همه چیز درباره استعفا و آداب و رسوم آن

میز کار خود را جمع می کنید. کشوهای خود را برای آخرین بار بررسی می کنید و کاغذها را برمی دارید. فایل های شخصی را از روی کامپیوتر پاک می کنید.

کتاب هایی را که آورده بودید می برید و از در شرکت بیرون می آیید.

برای همه ما پیش آمده یا می آید که بخواهیم محل کار فعلی خود را ترک کنیم. ممکن است از حقوق و مزایای خود ناراضی باشیم. شاید هم از سختی کار. بعید هم نیست که همکارانی داشته باشیم که حتی گرسنگی و در خانه ماندن هم، به همکاری با آنها می ارزد.

معمولا در چنین شرایطی هرگز به این فکر نمی کنیم که شاید روزی بخواهیم به محل کار خود برگردیم یا اینکه به هر حال دنیای کار کوچک است و دیر یا زود دوباره با هم روبه رو می شویم. معمولا خیلی از ما در این شرایط، عمدا یا سهوا پل های پشت سر خود را به آتش می کشیم. هنر ترک شغل، چنان هنر مهمی است که اکثر نشریات دنیا به آن پرداخته اند. فوربس می نویسد: چگونه برویم که بتوانیم برگردیم؟ بیزینس نیوز از روش های هوشمندانه ترک شغل صحبت می کند.

 از اصول ترک محترمانه و مودبانه شغل می گوید. هیدر هومان هم به طور اختصاصی در مورد ترک نخستین شغل صحبت می کند. مطالب مطرح شده در این حوزه کم نیستند. در اینجا مهم ترین مطالب مرتبط را گردآوری کرده ایم و با هم مرور می کنیم:

۱. توجه داشته باشید که هزینه استعفا را برای خودتان کاهش دهید. استعفا به هر حال هم برای کارمند و هم برای شرکت هزینه دارد. هزینه استعفا برای کارمند، زمانی است که باید برای جست وجوی کار جدید وقت بگذارد و همچنین دل بریدن از مجموعه ای است که برای آن زحمت کشیده است. تحمل ریسک و دشواری های آشنایی با محیط کار جدید هم از جمله هزینه های او است. استعفا برای سازمان هم هزینه دارد. باید به دنبال همکار جدید بگردد. احتمالا برای آموزش همکار قبلی هزینه های زمانی و مالی زیادی شده. کارمند قبلی با مشتریان و همکاران ارتباط هایی را شکل داده که باید همه از اول ساخته شوند.

۲. معمولا ما در زمان ترک یک شرکت، به دلیل نارضایتی، بیشتر به دنبال افزایش هزینه های شرکت هستیم تا کاهش هزینه های خودمان. شاید خیلی از ما ناراحت نشویم که کار شرکت زمین بماند یا اینکه لااقل وقتی می بینیم در جست وجوی همکار جدید دچار مشکل هستند، برای لحظاتی – هر چند کوتاه – در دلمان احساس رضایت کنیم. ما فراموش می کنیم که در چنین تصمیم هایی، مهم این است که سود خودمان را حداکثر و هزینه های خودمان را حداقل کنیم. ایجاد بار هزینه برای دیگران، جز ارضای کوتاه مدت حس انتقام، حاصلی نخواهد داشت. ضمن اینکه در بلندمدت می تواند به شکل های مختلف برای خودمان دردسر ایجاد کند.

۳. تشکرکنید. بعید است تمام روزها و ماه ها و سال هایی که در محیط کار هستید، لحظات تلخ و نامطلوبی را تجربه کرده باشید. به هر حال لحظات خوب، تجربه های خوب، فرصت های خوب هم بوده است. از کسانی که در محیط کار بوده اند، تشکر کنید. حتی اگر شده به سختی بگردید و خاطره خوبی را که داشته اید با آنها مرور کنید. برای شکایت کردن همیشه فرصت هست و اتفاقا وقتی گردوغبار بحث و دلگیری ها فرونشست، شکایت اثر عمیق تری هم دارد؛ ولی ما معمولا می گوییم: بگذار حرف نگفته باقی نماند! ممکن است بمیرم و این یک جمله برای همیشه در دلم بماند! اعتراض هایی که در فضای ملتهب استعفا مطرح می شوند، جدی گرفته نمی شوند، خاصیتی هم ندارند. به بدترین شکل ممکن هم پاسخ داده می شوند یا مورد بی توجهی قرار می گیرند.

