در نخستين گام بسوی آينده درمان و معالجه انسانی، محققان موسسه تحقيقاتی سابان بيمارستان كودكان در لوس آنجلس، نشان دادند كه بافت های مری (esophagus) می تواند بصورت درون – تنی (In VIVO ) از سلول های انسان و موش رشد كنند. اين مطالعه بصورت آنلاين در ژورنال مهندسی بافت، بخش اول، منتشر شده است.
بنا به اظهارات تريسي گريكشت، محقق ارشد و پزشك پروژه پزشكي ترميمي و زيست شناسي رشد در موسسه تحقیقاتی سابان و همچنين جراح كودكان در بيمارستان كودكان لوس آنجلس، پس از اينكه محققات سلولهاي بنيادين اندام – خاص را بر روي موش مورد نظر پيوند زدند، پيوند مري به كمك مهندسي بافت بر روي داربستهاي زيست تخريب نسبتا ساده اي شكل گرفت.
سلول هاي بنيادين اين توانايي را دارند تا به انواع سلولها مشتق شده و به بافت هايي كه به وجودشان نياز است مهاجرت كنند. قابليت مشتق شدگي سلولهاي بنيادين بستگي به نوع سلولهاي مادر و كنام (niche) دارد.
تكنيك مهندسي بافت كشف شده توسط محققان CHLA تنها نيازمند پليمر ساده ايست كه بتواند سلول ها را انتقال دهد و گروهبندي سلولي چندگانه مي تواند توانايي توليد يك اندام جايگزين كه داراي همه لايه ها و عملكردهاي سلولي باشد را نشان دهد.
گريكشت مي گويد: “ما دريافتيم كه تركيبات چندگانه جمعيت سلول هاي بنيادين آرايش مهندسي بافت پيوندشده بعدي را امكان پذير مي سازد. سلول هاي بنيادين متفاوت مي توانند بدون نياز به فاكتورهاي رشد برون زاد، سلول مرتبط مناسبي را بيايد تا نوع خاصي از سلولهاي مري، نظير بافت پوششي (Epithelium )، سلولهاي عصبي يا ماهيچه اي، را رشد و تشكيل دهد. اين امر بدين معناست كه پيوند موفق مري به كمك مهندسي بافت، بسيار ساده تر از چيزي بود كه ما گمان مي برديم.”
همچنين وی افزود اين تحقيق نشان مي دهد كه ميتوان روزي از اين فرآيند براي كمك به كودكاني استفاده كرد كه با نقص عضوي به دنيا مي آيند كه عملكرد آن عضو انتقال غذا، مايعات يا بزاق بوده است. همچنين ازين فرايند مي توان براي بيماران مبتلا به سرطان مري، كه سريعترين نوع سرطان در ايالات متحده است، يا بافت هاي آسيب ديده ناشي از خوردن مواد سوزاننده، نيز استفاده كرد.
وي همچنين اظهار داشت كه اين تيم تحقيقاتي نشان داده است كه يك پليمر زيست تخريب ساده و چندكاره براي رشد مري پيوندي از سلول انساني كافي است. اين نه تنها بعنوان منبع بافت بالقوه قابل استفاده است بلكه منبع اطلاعاتي است در زمانيكه هيچ مدل قوي قابل دسترسي براي مطالعه ديناميك سلول هاي بنيادين مري وجود ندارد. آگاه بودن از اين مسئله كه چگونه اين سلول ها در مقابل آسيب ها رفتار ميكنند و اينكه چگونه از ميان سلولهاي پيوند دهنده مختلف سلولهاي مرتبط بكار گرفته مي شوند، مي تواند تعداد سلول هاي پيوندي بالقوه براي بافت مهندسي شده را افزايش دهد.
منبع: موسسه تحقيقاتی سابان، لوس آنجلس، بيمارستان كودكان – این مطلب توسط خانم حنانه یوسفی ، كارشناس ارشد مترجمی زبان انگلیسی ترجمه شده و بصورت اختصاصی جهت انتشار در مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است و استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد.
تاريخ: 17 اكتبر 2014
ScienceDaily
