پژوهشگران درمانی را برای بیماری دیابت نوع دو بوجود آوردند که مکانیزم بیماری را نشانه قرار می دهد، این درمان مثل معالجات امروزی نیست که تنها نشانه های بیماری را نشانه قرار می دهند.
دانشمندان برای اولین بار از دانش مربوط به مشخصات خطر ژنتیکی هر بیمار برای درمان دیابت استفاده نمودند، این نوع درمان به طور کامل موجب بازیابی توانایی ترشح انسولین که به دلیل خطر ژنتیکی دچار اختلال شده بود، می گردد.
محققان دانشگاه Lund در سوئد در حال بررسی این نوع درمان بروی بیماران مبتلا به دیابت نوع2 هستند. این مفهوم که درمان فردی و اختصاصی برای هر بیمار براساس پروفایل خطر هر فرد انجام شود دارای پتانسیل زیادی است، به گفته ی دکتر Rosengren نتایج این تحقیق نشان می دهد این کار احتمالاٌ موجب مسدود شدن تأثیرات یک ژن خطر ساز رایج برای دیابت نوع دو می شود.
نقطه ی عطف این تحقیق مقاله ای است که در مجله ی Science در سال 2009 منتشر گردید.
در آن زمان چندین گروه تحقیقاتی از دانشگاه Lund یک واریته ی ژنی مشترک را در میان افراد مبتلا به دیابت نوع2 کشف کردند که موجب حساسیت سلولهای تولید کننده انسولین به هورمون استرس می شد. ادامه ی این تحقیقات نشان داد داروی Yohimbin که برای چندین سال از آن استفاده نشده بود به طور موثری از اثرات مخرب این ژن درحیوانات آزمایشگاهی و همچنین در آزمایشاتی که بروی سلولهای بتای انسانی انجام شده بود، جلوگیری می کند.
هنگامیکه از داروی Yohimbin استفاده شد ظرفیت ترشحی انسولین بهبود یافت. این واریته ی ژنی در میان افراد دیابتی شایع است، 30 درصد از جمعیت حامل آن هستند و این ژن در میان بیشتر بیماران مبتلا به دیابت نوع2 وجود دارد برای مثال از میان 400 هزار نفر مبتلا به دیابت نوع2 در سوئد، 40 درصد آنها حامل این ژن هستند.
دکتر Renstrom می گید: در حقیقت این داروی قدیمی این سفر را خیلی سریع پیموده است، این ماده در حال حاضر برای بررسی ایمنی و تایید استفاده از آن، در حال بررسی است. با توجه به شناخت مکانیسم بیماری و شناخت روش خنثی کردن آن واضح است که قدم بعدی آزمایش آن بر بیماران است.
در این مرحله دانشمندان از 50 بیمار مبتلا به دیابت نوع2 ثبت نام کردند، 21 نفر از آنها حامل این واریته ی ژنی نبودند در حالیکه سایرین حامل این ژن بودند. از تمام این افراد آزمایش تحمل گلوکز خوراکی گرفته شد که نشاندهنده ی میزان ترشح انسولین در پاسخ به مقدار اضافه ی قندخون است. نتایج قابل انتظار بود، ترشح انسولین در افرادیکه حامل این ژن خطر بودند 25 درصد بدتر از سایر بیماران بود.
پس از آن، به تمام شرکت کنندگان در این تحقیق یا داروی Yohimbin یا پلاسبو در سه موقعیت مختلف داده شد و ترشح انسولین آنها مجدداٌ مورد بررسی قرار گرفت.
دکتر Rosengren می گوید: داروی Yohimbin تأثیر این ژن خطر را خنثی کرد ظرفیت ترشح انسولین در حاملین این ژن خطر، پس از مصرف دارو مشابه با افراد فاقد این ژن گردید.
دکتر Rosengren می گوید برای کاهش عوارض جانبی این دارو باید در آن تغییراتی ایجاد شود. در این مورد دارو موجب افزایش فشار خون می شود و ما نیاز به استفاده ی همزمان از دارویی داریم که از افزایش فشار خون جلوگیری می کند. این ماده قبل از استفاده به عنوان یک دارو در کلینیک باید بروی بیماران آزمایش شود. صرفاٌ به لحاظ نظری، این دارو برای 40 درصد از بیماران مبتلا به دیابت نوع2 که حامل این واریته ی ژنتیکی هستند، موثر است.
منبع-diabetestma
