مورد این جراحی تاکنون نتایج امیدوارکننده ای داشته است، اما این روند درمانی هنوز نسبتاً جدید است و مطالعات زیادی در مورد آن انجام نشده است.
هنوز بلاتکلیفی در مورد چگونگی کارآیی و ایمن بودن آن نیز وجود دارد، بنابراین فقط در تعداد کمی از بزرگسالان که دارای علائم شدیدی هستند که به سایر روش های درمانی پاسخ نداده اند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
درمان اختلالات تیک با تغییرات غذایی
تحقیقات در مورد پیوند بین مواد غذایی و اختلالات تیک بسیار مقدماتی و محدود است. اکثر پزشکان به بیماران خود توصیه نمی‌کنند که برای درمان اختلالات تیک فقط به برنامه های غذایی بسنده کنند. با این حال، خوردن غذاهای خاص – و پرهیز از دیگر غذاها – ممکن است اثرات مثبتی بر این بیماری داشته باشد.
اسیدهای چرب امگا ۳
در کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال تیک مصرف اسیدهای چرب امگا ۳ نتایج مثبتی را داشته است. یک مطالعه در سال ۲۰۱۲ که با مطالعه بر روی کودکان منتشر شده است نشان داد که در حالی که امگا ۳ تیک را بهبود نمی بخشد اما به “اختلالات مرتبط با تیک” مثلا پریشانی روانشناختی یا علائم اضافی مرتبط با اختلال تیک کمک می‌کند.
منیزیم و ویتامین ب۶
در یک مطالعه کوچک انجام شده در سال ۲۰۰۸ که در مجله ” مدیسینا کلینیکا ” منتشر شد، کودکان مبتلا به سندرم تورت هنگام مصرف مکمل منیزیم و ویتامین ب۶ نتایج مثبتی را تجربه کردند. البته با توجه به اندازه جامعه آماری کم و عدم وجود گروه کنترل، نتایج آنچنان که باید مورد اعتماد نیست.
اما مصرف بیشتر منیزیم و ب۶ در رژیم غذایی به احتمال زیاد عوارض جانبی منفی به همراه نخواهد داشت و می‌تواند منجر به تغییرات مثبتی در کودکان یا بزرگسالان شود. غذاهای سرشار از این ویتامین ها شامل سبزیجات برگ سبز، حبوبات، غلات کامل، میوه، ماهی و آجیل هستند. قبل از مصرف مکمل های روزمره خود یا فرزندتان با پزشک خود مشورت کنید.
اجتناب از مصرف کافئین، شکر و سودا
یکی دیگر از تحقیقات مقدماتی کوچک، تأثیر برخی غذاها بر علائم اختلالات تیک را مورد بررسی قرار داد. محققان بین شیوع شدیدتر تیک و افزایش مصرف نوشیدنی های کولا، قهوه، چای سیاه، مواد نگهدارنده، قند تصفیه شده و شیرین کننده های مصنوعی متوجه ارتباطی شدند که احتمالاً به دلیل تأثیر آنها بر میزان دوپامین در مغز است.
این نتایج کاملاً تعجب آور نبود، زیرا اکثر پزشکان در حال حاضر توصیه می‌کنند که بیمارانی که تحت درمان اختلالات تیک قرار گرفته اند، تا حد ممکن از مصرف کافئین اجتناب کنند. با این حال، این اولین مطالعه ای بود که مواد نگهدارنده، قند و سایر شیرین کننده ها را به تیک های تشدید کننده پیوند می‌داد و نشان می‌داد که برای بررسی رابطه بین این مواد و اختلالات تیک ممکن است تحقیقات بیشتری لازم باشد.
بیشتر بدانید: کافئین بر کودکان چه اثراتی دارد؟
به احتمال زیاد یک برنامه غذایی خاص تیک ها را از بین نمی‌برد، اما کاهش استرس – از جمله استرس دستگاه گوارش – می‌تواند تأثیر کلی بر شدت آن داشته باشد. اگر گمان می‌کنید که نسبت به غذاهای خاصی حساس هستید (مانند گلوتن، لبنیات یا رنگ های غذایی) یک رژیم غذایی خاص ممکن است به شما در کشف علت دقیق و جلوگیری از آن کمک کند.
درمان اختلالات تیک با تغییر سبک زندگی
در موارد تیک های خفیف، اختلالات تیک می‌تواند با تمرینات غیررسمی آرامش بخش که به کودکان و بزرگسالان کمک می‌کند تا استرس هایی را که باعث تشدید تیک می‌شوند کاهش دهند، درمان شوند. نمونه هایی از این تکنیک ها شامل تنفس عمیق، تصاویر بصری و شل کردن عضلات هستند.
در حالی که این تکنیک ها به ندرت به اندازه رفتار درمانی رسمی مؤثر هستند، اما می‌توانند به بیماران در بهبود دیدگاه خود در مورد شرایط کمک کنند و در کنترل علائم حسی قدرت بیشتری داشته باشند.
از ورزش نیز می‌توان برای تسکین استرس، فراهم کردن منبع انرژی اضافی و کمک به شما در کنترل بدن و ذهن خود(بدون عوارض جانبی منفی) استفاده کرد.
