به طور کلی ارتباط بین فک بالا و پایین و دندان های محتوای آن به سه گونه ی اصلی اتفاق می افتد.این گونه های تماس به سه کلاس مختلف که کلاس یک,دو و سه تماس است تقسیم میشود.
معمولا کلاس یک تماس, مدلی از بستن دندان ها و روی هم آمدن فکین است که در آن دندان های پایین از نظر عرض تا حدودی داخل تر هستند و دندان های بالا تا حدودی بیرون تر در اینجور نوع تماس که نوع نرمال تماس فکین و دندانهاست بهترین و ایده آل ترین تماس دندانی اتفاق می افتد.
معمولا در دندان های قدامی در کلاس یک یا کلاس نرمال باید در فک بالا دندانها هنگام بستن حدود 1.5 تا 2 میلیمتر سطح دندان های پایین را بپوشاند و فاصله ی عرضی بین لبه ی داخلی دندان های بالا با لبه ی خارجی دندانهای پایین هم باید حدودا 1.5 میلیمتر باشد. در این نوع تماس معمولا عوارض جانبی و تاثیرات غیر عادی بر انساج نگهدارنده ی ریشه ی دندان ها اتفاق نمی افتد مگر آنکه عاداتی چون پارافانکشن مثل دندان قروچه یا دندان ها را بهم فشار دادن در هنگام خواب و گاهی در بیداری این فشار ها باعث افزایش نیروهای عمودی بر ریشه ی دندان ها شود ودر آن صورت به دلیل التهابات حاصله مشکلات لثه ای به وجود می آید.
در کلاس دو در ارتباط با فکین و دندان ها هنگام بستن , معمولا دندان های قدامی بالا بیش از 1.5 تا 2 میلیمتر بیرون تر از لبه ی دندان های پایین قرار میگیرد و این فاصله ی زیاد معمولا این افراد رو به نوعی نشان میدهد که هنگام باز کردن دهان یا لبخند میزان نمای دندان های قدامی بالا خیلی زیاد میباشد.به دلیل این فاصله ای که وجود دارد و دندان های بالا وپایین نمیتوانند تماسهای نرمالی داشته باشند در اینگونه موارد کل فشار فک هنگام بستن دندان ها به دندان های عقب منتقل میشود, دندان های نیش و قدامی وسط تماس قابل توجهی به هیچ وجه ندارند و فشار فزاینده ی روی دندان های خلفی یا عقب باعث به وجود آمدن التهاب در ریشه ها میشود و شانس التهابات لثه و افزایش عفونت در منطقه التهابی و بیماری لثه بسیار بالا میرود.
در نوعی دیگر از کلاسهای فکین و دندانها هنگام بستن کلاس سه است . این کلاس (بستن فکین و دندانها ) ارتباطی است که وقتی شخص دندان ها را میبندد دندانهای پایین جلوتر از دندانهای بالا قرار میگیرد و به دلیل اینکه در اینگونه موارد دندانهای نیش بالا که قالبا به طور نرمال باید بیرون تر از دندانهای نیش پایین باشد این دندانها داخل تر هستند و پشت دندانهای پایین بسته میشوند و چون طبیعت این دندانها تحمل فشار و نیرو از جانب خارج نیست در دندانهای بالا این فشار معمولا خیلی فزاینده است و باعث التهاب در ریشه ها شده و این التهاب به لثه انتقال داده میشود و با ترکیب های میکروبی بیماری لثه را افزایش میدهد.
در کلاس دو که معمولا دندانهای پایین خیلی داخل هستند و دندانهای بالا بیش از حد بیرون قرار دارند در خیلی از موارد یک پدیده ای به نام deep bite وجود دارد که یک نوع اتصال لبه ی دندانهای پایین به لثه ی داخلی دندان های بالا است این فشار فزاینده ی دندانهای پایین به لثه ی دندانهای بالا هم باعث تکان خوردن دندانها به مرور زمان میشود و اصطلاحا اتفاق flaring یا باز شدن دندانها از هم و بیرون زدگی دندانها در فک بالا تولید میشود و فواصلی بین آن ایجاد میشود و در کنار آن اتصالات بین لبه ی پایین با لثه ی پشت دندانهای بالا , این لثه را ملتهب نموده و باز آمادگی برای پذیرش میکروبی و عفونت لثه و بیماری لثه را فراهم می آورد .در چنین مواقعی باید ابتدا مشکلات اسکلتی و دندانی شخص هر دو بررسی شوند و با همکاران ارتودنتیست و جراهان فک و صورت جهت انجام جراحی یا انجام تغییرات دندانی مشاوره شود و آنها بتوانند تا حد امکان این پدیده ی غیر نرمال رو نزدیک به نرمال نمایند و پس از آن به مشکلات لثه رسیدگی شود البته اگر لثه به دلیل این حالات غیر نرمال بستن فکین و دندانها دچار بیماری با علائم مشخص شده باشد بهترین حالت این است که به صورت اورژانسی بیماری لثه مداوا شده و وقتی لثه به یک شرایط نسبتا نرمال رسید بلافاصله درگیری ها و نارسایی های اسکلتی و دندانی شخص به متخصص مربوطه سپرده شود تا فرد درمان شده و به حالت نرمال بازگردد.