بیماری اسکلروز چندگانه (ام ، اس)، دیابت نوع 1 و لوپوس جزو امراض اتوایمیون هستند، درهمه بیماریهای اتوایمیون سلولهای سیستم ایمنی میتوانند به تشخیص سلولهای خودی از مهاجم نیستند. ایمونوپروتئوزومها که در پاسخ ایمنی دخیل است با اطلاعاتی درباره ی فرآیندهای داخل سلول، نقش اصلی را در فرآیند خودایمنی ایفاء می کند.
یک شیمیدان از دانشگاه فنی زوریخ (TUM)با استفاده از یک مکانیزم نوین راه جدیدی را برای ممانعت از فرآیند خودایمنی کشف نمود، این کشف می تواند پایه و اساس بهینه سازی داروهای موجود برای این بیماریها گردد.
اعمال سیستم ایمنی به عنوان نیروی پلیس بدن، حفاظت از بدن علیه مزاحمان و مهاجمانی مانند باکتریها و ویروس ها است. با این حال، به منظور حصول اطمینان از آنچه درسلول رخ می دهد سیستم ایمنی نیاز به اطلاعات موجود بروی مهاجمان خارجی دارد، اینکار توسط ایمونوپروتئوزوم ها انجام می شود. این مولکولها مجموعه های پروتئینی استوانه ای شکلی هستند که ساختمانهای پروتئینی مهاجمان را به قطعات کوچکتری می شکنند که می تواند توسط سیستم دفاعی بدن مورد استفاده قرار گیرد.
پرفسور Grollاز دپارتمان بیوشیمی TUMمی گوید: در یک بیماری اتوایمیون مانند روماتیسم، دیابت نوع 1 و ام اس یا التهابات شدید بطور چشمگیری غلظت ایمونوپروتئوزوم ها در سلول افزایش می یابد. غیر فعال کردن این ماشین تخریب پروتئین می تواند از بازسازی مولکولهای علامت دهنده ی سیستم ایمنی جلوگیری نماید که بنوبه ی خود از بروز واکنش ایمنی بیش از حد جلوگیری می کند.
تفاوت های ظریف اما مهم
درحال حاضر دانشمندان در جستجوی مواد فعال جدیدی هستند که بتوانند بصورت هدفمند ازعملکرد ایمونوپروتئوزوم ها جلوگیری کرده اما مانع فعالیت پروتئوزوم های بنیادی و دائمی سلول نشوند. پروتئوزوم های بنیادی یا دائمی در سلول پروتئین های ناقص و پروتئین هایی که دیگر سلول به آنها احتیاجی ندارد را تجزیه می کنند بنابراین، این نوع از پروتئوزوم ها مسئول بازیافت سلولی هستند. هنگامیکه هر دو نوع پروتئوزوم ها (Constitutiveدائمی و ایمونو) غیر فعال شوند، سلول می میرد.
در اوایل سال 2012، تیم تحقیقاتی پرفسور Grollمواد فعال خاصی را برای هدف قرار دادن ایمونوپروتئوزوم ها طراحی و تولید کردند. این مواد قادر به حل کردن ساختمان کریستالی ایمونوپروتئوزوم ها بودند این مواد قادر به تشخیص تفاوتهای ظریف اما قابل توجه بین ساختارهای تقریباً مشابه ی ایمونوپروتئوزوم ها با پروتئوزوم های دائمی سلول هستند.
عملکرد ویژه
این داروی بالقوه بر پایه ی ماده ی epoxy keton ONX 0914ساخته شد که یک ممانعت کننده ی ایمونوپروتئوزومی است و درحال حاضر در مرحله ی آزمایشات بالینی قرار دارد. محققان به جای گروه epoxy ketonیک گروه سولفونیل فلوراید قرار داده و محل آنرا بروی ممانعت کننده تغییر دادند. نتیجه ی این عمل ترکیب جدیدی بود که بطور انتخابی از ایمونوپروتئوزوم ها بدون تأثیر بر پروتئوزوم های دائمی سلول، ممانعت می کند .
نویسنده ی ارشد این مقاله Christian Dubiellaمی گوید: آنچه سبب شد مکانیزم کشف شده بسیار ویژه باشد اینست که بطور طبیعی ممانعت کننده ها دهانه ی فعال آنزیم ها را مهار می کنند در نتیجه عملکرد آنها را مسدود می نمایند. ماده ای که ما سنتز کردیم بعد از اتصال به هدف سبب می شود مرکز فعال مولکول ایمونوپروتئوزوم خودش خود را تخریب کند و پس از غیر فعال کردن هدف، ماده ی سنتزی از آن جدا می گردد. با استفاده از آنالیزهای ساختاری بروش X-rayما توانستیم دیدگاه جدیدی از مکانیزم های اتمی بدست آوریم که به ما در طراحی ممانعت کننده های ایمونوپروتئوزومها کمک خواهد کرد و احتمالاً راه را برای ابداع درمانها و داروهای جدید برای بیماریهای اتوایمیون هموار می کند.
diabetestma