اگر گلایه ای هم دارید و قصد انتقام دارید، زمان مناسب برای شلیک گلوله گلایه، ایام استعفا نیست. با تشکر کردن، احساس خوبی باقی می ماند. مسیری برای اینکه در آینده همکارانتان را ببینید و نیز اگر از شما حرف شد، در مورد شما قضاوت بهتری داشته باشند. زندگی دائما در حال تغییر است. ما هرگز نمی دانیم آن فرد کلیدی که یک سال بعد، می تواند منشا یک تحول بزرگ در زندگی ما باشد، چه کسی خواهد بود.

۴. زمان استعفا، زمانی نیست که تمام خشم فروخورده خود را خالی کنید. زمانی است که تصویری از حرفه ای و پخته بودن خودمان در ذهن اطرافیان ایجاد کنیم. به هر حال، پس از ترک سازمان، حرف های مختلفی از ما نقل خواهد شد. این قضاوت ها در بلندمدت می تواند سرنوشت ما را بسازد! در دنیای جدید فاصله انسان ها از هم، یک کلیک بیشتر نیست.

۵. اگر به هر دلیل، آینده شغلی خود را در آن مجموعه نمی بینید، زمانی که در موقعیت خوب هستید، سازمان را ترک کنید. اگر مجموعه خود را دوست ندارید و فکر می کنید که می خواهید دیر یا زود آنجا را ترک کنید، تا آخرین لحظه ممکن، در آنجا نمانید: زمانی که مجموعه به هم می ریزد، مشکلات مالی جدی می شود، تنش ها افزایش می یابد و همه به دنبال مقصری هستند که زودتر مجموعه را ترک کند شاید جا برای کار و زندگی دیگران بازتر شود! به خاطر داشته باشیم که یکی از نامطلوب ترین توضیحات در مورد گذشته شغلی می تواند این باشد که: «دیگر پروژه تمام شده بود و به من نیاز نداشتند». یا اینکه: «دیگر نمی توانستند حقوق من را بدهند». تینا نیکولای، به شوخی می گوید: اگر مدیر اداری هستید و قرار به تعدیل کارکنان است، خودتان را به عنوان آخرین نفر تعدیل نکنید! آنها یک سازمان بزرگ را ترک کرده اند و شما یک اتاق خالی را!

۶. حرفه ای برخورد کنید: روند رسمی را طی کنید. اگر قرار است فرم هایی امضا شود. اگر قرار است مدارکی تحویل شود. اگر قرار است به نفر بعدی آموزش هایی داده شود. هیچ زمینه شغلی وجود ندارد که در کمتر از دو هفته بتوان آن را به صورت کامل رها کرد. زمینه هایی هم وجود دارند که ممکن است دوران گذار و تحویل به نفرات بعدی، بیش از یک سال طول بکشد.

از اصول دیگر حرفه ای بودن این است که در مورد استعفا همیشه اول با سرپرست مستقیم خود حرف بزنید و بعد به سراغ مدیران بالاتر یا واحد اداری بروید. این کار، جدای از حرفه ای بودن، حداقل رفتار دوستانه دو همکار با هم است. مدیران و سرپرستان اگر ببینند که همکارشان بدون اطلاع آنان وارد مسیر استعفا شده، در مقابل همکاران خود احساس شرمندگی می کنند.

۷. روی کارتان متمرکز بمانید. با همان دقت همیشگی کارتان را انجام بدهید. در مورد کار بعدیتان و اینکه آنجا چه موقعیتی و چه حقوق و مزایایی خواهید داشت، صحبت نکنید. هیچ وقت این حس را به اطرافیان خود ندهید که به خاطر کار بهتر در حال ترک کار هستید. حتی اگر با مدیرتان حرف می زنید نقد های خود را به شرایط فعلی بگویید؛ اما آنجا را با محل جدیدی که قصد دارید بروید، مقایسه نکنید. شما تا آخرین لحظه عضو این مجموعه هستید؛ دقیقا تا آخرین لحظه.

۱ آذر ۱۳۹۳ ۲۱:۰۱
اشتراک گذاری (چگونه میتوانید این مطلب را برای دیگران بفرستید)

ساختمان پزشکان

  • هنوز دیدگاهی ارسال نشده است.