درمان های جدید برای اختلالات تیک
دامنه شدت تیک از ضعیف و به ندرت قابل توجه تا تقریباً مداوم و بسیار مختل کننده است. درمان اختلالات تیک بستگی به شدت تیک ها، پریشانی ناشی از آن ها و تأثیرات آن ها بر مدرسه، کار یا فعالیت های روزانه دارد. بسیاری از تیک ها با مدرسه و زندگی روزمره تداخل نداشته و نیازی به درمان خاصی ندارد.
اختلالات همراه مانند اختلال بیش فعالی، کمبود توجه، اضطراب و وسواس فکری در بیش از ۵۰ درصد بیماران رخ می‌دهد. همبودی مرتبط با آن می‌تواند آزاردهنده تر از خود تیک ها باشد. درمان باید به مهم ترین علامت ها توجه کند. آموزش و داشتن آرامش اغلب برای درمان تیک های خفیف و گاه به گاه کافی است.
بیشتر بدانید: نقش واکسن گارداسیل در ابتلا به اختلال عصبی
داده های جدیدی وجود دارد که نشان می‌دهد رفتار درمانی در بعضی از افراد برای معالجه تیک مؤثرتر است. مسدود کننده های گیرنده دوپامین، قوی ترین داروها برای درمان تیک های شدید هستند. داروهای استاندارد مسکن(ضد روانپریشی) مانند هالوپریدول، پیموزید یا فلوفنازین بسیار موثرند.
با این حال، این داروها معمولاً باعث بروز عوارض جانبی آزار دهنده می‌شوند. بنابراین، ما در اکثر بیماران استفاده از نورولپتیک های آتیپیکال را قبل از نورولپتیک های استاندارد توصیه می‌کنیم. ریسپریدون معمولاً اولین انتخاب است و ممکن است برای مشکلات رفتاری که غالباً با تیک همراه هستند، کارایی داشته باشد.
با ۰.۰۱ میلی گرم در کیلوگرم دوز در روز شروع کنید. دوز ممکن است در فواصل هفتگی از ۰.۰۲ میلی گرم بر کیلوگرم در روز تا ۰.۰۶ میلی گرم در کیلوگرم دوز در روز افزایش یابد. زیپراسیدون و اولانزاپین نیز گزینه های مناسبی هستند.
تیک ها تا چه مدت باقی می‌مانند؟
در بیشتر موارد تیک ها به مرور زمان بهبود می‌یابند یا کاملاً متوقف می‌شوند.
بعضی اوقات ممکن است فقط چند ماه طول بکشند اما اغلب آن ها چندین سال ادامه دارند.
تیک ها از حدود هشت سالگی تا سنین نوجوانی، در شدیدترین حالت خود قرار دارند و معمولاً بعد از بلوغ شروع به بهبود می‌کنند.
تحقیقات نشان می‌دهد که :
• از هر سه تا چهار نفر، یک نفر تا بزرگسالی هیچ تیکی نخواهند داشت.
• از هر سه نفر بزرگسال، یک نفر دارای تیک های خفیفی خواهد بود.
• از هر سه نفر بزرگسال، یک نفر تیک جدی تری خواهد داشت.
عامل خجالت در اختلالات تیک
بسیاری اوقات، افراد دارای تیک می‌توانند تصور کنند که تیک های آن ها بدترین مورد تا به امروز است. البته این طور نیست، اما هنوز هم برای بسیاری از افراد عامل نگرانی است و این نگرانی ها می‌تواند باعث ایجاد احساس خجالت غیرضروری شود و در واقع اوضاع را بدتر کند.
هیچ کس نمی‌خواهد تیک را بدتر کند، اما آیا راهی برای بهتر کردن آنها وجود دارد؟ با اینکه که شما نمی‌توانید تیک را درمان کنید ولی می‌توانید چند گام آسان برای کاهش تأثیر آنها بردارید:
روی آن تمرکز نکنید: اگر می دانید تیک دارید، آنرا فراموش کنید. تمرکز روی آن فقط آن را وخیم تر می‌کند.
سعی کنید تا حد امکان از موقعیت های پر از استرس خودداری کنید – استرس فقط باعث می‌شود که تیک ها بدتر شوند.
خوابیدن به اندازه کافی: خسته بودن می‌تواند باعث بدتر شدن تیک شود. بنابراین مطمئن شوید که شب ها را کامل استراحت می‌کنید و خواب لازم را دارید.
جلوی آن را نگیرید: پنهان نگه داشتن یک تیک می‌تواند آن را به یک بمب ساعتی تبدیل کند و منتظر منفجر شدن باشد. آیا تاکنون احساس سرفه کرده اید و سعی کرده اید از آن جلوگیری کنید؟ آیا این تکنیک موثر بوده است؟ خیر، تیک ها نیز مشابه همین مورد هستند. اگر یکی از دوستان شما تیک دارد، به آن توجه نکنید: اشاره به آن فقط باعث می‌شود فرد در مورد آن بیشتر فکر کند. اجازه ندهید که یک تیک به شما دیکته کند که شما چه کسی هستید یا باید چگونه رفتار کنید. اینکه یاد بگیرید با تیک زندگی کنید و به آن توجه نکنید بسیار خوب است.