گاهی اوقات والدین با دیدن صحبت کردن کودکان در خلوت با خودشان نگران می شوند و فکر میکنند فرزندشان از نوعی مشکل روحی رنج می برد،در صورتیکه این تخیلات کودکانه قسمتی از رویاهای شیرین این دوران هستند.
نسرین ریاحی ، با بیان این مطلب، اظهارکرد: اکثر کودکان در روند رشدی خود بین سه تا پنج سالگی دوست خیالی دارند، با دوستان خود غذا می‌خورند، حرف می‌زنند و بازی میکنند، اما این موضوع به هیچ عنوان نگران‌کننده نیست و از برخی جهات هم مثبت تلقی می‌شود.
این کارشناس افزود: کودکانی که دوستان خیالی دارند بهتر از سایرین می‌توانند عواطف هم سن و سالان خود را درک کنند، دنیای اطراف خود را از زوایای مختلف ببینند، خلاق‌تر از سایر کودکان هستند و از لحاظ برخوردهای اجتماعی نیز سازگارترند، بنابراین وجود این موجودات خیالی هیچ تأثیر منفی در شکل‌گیری شخصیت فرزندان‌مان نخواهد گذاشت.
وی در این رابطه تصریح کرد: حضور دوست خیالی در زندگی کودک به مرور و با ورود به عرصه‌های اجتماعی از قبیل مدرسه کمرنگ می‌شود و با افزایش تعاملات اجتماعی از بین می‌رود، از این رو والدین تنها در یک مورد باید احساس خطر و دلواپسی کنند، آن هم زمانی است که فرزندشان حتی با افزایش سن از حضور در محافل اجتماعی امتناع کرده، به انزواطلبی علاقه نشان می‌دهد و همچنان به داشتن دوستان خیالی خود اصرار می‌ورزد.
ریاحی تأکید کرد: شکل‌گیری این حالت در فرزند یک خانواده نگران‌کننده است، چرا که می‌تواند علائمی از اختلال توهم به شمار رود. حتی در برخی موارد فرزند یک خانواده اذعان کرده که دوست خیالی‌اش به او دستوراتی می‌دهد و او را به انجام اعمالی هر چند ناخوشایند وادار می‌کند. در صورت مشاهده این علائم والدین موظف‌اند با یک کارشناس و روان‌درمان مشاوره کرده و برای درمان فرزندشان اقدام کنند