اختلال طیف اوتیسم (ASD) اصطلاحی گسترده برای توصیف گروهی از اختلالات رشد عصبی است. این اختلالات با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی مشخص خود را نشان می دهند. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب علایق یا الگوهای رفتاری محدود، تکراری و کلیشه ای را نشان می دهند. اوتیسم صرف نظر از نژاد، فرهنگ و زمینه اقتصادی در افراد در سراسر جهان مشاهده می شود. بر اساس اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، اوتیسم در پسران بیشتر از دختران شایع است. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در سال 2014 تخمین زد تقریبا از هر 59 کودک یک نفر مبتلا به اوتیسم شناخته شده است. نشانه هایی وجود دارد که موارد اوتیسم در حال افزایش است برخی این افزایش را به عوامل محیطی نسبت می دهند. به گزارش هلث لاین، با این حال، کارشناسان اذعان می دارند آیا در موارد افزایش واقعی وجود دارد یا فقط تعداد تشخیص بیشتر شده است.

انواع مختلف اوتیسم چیست؟

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی “DSM“ توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده و توسط پزشکان برای تشخیص انواع اختلالات روانپزشکی استفاده می شود. پنجمین و جدیدترین نسخه DSM در سال 2013 منتشر شده است. DSM5 در حال حاضر 5 زیرگروه مختلف یا مشخص کننده اوتیسم را به رسمیت می شناسد. آن ها عبارتند از:
با یا بدون نقص ذهنی همراه
با یا بدون نقص همراه زبان
همراه با یک بیماری پزشکی یا ژنتیکی شناخته شده یا یک عامل محیطی
همراه با اختلال رشد عصبی، ذهنی یا رفتاری دیگر
با کاتاتونیا
می توان با یک یا چند مشخص کننده آن را تشخیص داد، قبل از DSM5 ممکن است افراد در طیف اوتیسم یکی از اختلالات زیر را تشخیص داده باشند:
اختلال اوتیسم
سندرم آسپرگر
اختلال توسعه فراگیر در غیر این صورت مشخص نشده است
اختلال تجزیه در دوران کودکی

علائم اوتیسم چیست؟

علائم اوتیسم به طور معمول در اوایل کودکی از 12 تا 24 ماهگی به وضوح مشخص می شود. با این حال، علائم نیز ممکن است زودتر یا دیرتر نیز ظاهر شوند. علائم اولیه شامل تاخیر قابل توجهی در رشد زبان یا روابط اجتماعی است. DSM-5 علائم اوتیسم را به دو گروه مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی و الگوهای رفتاری یا فعالیت های محدود یا تکراری تقسیم می کند، مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی عبارتند از:
مسائل مربوط به ارتباطات از جمله مشکلات در به اشتراک گذاشتن احساسات، به اشتراک گذاشتن علایق یا حفظ یک مکالمه دو جانبه
مواردی در ارتباط غیر کلامی مانند مشکل در حفظ تماس چشمی یا خواندن زبان بدن
مشکلات ایجاد و حفظ رابطه
الگوهای محدود یا تکراری رفتار یا فعالیت ها عبارتند از:
حرکات یا الگوهای گفتاری تکراری
پایبندی سختگیرانه به روال یا رفتارهای خاص
افزایش یا کاهش حساسیت به اطلاعات حسی خاص از اطراف آنها مانند واکنش منفی به صدای خاص
افراد در هر گروه ارزیابی و شدت علائم آنها مشخص می شود.
برای دریافت تشخیص اوتیسم فرد باید هر 3 علائم را در گروه اول و حداقل 2 علائم را در گروه دوم نشان دهد.

علت اوتیسم چیست؟

علت دقیق اوتیسم ناشناخته است، اما جدیدترین تحقیقات نشان می دهد هیچ علتی در بروز آن نقش ندارد. برخی از عوامل مشکوک به خطر ابتلا به اوتیسم عبارتند از:
داشتن یک فرد مبتلا به اوتیسم در خانواده
جهش های ژنتیکی
سندرم ایکس شکننده و سایر اختلالات ژنتیکی
از پدر و مادر سن بالا به دنیا آمدن
وزن کم هنگام تولد
عدم تعادل متابولیک
قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین و سموم محیطی
سابقه عفونت های ویروسی
قرار گرفتن جنین در معرض داروهای والپروئیک اسید یا تالیدومید
بر اساس اعلام موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، هم ژنتیک و هم محیط می توانند تعیین کنند آیا فرد به اوتیسم مبتلا می شود یا خیر. چندین منبع قدیمی و جدید نتیجه گرفته اند این اختلال توسط واکسن ایجاد نمی شود.

از چه آزمایشاتی برای تشخیص اوتیسم استفاده می شود؟

تشخیص اوتیسم شامل چندین غربالگری، آزمایش ژنتیکی و ارزیابی مختلف است.

غربالگری رشد

آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند همه کودکان در سن 18 تا 24 ماهگی تحت غربالگری اوتیسم قرار گیرند. غربالگری می تواند به شناسایی زودهنگام کودکانی که می توانند اوتیسم داشته باشند کمک کند، بنابراین کودکان از تشخیص و مداخله به موقع بهره مند می شوند. چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT) یک ابزار غربالگری رایج است که توسط بسیاری از متخصصان اطفال استفاده می شود. در این نظرسنجی 23 سوال توسط والدین جواب داده شده است سپس متخصصان اطفال می توانند از پاسخ های ارائه شده برای شناسایی کودکانی که ممکن است در معرض خطر ابتلا به اوتیسم باشند، استفاده کنند. مهم است توجه داشته باشید غربالگری تشخیص قطعی نیست. کودکانی که غربالگری مثبت برای اوتیسم دارند لزوما به این اختلال مبتلا نیستند. علاوه بر این، غربالگری ها برخی اوقات هر کودکی را که مبتلا به اوتیسم است تشخیص نمی دهد.

سایر آزمایشات

پزشک کودک ترکیبی از آزمایشات را برای تشخیص اوتیسم پیشنهاد می کند، از جمله:
آزمایش دی ان ای برای تشخیص بیماری های ژنتیکی
ارزیابی رفتاری
آزمایش های دیداری و شنیداری برای رد کردن هر گونه مشکل بینایی و شنوایی که مربوط به اوتیسم نیستند
غربالگری کاردرمانی
پرسشنامه های توسعه مانند برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم
تشخیص به طور معمول توسط تیمی از متخصصان انجام می شود. این تیم شامل روانشناسان کودک، متخصصین کار درمانی یا آسیب شناسان گفتار و زبان است.

اوتیسم چگونه درمان می شود؟

هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد، اما روش های درمانی و سایر موارد درمانی می توانند به افراد کمک کنند تا احساس بهتری داشته باشند یا علائم خود را کاهش دهند. بسیاری از روش های درمانی شامل:
رفتار درمانی
بازی درمانی
کار درمانی
فیزیوتراپی
گفتاردرمانی
ماساژ، پتو و لباس وزن و تکنیک های مراقبه نیز اثرات آرامش بخشی ایجاد می کنند. با این حال، نتایج درمان برای کودکان مختلف متفاوت خواهد بود. برخی از افراد در این طیف به برخی از رویکردها به خوبی پاسخ می دهند در حالی که این برای برخی دیگر ممکن نیست.

درمان های جایگزین برای اوتیسم

درمان های جایگزین برای مدیریت اوتیسم شامل موارد زیر است:
ویتامین های با دوز بالا
شیمی درمانی که شامل دفع فلزات از بدن است
اکسیژن درمانی هایپرباریک
ملاتونین برای رفع مشکلات خواب
تحقیقات در مورد درمان های جایگزین متفاوت است و برخی از این روش های درمانی می توانند خطرناک باشند. قبل از سرمایه گذاری در هر یک از آنها والدین و مراقبان باید هزینه های و منافع آن در برابر عوارض و خطرات احتمالی بسنجند.

آیا رژیم غذایی در اوتیسم تاثیر دارد؟

هیچ رژیم خاصی برای افراد مبتلا به اوتیسم وجود ندارد. با این وجود، برخی از محققان در زمینه اوتیسم در حال بررسی تغییرات رژیم غذایی به عنوان روشی برای کمک به به حداقل رساندن مسائل رفتاری و افزایش کیفیت کلی زندگی این گروه از افراد هستند. پایه و اساس رژیم اوتیسم پرهیز از مواد افزودنی مصنوعی است که شامل مواد نگهدارنده، رنگ و شیرین کننده است. رژیم اوتیسم در عوض روی غذاهای کامل متمرکز می شود، از جمله:
میوه و سبزیجات تازه
مرغ بدون چربی
ماهی
چربی اشباع نشده
مقدار زیادی آب
برخی از محققان نیز رژیم غذایی بدون گلوتن را برای اوتیسم نیز تایید می کنند، پروتئین گلوتن در گندم، جو و سایر غلات یافت می شود. این مدافعان بر این باورند گلوتن در برخی افراد مبتلا به اوتیسم التهاب و واکنش های بد ایجاد می کند. با این حال، تحقیقات علمی در مورد رابطه بین اوتیسم و گلوتن و پروتئین دیگری که به عنوان کازئین شناخته می شود نتیجه مشخصی ندارد. برخی مطالعات و شواهد حاکی از آن است که رژیم غذایی می تواند به بهبود علائم اختلال بیش فعالی با کمبود توجه (ADHD) وضعیتی مشابه اوتیسم کمک کند.

اوتیسم چگونه بر کودکان تاثیر می گذارد؟

كودكان مبتلا به اوتیسم ممکن است به نقاط عطف رشد مانند همسالان خود نرسند یا از دست دادن مهارت های اجتماعی یا زبانی را نشان دهند. كودكان مبتلا به اوتیسم ممكن است رفتارهای مكرر داشته باشند، در خوابیدن مشكل داشته باشند یا به اجبار اجناس غیرغذایی بخورند، پیشرفت در آنها بدون یک محیط ساختاریافته یا یک روال ثابت سخت است. اگر فرزند شما اوتیسم دارد باید با معلمان وی همکاری نزدیک داشته باشید تا از موفقیتش در کلاس درس مطمئن شوید.

بیشتر بخوانید: پس از تزریق واکسن کرونا سوپ بخورید

اوتیسم و ورزش

در برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم برخی از تمرینات ورزشی می توانند در کاهش ناامیدی و ارتقای رفاه عمومی آنها نقش داشته باشند. هر نوع ورزشی که کودک از آن لذت ببرد می تواند مفید باشد. پیاده روی و سرگرمی ساده در زمین بازی هر دو ایده آل است. شنا و بازی در آب هم به عنوان یک ورزش و هم یک فعالیت حسی است. بازی های حسی می تواند به افراد مبتلا به اوتیسم که ممکن است در پردازش سیگنال های حواس خود مشکل داشته باشند کمک کند. برخی اوقات ورزش های تماسی برای کودکان اوتیسم سخت است. در عوض می توانند سایر اشکال تمرینات چالش برانگیز و در عین حال تقویت کننده را انجام دهند.

اوتیسم چگونه بر دختران تاثیر می گذارد؟

به دلیل شیوع خاص جنسیتی اوتیسم اغلب به عنوان بیماری پسران کلیشه شده است و بر اساس اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها اوتیسم در پسران 4 برابر بیشتر از دختران است. با این حال، این بدان معنا نیست که اوتیسم در دختران رخ نمی دهد. در حقیقت، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها تخمین می زند 0.66 درصد یا تقریباا از هر 152 دختر یک نفر مبتلا به اوتیسم باشد. اوتیسم حتی ممکن است در زنان متفاوت باشد.

اوتیسم چگونه بر بزرگسالان تاثیر می گذارد؟

خانواده هایی که عزیزان مبتلا به اوتیسم دارند ممکن است نگران باشند که زندگی اوتیسم برای یک بزرگسال چگونه است. اقلیتی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به طور مستقل به زندگی یا کار ادامه می دهند. با این حال، بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به کمک و مداخله مداوم در طول زندگی خود نیاز دارند. معرفی درمان ها و سایر روش های درمانی در اوایل زندگی به استقلال بیشتر و کیفیت بهتر زندگی منجر می شود.

چرا آگاهی از اوتیسم مهم است؟

آوریل ماه جهانی اوتیسم است، همچنین این ماه ملی آگاهی از اوتیسم در ایالات متحده تلقی می شود. با این حال، بسیاری از فعالان این حوزه خواستار افزایش آگاهی در مورد اوتیسم در طول سال و نه فقط در طول 30 روز شده اند. آگاهی از اوتیسم نیز به همدلی و درک این نکته نیاز دارد که اوتیسم برای همه متفاوت است. برخی از روش های درمانی می تواند برای برخی از افراد مفید باشد، اما برای برخی دیگر نه. والدین و مراقبان نیز می توانند نظرات مختلفی در مورد بهترین روش حمایت از کودک اوتیسم داشته باشند. درک اوتیسم و افرادی که در این طیف هستند با آگاهی آغاز می شود.

تفاوت بین اوتیسم و اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی چیست؟

اوتیسم و اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی گاهی با یکدیگر اشتباه گرفته می شوند. در كودكان مبتلا به اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی به طور مداوم مشكلاتي مانند تمركز و حفظ ارتباط چشمي با ديگران وجود دارد، این علائم در برخی از افراد طیف نیز دیده می شود. علیرغم برخی شباهت ها، اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی به عنوان یک اختلال طیفی در نظر گرفته نمی شود. یک تفاوت عمده بین این دو مورد این است که افراد مبتلا به اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی تمایل به فقدان مهارت های ارتباطی اجتماعی ندارند. اگر فکر می کنید کودک شما علائم بیش فعالی دارد درمورد آزمایش احتمالی اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی با پزشک وی صحبت کنید. برای اطمینان از اینکه کودک درمان صحیح را می گیرد تشخیص واضح ضروری است، همچنین ممکن است یک فرد هم مبتلا به اوتیسم و هم بیش فعالی باشد.

چشم انداز افراد اوتیسم چیست؟

هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد. موثرترین درمان ها شامل مداخلات رفتاری زودرس و فشرده است. هرچه کودکی زودتر در این برنامه ها ثبت نام شود چشم انداز او بهتر خواهد بود. به یاد داشته باشید اوتیسم پیچیده است و برای یک فرد مبتلا زمان لازم است تا برنامه مناسب خود را پیدا کند.

مترجم: الهه زارعی